To νέο μου κόλλημα είναι τα blu ray. Η επόμενη γενιά των DVD, με εξαπλάσια χωρητικότητα και μια εικόνα τόσο αληθοφανή και διαυγή, που έρχεται πια σε απόλυτη ισοπαλία με τους κινηματογράφους. Εδώ και ένα μήνα έχω πέσει (πάλι) στην τρύπα με το μέλι. Τριγυρνάω στα φόρουμ του Ίντερνετ, για την πιο καλή συσκευή υψηλής ευκρίνειας (πήρα μια Kuro, που σημαίνει «μαύρο» στα γιαπωνέζικα και δείχνει τα μαύρα σαν πήχτρα σκοτάδι) και από ένα μαγαζί του Λονδίνου αγόρασα, μέσω Ίντερνετ, ένα σπασμένο blu ray player Panasonic (τo 55), που παίζει όλα τα region, αλλάζοντας αυτόματα. Το μόνο πρόβλημα: επειδή είναι σχετικά φρέσκια η επικράτηση του φορμάτ επί του HD, υπάρχουν ελάχιστα σινεφίλ δισκάκια στην αγορά. Έτσι, βλέπω και ξαναβλέπω την Κόκκινη Έρημο, το 2001, και το Blade Runner. Έτσι πήρα κι ένα Οppo dvd player που κάνει upscaling στα παλιά DVD της Criterion και τα φέρνει κοντά στη μαγεία της υψηλής ευκρίνειας. Έχω εγκατασταθεί σε ένα δωμάτιο με όλα τα ηλεκτρονικά μου (τηλεοράσεις, κομπιούτερ κ.λπ), και αν με άφηνες εκεί ελεύθερο, μπορεί και να μην ξανάβγαινα.
Είναι μια μαύρη τρύπα - όπου η πραγματικότητα σπανίως εισχωρεί, στις μύτες των ποδιών. Υπάρχουν φορές που το σκηνικό μού φαίνεται σαν καθαρόαιμη κατάθλιψη, κι άλλες σαν τον Μαγικό Φανό του Μπέργκμαν - στο πιο εξελιγμένο. Ένα κουκλόσπιτο τεχνολογίας, με άπειρες φωνές και χωρίς σώμα. Η Ασώματος Σειρήνα. Το μόνο που κινείται στο γαλάζιο ημίφως είναι οι κόρες των ματιών μου και ο γάτος στην κουβέρτα. Δεν έχω αποφασίσει αν είμαι άρρωστος ή αν είμαι καλά. Αν είναι η ηλικία μου ή είναι η εποχή. Αλλά μετά, διαβάζω ότι παιδάκια παθαίνουν αφασία από το πολύ Playstation. Kαι στο προηγούμενο περιοδικό των «New York Times» (To «Screens Issue», που θα το μετέφραζα ελεύθερα ως «Το Τεύχος των Κατόπτρων») οι καλύτεροι δημοσιογράφοι του Κόσμου μιλούν για τον πολλαπλασιασμό από οθόνες και εκπομπές, και τον ουσιαστικό θρυμματισμό της παραδοσιακής κινηματογραφικής αφήγησης: highlights στο ΥouTube, σκηνές στο κινητό, κατεβασμένες ταινίες στο Ίντερνετ, κάτι που βλέπεις φευγαλέα στις εκατομμύρια οθόνες στα μαγαζιά και στους δρόμους - κομμάτια κι αποσπάσματα.
Μόλις πριν 10 χρόνια μου άρεσε να πηγαίνω σινεμά. Επίσης ταξίδευα περισσότερο. Τώρα, για λόγους που δεν είναι της παρούσης (διαβάζουν και τρελογιατροί) έχω κολλήσει στα πέριξ και η πολλή συνάφεια με πλήθη μου προκαλεί ψιλοπανικό. Εύχομαι να μην κρατήσει πολύ, αλλά μέχρι να τελειώσει, το δωμάτιο των κατόπτρων μου έχει πάρει διαστάσεις καταφυγίου. Μπαίνω εκεί και χάνομαι. Γλυκιά η τεχνολογία και η πραγματικότητα μαυρίλα. Ο πληθωρισμός των μέσων, επίσης, μου προκαλεί ένα είδος απληστίας, που καταλήγει σε μανικό sampling - έχουν δίκιο οι «NYT»: δεν χρειάζεται να δω όλο το Βande à part του Γκοντάρ, στο Youtube βλέπω ξανά και ξανά τη σκηνή που οι τρεις φίλοι σηκώνονται κι αυτοσχεδιάζουν ένα μαγικό χορό στο φωτεινό μπιστρό - τα μισά από τα 33.919 views είναι δικά μου. Και η κλασική αφήγηση; Και το όραμα του καλλιτέχνη; Δεκάρα δεν δίνω, κόρη μου! Ας φρόντιζε να φρενάρει τα πράγματα, ας κλείδωνε τους θεατές στο σινεμά και να έριχνε το κλειδί στη λίμνη. Στο γενικό χαμό, τα νεύρα χτίζουν τη φωλιά τους όπως όπως, με ράκη φαντασίας - όπως οι κλέφτες κάστορες που στα ορμητικά νερά χτίζουν φωλιές με ξύλα από φωλιές ξένες. Αλλάζουν αδυσώπητα οι εικόνες, έχει και η συλλογική φαντασία μεταβολισμό - εκεί χανόμαστε εμείς και δεν θα χαθεί η κλασική αφήγηση;
Μόνο στην Ελλάδα κόπηκαν πέρσι 500.000 λιγότερα εισιτήρια στους κινηματογράφους. Είμαι σίγουρος ότι αυξήθηκαν γεωμετρικά οι πωλήσεις DVD. Aν προσθέσουμε τα κατεβάσματα του Ίντερνετ, τα DVD των εφημερίδων, τον πολλαπλασιαμό των καναλιών, τα δεκάδες γκατζετάκια των εικόνων, ζούμε την πιο φιλοθεάμονα εποχή της ιστορίας. Την πιο τριπαριστή. Και ενδεχομένως την πιο επικοινωνιακή - εξ αντανακλάσεως. Μιλάμε όλοι μέσα από κεραίες. Μέσα από δωμάτια με οθόνες. Όλοι μαζί μόνοι. Δεν ξέρω αν είναι πυρετός ή αν είναι ζεστασιά.
Πάντως δεν μπορώ να κάνω και πολλά για να αντιδράσω. Έχω μαγευτεί. Σαγήνη στα αρχαία ελληνικά σημαίνει δίχτυ. Δίκτυο. Ιnterlace σάρωση στην τηλεόραση της υψηλής ευκρίνειας. Βλέπω τη Μόνικα Βίτι στα βιομηχανικά τοπία με τα δέντρα και τα φρούτα που ο Αντονιόνι έβαψε άσπρα κι ασημένια, και νιώθω αυτήν τη σαγήνη να με δένει. Πιο σφιχτά από ό,τι θα ‘θελα, αλλά και πάλι ο δρόμος είναι στην πόρτα μου. Μια μέρα που το φως κάτι θα μου κάνει, μην τον είδατε.
σχόλια