Υποθέτωείναι τύχη να πηγαίνω ένα απόγευμα στοσπίτι της Λένας Πλάτωνος μαζί με τονΓιώργο Χρονά. Ένα γωνιακό, ήσυχο διαμέρισμαστον Χολαργό. Αυτοί οι δυο άνθρωποιουσιαστικά είναι τα νιάτα μου. Ο ανθόςτους. Η αντηλιά από την ποίηση του ενόςκαι η μεταλλική δομή στη μουσική τουάλλου, που εντέλει έγινε σαν «σκουριασμένεςκούνιες στο σεληνόφως». Αληθινοίποιητές, που όχι τυχαία σμίξανε - οΓιώργος εκδίδει το νέο cdτης Πλάτωνος στις 18 Μαρτίου. Η«Ελευθεροτυπία» έδωσε δωρεάντρεις εβδομάδες πριν ένα σινγκλ του, κιέγινε πανικός στο ζωντανό υπόγαστριοτης πόλης.
Πάμεμε το μετρό και είναι κάπως σαν εκείνοτο τραγουδάκι του Waits,με το κορίτσι που εμφανίζεται κάθε βράδυίδια ώρα στο τρένο της γραμμής - μόνοπου δεν έχει φεγγάρι στο υπόγειο. ΠέφτειΠαρασκευή βράδυ, τινάζονται τα παιδιάαπό τη βδομάδα σαν σκυλιά που βγήκαναπό τη θάλασσα. Ακούω τον Γιώργο, με τηναργή, ιερατική φωνή, να μιλά μπερδεύονταςζωντανούς και πεθαμένους, πράγματα πουγράφτηκαν με πράγματα που ζούμε - σαννα ‘ναι όλα ένα (που μάλλον είναι).
ΗΛένα ζήτησε ο Γιώργος να ‘ρθει γιατίφοβάται μη διεισδύσω αδιάκριτα στηνψυχή της. «Θέλει προσοχή - είναι σανπαιδί, είναι σαν λουλούδι» μου λέει.Δε χρειάζεται να μου το πει. Πάντα η Λέναήταν κάτι ενιαίο, λεπτό και όμορφο πουξέπεσε (μάλλον ξέμεινε) απ' τον Παράδεισο.Η ζωή της, η Τέχνη της, τα λόγια της είναιαξεδιάλυτα, δεμένα εσαεί. Κι αυτό είναιεπικίνδυνο σε έναν σπασμένο κόσμο.Πληρώνεται. Η Λένα το πλήρωσε. Περπατάμεπροσεκτικά στους ξένους κήπους.
Αλλάδεν χρειάστηκε. Φιληθήκαμε αμέσως καιπιάσαμε τα χέρια. Καμιά φλυαρία, κανέναςστόμφος. Τα αισθήματα από το πολύ βράσιμοέχουν γίνει κρύσταλλο, καραμέλα διαίτης- εκφράζονται με διαύγεια και σκληρότητα,που η ίδια τις ονομάζει «αλήθεια».Βγάλαμε τα μπρατσάκια και μιλήσαμεακόμα και για τις πιο μύχιες πληγές.
Ήρθεσε αυτό το σπίτι από το πατρικό τηςΑλεξάνδρας. Ίχνη από το αστικό τηςπαρελθόν. Πιάνο, βάζα Γκαλέ, πίνακες, τοκρεβάτι της άσπρο, χιονάτο, σχεδόνεφηβικό στη γωνία του σπιτιού, παράθυραεκατέρωθεν, που βλέπουν σε ένα γάμμαγης με θάμνους - ίσως και τριανταφυλλιές.Το είδος της τακτοποίησης παντού, πουξέρεις ότι προέρχεται από μια οικιακήβοηθό. Μάτια γαλάζια, βλέμμα βέλος, μιαμικρή επιβράδυνση στο λόγο, που είναιορατή και στο σινγκλ της.
Όσηώρα μιλούσαμε, ο Γιώργος ήταν στο δίπλαδωμάτιο με τη Ρωσίδα βοηθό. Με πήρε, μεάφησε στο Σύνταγμα και συνέχισε. Ούτεμου είπε ούτε τον ρώτησα πού πάει.
σχόλια