Ετοιμάσου να λιγώσεις!
Yπάρχουν 2 οδοί Λήθης στην Αθήνα. Επίσης, 20 οδοί Ανθέων, 2 οδοί Μιμόζας, 1 οδός Νεράιδας, 6 οδοί Ευτυχίας, 4 Γαρδένιας, 16 Ρόδων, 11 Χλόης, 1 οδός Μαρμαρωμένου Βασιλιά και 1 Οδοιπόρου. Xαριτωμένο, ε; Θα το εκτιμούσα να υπάρχουν και δρόμοι με έννοιες πιο αφηρημένες (οδός Καλής Φιλίας, οδός Αμαρτωλών Αναμνήσεων, οδός Έκστασης, οδός Εισακουσμένου Πάθους, οδός Φθόνου μέχρι να σκάσεις κ.ο.κ.).
Καλό θα ήταν, και μερικοί δρόμοι με κατάρες: Οδός Επιθυμητής Πτώσης, Οδός που να στεγνώσει το σάλιο σου, Οδός Τεταμένης Αγαμίας, Οδός που να σε σέρνουν τα σκυλιά από τον λαιμό, παλιάνθρωπε!...
Αλλά πού τέτοια τύχη! Τα ονόματα των δρόμων της Αθήνας έχουν πάνω τους όλα τα κολλήματα που έχουν οι χαμηλότητες που μας κυβερνούν. Κάθε Δημοτικό Συμβούλιο και μια θάλασσα κοινοτοπίας, τοπικισμού και ρουσφετιού – έτσι, αν τα δεις όλα μαζί, θα καταλάβεις ποια είναι τα εθνικά στερεότυπα και όχι αναγκαστικά ποια ονόματα αξίζουν να τα θυμόμαστε εκεί που παίρνουμε μια κλειστή στροφή, μεθυσμένοι.
Φύρδην μίγδην, γίγαντες και νάνοι: υπάρχουν, ας πούμε, 30 δρόμοι για τον Παλαμά, 28 για τον Κοραή, 13 για τον Καζαντζάκη, αλλά μόνο 2 για τον Καρυωτάκη και 6 μόνο για τον Καβάφη! Υπάρχουν 5 οδοί Ροΐδη, αλλά 1 για τον Τσιτσάνη (πάλι καλά!), 6 οδοί Μαρίκας Κοτοπούλη, 2 οδοί Λαμπέτη, καμία οδός για την Ελένη Παπαδάκη, αλλά 1 οδός Ζωζώς Σαπουντζάκη!
Στα τοπωνύμια κυριαρχούν η Κρήτη με 43 δρόμους, η Κύπρος με 42, Μεσολογγίου με 40, Σκρα με 27 κ.ο.κ. – πάλι τόποι με εθνικοαπελευθερωτικές απηχήσεις. Μάτι βγάζουν κάτι οδοί Πόγραδετς, Φωκαίας, Αργυροκάστρου και Ίμβρου – στο τσακ να υπήρχε οδός της Κόκκινης Μηλιάς. Υπάρχουν, ωστόσο, περίπου 40 οδοί με τουρκαλβανικές «διεκδικήσεις». Αντιθέτως, ο μακρινός κόσμος παραμένει μακρινός: υπάρχει 1 μόνο οδός Βραζιλίας (κρίμα κι άδικο! σκέψου τι ωραίο θα ήταν να ξυπνάς στην οδό Ρίο ντε Τζανέιρο), 2 παράδοξες οδοί Σουηδίας (αλλά όχι Δανίας, ούτε Νορβηγίας, ούτε Ισλανδίας), 2 οδοί Λιβύης, 1 οδός Κολωνίας (όχι Βερολίνου, όχι Μονάχου). Και 1 μοναχική οδός Αργεντινής Δημοκρατίας!
Στις χαμηλές θέσεις ικανοποιούνται όλοι κυκλικώς, με έμφαση σε αυτούς που είχαν μπάρμπα στην Κορώνη: η Γαστούνη, ας πούμε, έχει 3 οδούς, ενώ η Ζάκυνθος 2 (αίσχος, ρε φίλε!). Ακόμα και χωριά ρημαγμένα κι ακατοίκητα έχουν δώσει το όνομά τους σε κάποιον αθηναϊκό δρόμο – προφανώς κάποιος βάφτιζε στον αυτόματο. Ολόκληρες συνοικίες έχουν ομοειδή ονόματα, νησιά στην Κυψέλη, λυρικοί ποιητές πίσω από το Προεδρικό Μέγαρο, λίγο πιο εκκεντρικοί στιχουργοί στο Κολωνάκι. Τα τραγελαφικά δεδομένα ομαδοποιεί ο Ηλίας Πετρόπουλος στο βιβλίο του Η ονοματοθεσία οδών και πλατειών.
Στις ξένες προσωπικότητες, τη μερίδα του λέοντος παίρνει ο λόρδος Βύρων, δικαίως ίσως, με 23 δρόμους. Υπάρχουν 22 δρόμοι για τον Φλέμινγκ (!), 12 για τον Κένεντι και 1 για τον Μιχαήλ Άγγελο και τον Ντελακρουά.
Ευτυχώς, έχουμε και την αρχαιότητα. Ο πόλεμος επικυριαρχεί. Υπάρχουν 36 οδοί Θερμοπυλών, 33 οδοί Θησέως, 29 Μεγάλου Αλεξάνδρου, 28 οδοί Σαλαμίνος. Υπάρχουν, όμως, και 34 δρόμοι για τον χρυσό Περικλή, 33 για τον θεϊκό Σωκράτη, 23 για τον δαιμονικό Αριστοφάνη. Ο Επίκουρος με τη φιλοσοφία, που τόσο αντιδημοφιλής και παρεξηγημένη είναι σήμερα, έχει μόλις 8 δρόμους, εγώ μένω στον δρόμο του άνισου και κάπως μελαγχολικού ποιητή Φωκυλίδη, ο Νάρκισσος έχει 8 δρόμους, ο Ορφέας 19 και από τις Μούσες πιο αγαπητή είναι η Τερψιχόρη, με 16 οδούς.
Εμείς είμαστε στην οδό Βουλής. Ωραίος δρόμος –του εμπορίου–, αλλά πιο συκοφαντημένο όνομα δεν θα μπορούσε να έχει. Τη Βουλή τη φασκελώνανε προσφάτως κι ακόμα φτάνουν ως εδώ οι κλοτσοπατινάδες της Λιάνας και της Ζωής. Πώς να μένεις σε έναν δρόμο που εμπεριέχει ό,τι νοσηρότερο γέννησε η Ελλάδα στην πρόσφατη ιστορία της: τη Χρυσή Αυγή;
Αλλά, καμιά φορά, το βράδυ που κλείνουμε νωρίς κι ορμάμε στα σοκάκια που βράζουν, με τα δεκάδες μπαρ, τα ανήμερα χιπστεράκια και τους ναυαγούς της Ερμού, ξαφνικά την οδό βουλής τη γράφουμε έτσι, με μικρό βήτα. Γίνεται βούληση, απόφαση, και τελικά κατάφαση.
Θα θέλαμε να λέγεται ο δρόμος μας οδός Αμέριμνης Ζωής. Αλλά αυτός είναι ο δρόμος μας, αυτόν θα πάρουμε. Κι όπου βγάλει :)
σχόλια