Είναι τόσο γρήγορη η διαδοχή των γεγονότων όταν δουλεύεις στο Ίντερνετ, που νιώθεις κάποια αμηχανία όταν έρχεται η ώρα να παραδώσεις το σημείωμά σου για το έντυπο. Μου συμβαίνει τον τελευταίο καιρό. Τι να γράψω τώρα, που μεθαύριο δεν θα είναι περσινά ξινά σταφύλια;
Από το πρωί, περάσαμε από σαράντα κύματα. Η αεροπορική τραγωδία στις Άλπεις μάς πήρε και μας σήκωσε, μέχρι αργά το βράδυ – τώρα που σας γράφω. Το live blogging είναι μια νέα, εξαιρετική μετεξέλιξη των breaking news, που συνθέτει βίντεο, φωτογραφίες, είδηση και ανάλυση με έναν τρόπο που προσωπικώς με ενθουσιάζει και τον θεωρώ ανώτερο από την τηλεόραση, αφού την συμπεριλαμβάνει, αλλά την ξεπερνά στοχαστικά. Γιατί; Διότι συμπεριλαμβάνει και το γραπτό κείμενο, το οποίο έχει και θα έχει πάντα ένα είδος κατασταλαγμένης σωφροσύνης, καθώς εντυπώνεται στη συνείδηση μάλλον, παρά στον αμφιβληστροειδή.
Ξέρω ότι οι "καθεστωτικές" εφημερίδες λένε επιλεκτικά την αλήθεια, ανάλογα με τα συμφέροντα του ιδιοκτήτη τους. Αναρωτιέμαι, όμως, ποιό μέσο δεν κάνει το ίδιο στην Ελλάδα;
Το συνειδητοποίησα χθες το βράδυ. Μετά από 3 περίπου χρόνια (κυριολεκτώ) που είχα να διαβάσω έντυπες εφημερίδες, από μια παρόρμηση, πήρα στο σπίτι μου τις τρεις μεγάλες κυριακάτικες εκδόσεις («Βήμα», «Θέμα», «Καθημερινή»). Εξοικειωμένος, μάλλον βουτηγμένος καθώς είμαι πια στο Ίντερνετ, σχεδόν με ξένισε η αφή τους, η εικόνα τους. Ακίνητες κι ασπρόμαυρες, ως αίσθηση – το παλιό στυλ, που θα 'λεγε ο Μπέκετ.
Κι όμως. Διάβασα ενδιαφέροντα κείμενα, γνώμες, χυμώδη ρεπορτάζ, πρωτογενείς έρευνες κι αναλύσεις με τη δέουσα «ησυχία», που τους επέτρεπε να εισακουστούν. Ξέρω την έξαλλη ρητορική εναντίον του διαπλεκόμενου, καθεστωτικού Τύπου (συχνότατα κι εγώ την ασκώ), η οποία εν πολλοίς έχει δίκιο, σε πολιτικο-οικονομικό επίπεδο – είναι σκανδαλώδη τα δάνειά τους. Και ξέρω ότι οι εφημερίδες αυτές λένε επιλεκτικά την αλήθεια, ανάλογα με τα συμφέροντα του ιδιοκτήτη τους.
Αναρωτιέμαι, όμως, ποιος δεν κάνει το ίδιο στην Ελλάδα;
Δυστυχώς, ακόμα και οι πιο διάπυροι επικριτές του καθεστωτισμού λένε και γράφουν μόνον ό,τι είναι συμφέρον για την ορθοδοξία τους (που είναι το νέο καθεστώς, κυριολεκτικά). Δεν είδα καμία ανοχή στη διαφορετική άποψη, καμία σπίθα δημοσιογραφικής ανεξιθρησκίας. Στα υποτίθεται μη-καθεστωτικά μέσα, αντίθετα, βλέπω μια στενόμυαλη, επαρχιακή, φοβισμένη και επιθετικότατη διαχείριση της πραγματικότητας, που προωθεί μόνον ό,τι τους μοιάζει, ό,τι θεωρείται συμφέρον -- αλλά, ακόμα χειρότερα, κλείνει τα μάτια μπροστά στις ασκήμιες και στις αμετροέπειες που την αφορούν. Οι περισσότεροι συμπεριφέρονται ως εάν η κοινωνία να πάσχει από γενική αμνησία κι αυτοί να γεννήθηκαν χθες.
Οπότε, σε επίπεδο επιλεκτικών αληθειών, ας πούμε ότι όλοι είναι μία από τα ίδια. Ωστόσο, σε επίπεδο εντύπων (που θεωρώ ότι αποτελούν ακόμα την καθαρότερη έκφραση του δημοσιογραφικού λόγου), ο παλιός είναι αλλιώς. Τόσα σάιτ διατρέχω καθημερινά, τόσα social media, τόσα ιστολόγια – τίποτα δεν συγκρίνεται (ακόμη) με την απόλαυση τού να ξεφυλλίζεις μια κυριακάτικη εφημερίδα. Οι επιφυλλίδες, τα γραφήματα, οι φωτογραφίες, σταλάζουν στο μυαλό με έναν τρόπο ανεπανάληπτο, μοναδικό.
Δεν ξέρω πόσα χρόνια θα αντέξει αυτή η διαφορετική αφήγηση να ισχύει. Όσο αντέξει όμως, μάλλον θα με έχει φαν της. Και ας την πρόδωσα για λίγα χρόνια...
www.facebook.com/stathis.tsagar
Η/Μ/Ε/Ρ/Ο/Λ/Ο/Γ/Ι/Ο: http://www.lifo.gr/team/diary
σχόλια