Ότανείπα στο γραφείο ότι με στενοχώρησε ηφάση με τον Χριστόδουλο, τα πιο νεαράπαιδιά σάρκασαν. «Έλεος! Ακόμα κι εσύπου τον είχες γλωσσοφάει, τον λυπάσαι;Μέσα σ' όλα θες να είσαι!» (Ναι, είναιλίγο αγενείς μαζί μου - αλλά τουςκαταλαβαίνω. Πιστεύω στο «Άνευ ορίων,άνευ όρων», πού και πού, αν θες ναδουλεύεις με ζωντανές προσωπικότητεςκαι όχι με ζωντανά).
Κιόμως, στο γραφείο μόνος μετά, διαβάζονταςτον «Ελεύθερο Τύπο» (με τράβηξετο υπέροχο πρωτοσέλιδό του «Τώρα,μόνο ο Θεός»), ήμουνα πράγματιλυπημένος. Γιατί θυμήθηκα τα δικά μου.Τον πατέρα μου. Πώς νιώσαμε όταν ο γιατρόςήρθε από το χειρουργείο με αυτή τηνέκφραση «Δεν γίνεται τίποτα!»(Πρώτη φορά είδα τη μάνα μου απαρηγόρητη.Δεν υπήρχα στα μάτια της. Είδα τον έρωτάτους. Και ζήλεψα, κάτω από τον μεγάλοπόνο).
Καιη φωτογραφία του Χριστόδουλου στοΜαϊάμι, λίγο πριν την εγχείρηση. Σανχαμένος, με ένα αμήχανο, μισό χαμόγελοκαι σοβαρά μάτια. Έχω ακόμα κάτι πολαρόινττου πατέρα μου, που με κοιτάει έτσιακριβώς. Τις τράβηξα στο σπίτι μας, ότανγύρισε από την τελική χημειοθεραπεία- δεν είχε νόημα πια. Κάθεται μπροστάστο κισσό του παράθυρου και χαμογελάει,από ευγένεια. Αλλά δεν με βλέπει. Βλέπειπρος τα μέσα.
Έγραψαστο μπλογκ μου, στη Lifoland,ότι τέτοιες στιγμές όλους τουςκαταλαβαίνεις και όλους τους συμπαθείς,γιατί συνειδητοποιείς ότι είμαστεφτιαγμένοι από το ίδιο ύφασμα. Κάτιφθαρτό και πεπερασμένο. Μερικοί άφησανορισμένα εφηβικά σχόλια, τύπου «Εμένα,το δικό μου ύφασμα δεν είναι μεταξένιοκαι δεν σέρνεται στα ανάκλιντρα τουFour Seasons».Θέλω να ελπίζω ότι τα έγραψαν παιδιάδίχως εμπειρίες θανάτου.
Τοπένθος που, ήσυχα και δίχως υπερβολές,με συνοδεύει διά βίου για πέντε έξιανθρώπους με κάνει να λυπάμαι και γιατον Χριστόδουλο. Κι ας τον θεωρώ έναπολύ αρνητικό πρόσωπο στην πολιτικήμας ζωή. Κάποια στιγμή η πολιτική ζωήτελειώνει, και αρχίζει η μεγάλη προσπάθειανα ανασάνεις και να σπρώξεις την καρδιάσου να χτυπήσει.
Όταν μακραίνουν οι ίσκιοι, δεντους κυνηγάς...
σχόλια