Στην τελευταία σελίδα του φύλλου υπάρχει η νεκρολογία της Γιάννας Περσάκη. Φαντάζομαι δεν την ξέρετε. Πριν αρκετά χρόνια έκανε την τελευταία της έκθεση στην γκαλερί Μήλο, αλλά για μένα ήταν ένα πρόσωπο κομβικό.
Την είχα συναντήσει στα 23 μου χρόνια, ως τη μεσάζουσα που θα με έφερνε σε επαφή με τον ποιητή Μίλτο Σαχτούρη. Θα ήταν η πρώτη μου συνέντευξη, για την εφημερίδα «Αυγή». Έμενε στη Φωκίωνος Νέγρη, σε ένα ενιαίο, μεγάλο ημιυπόγειο που έβγαζε σε έναν εσωτερικό κήπο. Ατμόσφαιρα καλλιτεχνική, μποέμικη. Με πέρασε από διαφορα κόσκινα, με το δίκιο της. Στο τέλος είπε: «Θα σας κλείσω το ραντεβού με τον Σαχτούρη».
Τη μέρα που πήγαμε στο δυάρι του ποιητή, είχε μαζί της ένα τάπερ με φαγητό. Με φρίκαρε λιγο η σιωπή και η ένδεια της κρεβατοκάμαρας, το δυνατό τικ τακ του μεγάλου ξυπνητηριού πάνω στο μουσαμά του τραπεζιού, το πρόχειρα στρωμένο κρεβάτι. Η κ. Περσάκη στηρίχτηκε για λίγο στο κούφωμα της πόρτας, μας κοίταξε κάπως περιπαικτικά, και είπε: «Τώρα σας αφήνω».
Ξαναπήγα στο διαμέρισμά της μια φορά, για να της διαβάσω τη συνέντευξη. Όσο διαρκούσε η ανάγνωση, κοιτούσε αφηρημένα το πάτωμα. Ένεψε επιδοκιμαστικά σε κάποιες απαντήσεις του. Μετά την ξέχασα.
Έμαθα από τις εφημερίδες ότι πέθανε. Από το σημείωμα του Σταύρου Διοσκουρίδη μαθαίνω την αριστερή της δράση. Είναι σημαντικό τα media να έχουν μνήμη και να ξέρουν να τοποθετούν τον καθένα στο σημείο που του αξίζει.
Αυτή είναι η ιδέα της καινούργιας στήλης μας «Μια ζωή». Νεκρολογίες προσώπων που υπήρξαν σημαντικά με τον τρόπο τους, ακόμα κι αν ο πολύς κόσμος δεν τα ήξερε - ή παρουσιάσεις σημαντικών δημιουργών που με κάποια αφορμή έρχονται πάλι στην επικαιρότητα. Δεν ξέρω άλλον καλύτερο τρόπο να τελειώνει μια εφημερίδα. Οι ειδήσεις είναι πια παντού. Οι εξυπνάδες επίσης. Τα κοσμικά, τα ζώδια, οι ηλιθιότητες. Όμως ο κόσμος χρειάζεται ήρωες. Πρόσωπα να τα πιστέψει. Να τα ακολουθήσει και να τα μιμηθεί.
σχόλια