Κι ας περάσει η βραδιά όπως-όπως...
Έξω βρέχει πολύ κι είν' η νύχτα θολή
λες και βρέχει παντού στον πλανήτη
πού να πάμε και πώς και ποιος θα 'ναι ο σκοπός
πιο καλά να καθίσουμε σπίτι.
Να χτενίσω μαλλιά, να κατέβω σκαλιά
δεν αξίζει στ' αλήθεια ο κόπος
ας καθίσουμε εδώ να με δεις να σε δω
κι ας περάσει η βραδιά όπως-όπως
Αγκαλιά εγώ κι εσύ στ' αμπαζούρ το θαλασσί από κάτω
μ' ένα-δυο μαρασκινό κι ένα τσιγαράκι αγνό μυρωδάτο
με πινάκλ ή με κουμκάν στο ντιβάνι
θα περάσει η βραδιά, τι θα κάνει
κι όταν φτάσει πια η μισή
αγκαλιά εγώ κι εσύ, νάνι, νάνι.
(Τον τελευταίο καιρό έχω διαρκώς την αίσθηση ότι ζω σε άλλη εποχή. Ότι θα διαταχτεί κάποια στιγμή συσκοτισμός και μεθυσμένοι Γερμανοί φαντάροι θα βγουν από τα καπηλειά, τραγουδώντας Ζάρα Λεάντερ. Ότι θα μοιραστούμε το τελευταίο καρβέλι μας και θα δεθεί ξανά ο ξηλωμένος κοινωνικός ιστός. Τίποτα δεν αποκλείεται, οπότε ας αρχίσουμε την προπόνηση με ένα τραγουδάκι της Σοφίας Βέμπο, που, όπως τα περισσότερα του είδους του, αναμειγνύει σωστά την παστρική φτώχια με το ερωτοπαθές τιτίβισμα - που είναι κι αυτό ένα είδος φτώχιας. Σ' ένα τέτοιο, λοιπόν, ρομαντικό σκότος (ή μούχρωμα;), όπου συνήθως βρέχει, βρέχει, βρέχει, τα ζευγάρια είναι ευτυχισμένα επειδή απλώς μαρουλιάζουν στο ντιβάνι. Αναρωτιέμαι, τώρα που μας βλέπω όλο και συχνότερα «να καθόμαστε σπίτι», μήπως αυτό το τραγουδάκι είναι ταμάμ ο ύμνος ενός νέου μιζεραμπιλισμού στα χρόνια του ΔΝΤ... )
σχόλια