Είχα σκοπό να γράψω για τοπερίφημο σύστημα των allotments στο Λονδίνο και πόσο καλό θαήταν να εφαρμοστεί και στην Αθήνα. Χωράφια που τα νοικιάζει το Δημόσιο σε ιδιώτεςγια να φτιάξουν λαχανόκηπους. Ούτε τριανταφυλλιές ούτε βιόλες. Ντομάτες, καρότα,σέλινα. Και φασολιές για να κοιμάται στη σκιά τους ο Τζακ (ο Αντεροβγάλτης). Υπάρχουντόσα παρατημένα χωράφια στην Αθήνα - θα ήταν τέλειο να τελειώνει η δουλειά, ναπαίρνω το σκύλο και να πηγαίνουμε να ποτίσουμε τα μπρόκολα πίσω απ' τοεργοστάσιο της Σόφτεξ. Βοηθάνε και οι μνήμες από το νησί, ο πίσω λαχανόκηποςτης κυρίας Μαύρας (πεθαμένη), και μας λείπει τόσο πολύ η επαφή με τη γη, ηεπαφή με τον παλιόφιλο το χώμα, και τον μόνο φίλο που μας μένει τελικά (ωχ,φιλοσοφίες πάλι!).
Ήθελα λοιπόν να πω, ότι είναιτεράστιο ρεύμα στο Λονδίνο: υπάρχουν ήδη 33.000 allotments, κυρίως τα καλλιεργούν νέα παιδιά, τρίτη γενιάοικολόγοι, πέρυσι παρήγαγαν 16.000 τόνους λαχανικά, από σπόρους αγνούς, χωρίςγενετική τροποποίηση· φοράνε τα ψαθάκια τους, τα πουκάμισα τύπου κολχόζ, βάζουνArctic Monkeys και χαράζουν τοαυλάκι, ανασηκώνουν το κουρασμένο χώμα της Αγγλίας για να κυλήσει το νερό. Trend είναικι αυτό - όμως ωραίο. Χρήσιμο. Ζητάνε αγνή τροφή, να ξεφύγουν από το πλαστικόσκουπίδι των σουπερμάρκετ, ζητάνε μια ενασχόληση που να μη φωνάζει «είμαι χόμπι,άγονο σαν και σένα».
Τέλος πάντων, θα ήταν ένακομμάτι ελπιδοφόρο, στα σύνορα της ουτοπίας (όπως Στα Σύνορα της Προδοσίας), πουενδεχομένως θα άφηνε να πλανάται ένα σέβας για τη νέα γενιά, που αποδεικνύεταισοφότερη απ' τη δική μου, υποτίθεται. Αλλά, μπήκα στο ίντερνετ και διάβασα γιατη σφαγή στο πανεπιστήμιο της Αμερικής και μου κόπηκε ο βήχας. Big time.
Tι να πεις γι' αυτόν τον κόσμο,τον γεμάτο άχρηστη κι άστοχη γνώση! Τον βαθύτατα συγχυσμένο και κομμένο σταδύο. Ποια από όλες τις εικόνες του διηγείται αυτό που ζούμε; Κάθε μια χωριστάσε αφήνει ακάλυπτο, κι όλες μαζί είναι σκέτη παραφροσύνη. Ναι, σύμφωνοι, όλοι είμαστεόλα. Αλλά και το «όλα» έχει ένα ταβάνι. Πώς να πάω με το ψαθάκι στην ΑκαδημίαΠλάτωνος να ραντίσω με γαλαζόπετρα το μετα-αμπέλι μου όταν ο γείτονας σφάζειτον αδελφό του και βιάζει το πτώμα του; Θέλω να είμαι καλός, αλλά η αίσθηση ότιείμαι ένας δραπέτης της πραγματικότητας με ξενερώνει. Ποια δράση είναι καλή, δίχωςνα με έχει μονίμως στην τσίτα, αλλά και δίχως να με κλείνει σε ένα οικολογικόκουκλόσπιτο;
Σόρι για την ξεκρέμαστη σκέψη(κανένας «φέρων οργανισμός» σήμερα πάνω μου ή γύρω μου), αλλά ούτε έχω κάτικαθαρό να πω πια, ούτε τρέφω κηρυγματολογικές ψευδαισθήσεις. Κάτι random άγεικαι φέρει τη σφαίρα, ενώ οι κήρυκες ζυγίζουν τα λόγια τους πάνω στον φλεγόμενο άμβωνα.Ψιτ, μακαριώτατε, καίγεται το ριχτό σου...
Κι είχα τόσο γλυκά φορτώσειμε τα allotments. Σε μια αγγλική εφημερίδα έχει μια εικόνα τους. Φαίνεταιο ξύλινος φράχτης στο βάθος, τα στρατώνια με τα σκόρδα και κάτι που μοιάζουνψυχανθή, έχει λιακάδα και μια γελαστή μαυρούλα μόλις έχει κόψει λίγες φράουλεςκαι μας τις προσφέρει στη χούφτα της: είναι κόκκινες, μικρές - σχεδόν άγριες.
Σχεδόν άγριες! Όπως οιειδήσεις σήμερα, από τη Βιρτζίνια.
σχόλια