ΣΚΗΝΗ: Ζάλογγο, έξω από το Μοναστήρι, 15 Δεκεμβρίου 1803. Δυο ηρωικές Σουλιώτισσες, η Δέσπω και η κόρη της Χάιδω, είναι ακουμπισμένες σε ένα στεγνό πηγάδι και παρατηρούν την Αλίκη Αλεξανδράτου, μια περιηγήτρια εξ Αθηνών, που συμπτωματικά βρέθηκε σε αυτό τον τόπο του διαβόλου.
ΔΕΣΠΩ (μέσα από τα δόντια της): Γιατί φωνάζει αυτή;
ΧΑΪΔΩ: Λέει ότι είμαστε τρελές που θα πέσουμε στα βάραθρα για την ελευθερία. Κάτι άλλο θα μας φταίει, λέει.
ΔΕΣΠΩ: Θα μας κάνει ζημιά αυτή. Ήδη η Μόσχω το σκέφτεται...
ΧΑΪΔΩ: Μαμά, είσαι απολύτως σίγουρη ότι η θυσία μας δεν θα πάει στράφι;
ΔΕΣΠΩ: Ελπίζω ότι οι ελεύθεροι Έλληνες, αν μη τι άλλο, θα μας μνημονεύουν στα βιβλία της Ιστορίας τους... Όχι βέβαια την καθεμιά με το όνομά της...
Πλησιάζει η Αλίκη. Κρατά κρινολίνο, και στο στήθος της βαστά ένα βιβλίο του Τσώσερ. Αληθινή κοσμοπολίτισσα. Αν και αγέρωχη, δείχνει ενδιαφέρον για το δράμα που εξελίσσεται.
ΑΛΙΚΗ: Γεια σας, κυρίες. Έχω μια λίγο πιο πραγματιστική πρόταση για να αποφύγουμε τα δράματα. Ήδη αυτά που έκανε ο Σαμουήλ στο Κούγκι είναι υπερβολικά. Φεύγει ο φίλος μου ο Λάμπρος για Αθήνα και θα μπορούσε να σας πάρει με τα ζώα του - βέβαια είσαστε 56, ενώ τα γαϊδούρια είναι 7. Ας πάτε μερικές με τα πόδια. Θα σας φιλοξενήσω στην ταράτσα μου, βλέπει Ακρόπολη.
ΔΕΣΠΩ: Και ποιος σου είπε του λόγου σου ότι μας ενδιαφέρει η πρότασή σου;
ΑΛΙΚΗ: Φαίνεστε έξυπνες γυναίκες. Πρόκειται για win / win situation. Εσείς θα επιζήσετε κι εγώ θα αποκτήσω κάτι από το ποιητικό γκλάμουρ του Μπάυρον. Tρελές είσαστε να μη δεχτείτε;
ΔΕΣΠΩ: Μπορεί και να 'μαστε! Τι θα πουν οι Μποτσαραίοι αν κιοτέψουμε; Τι θα πουν οι Μπουμπαίοι; Οι Καραμπιναίοι, οι Τζωρτζαίοι;
ΑΛΙΚΗ: Αμφιβάλλω αν θα ζουν για να σας κακολογήσουν! Δεν το 'χετε καταλάβει ότι καταφτάνει από στιγμή σε στιγμή ο Μπεκήρ Τζογαδώρος (σημείωση: θηριώδης επικεφαλής των Τουρκαλβανών) να σας κανει σουβλάκια;
ΧΑΪΔΩ (με τσιριχτή φωνή, εμψυχωμένη από το ήθος της μητέρας της): Ας κοπιάσει ο μαλάκας! Μονο καπνό κι αέρα θα βρει από εμάς!
ΑΛΙΚΗ: Πολύ ποιήτρια σε βρίσκω για την ηλικία σου! Τι σου 'χουνε κάνει και έχεις κολλήσει με τις ιδεολογίες, κορίτσι μου καλό. Η ζωή ειναι γλυκιά, ακόμα κι αν τη ζήσεις λαθραία στο σεράι ενός Τούρκου!
ΧΑΪΔΩ: Ίσως για σένα, που είσαι μια πωρωμένη υλίστρια και πιθανότατα πιστεύεις στο Τέλος των Ιδεολογιών.
ΑΛΙΚΗ: Σόρυ, διότι αρχίζω και μπερδεύομαι. Μήπως εφαρμόσατε και τον σοσιαλισμό στα κατσάβραχα των Κουκουλιών και δεν το ξέρω; Πενήντα ιδρυματικές είσαστε, με ντεμοντέ τσαπράζια και απαίσια κεντητά, έχετε λαλήσει από τη μοναξιά.
ΔΕΣΠΩ: Και τι θα 'θελες, αγαπητή μου; Να διοργανώνουμε Fashion Week και Gay Pride; Είναι τόπος ξερός εδώ για τέτοια!
ΧΑΪΔΩ: Μαμά, μην ταράζεσαι...
ΔΕΣΠΩ: Γιατί; Αφού θα αυτοκτονήσω!
ΑΛΙΚΗ: Ρε κορίτσια, δεν δουλεύει αυτό που πάτε να κάνετε. Είναι πεταμένα λεφτά. Θα περάσουν τα χρόνια, θα ξεχαστείτε ως πρόσωπα, μόνο το τσόφλι μιας ιδέας θα μείνει, που στην πραγματικότητα δεν θα αφορά κανέναν (στρέφεται στη Χάιδω). Οι συνομίληκές σου στο μέλλον θα είναι ολοκληρωμένες μπίζνες γούμεν, θεϊκά μοντέλα, θα πίνουν κοσμοπόλιταν στα μπαρ και θα σε έχουν χεσμένη. Πες μου μια ηρωίδα που είδε προκοπή! Όλες σαν το σκυλί στο αμπέλι πήγαν.
Η Χάιδω την κοιτάζει σαν υπνωτισμένη. Κοιτάζεται φευγαλέα και με αποστροφή παρατηρεί τα κατσιασμένα της μαλλιά (από το πολύ μπαρούτι), την τρύπια ποδιά της.
ΑΛΙΚΗ: Ελάτε, σας λέω, στην Αθήνα. Έχει ωραία μπαρ, σε λίγο θα ξεκινήσουν και τα επίγεια ψηφιακά κανάλια, θα πηγαίνουμε στα καλύτερα πάρτι, θα είσαστε οι protégées μου, στο Venue θα μπαίνουμε χωρίς πόρτα! Θα σας γνωρίσω υπέροχους κυρίους!!
ΔΕΣΠΩ: Πάψε, στόμα του διαβόλου. Δεν έχεις ιδέα τι εστί περήφανη ζωή και περήφανος θάνατος! Δεν μπορείς να νοθεύσεις το ψυχικό μεγαλείο μας με τέτοιες σχεδόν ψυχαναλυτικές διαβολές - εσύ είσαι ικανή να μας δώσεις και κόκα!
ΑΛΙΚΗ: Δυστυχώς δεν συνεννοούμεθα! Δηλαδή, μετά από όλα αυτά, εσείς επιμένετε να πέσετε στο κενό;
ΔΕΣΠΩ: Θα πέσουμε! Ε, Χάιδω;
ΧΑΪΔΩ: Εννοείται!
ΑΛΙΚΗ: Τι να σας πω; Πιστεύω στην αυτοδιάθεση. (Τείνει το χέρι, ιπποτικά, προς τη χαράδρα) Τreat yourself.
Oι ηρωίδες πάνε προς τα χείλη του γκρεμού, διστάζοντας λίγο. Έρχονται και οι άλλες. Επειδή υπάρχουν διχογνωμίες, και πέφτει η σεχταριστική πρόταση να λυπηθούν τα παιδιά τους και να ζήσουν, το ζήτημα μπαίνει σε ψηφοφορία. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Για να διασκεδάσουν τη λύπη τους, τραγουδούν ένα τραγούδι που αργότερα γίνεται επιτυχία. Μόλις πέσει κι η τελευταία, η Αλίκη, ανέκφραστη, κάνει μεταβολή και κατευθύνεται στην έξοδο.
σχόλια