Υπάρχει, βέβαια, μια τάση μέσα μου να γράψω για τις εκλογές. Έχω κι εγώ γούστα. Ορισμένοι –και μόνο μιλώντας, αφού το Gestalt είναι αποφασιστικό για τύπους διαισθητικούς, όπως εγώ– με απωθούν σύγκορμα: βλέπω επάνω τους έναν ολοκληρωμένο απατεώνα, πριν καν ανοίξουν το στόμα τους! Άλλοι είναι τόσο διασκεδαστικοί, έτσι όπως νομίζουν ότι η πόλη πάσχει ξαφνικά από καθολική, πάνδημη αμνησία! Κι άλλοι τόσο αμάθητα κάνουν τα κοκοράκια, παπαγαλίζοντας τη ρητορική του ντιβανομπάουλου.
Και υπάρχουν και οι τραμπούκοι, οι οιονεί δολοφόνοι. Και ορισμένοι παλιοί γνώριμοι, που δεν άντεξαν κι έτρεξαν κι αυτοί να βάλουν το δάχτυλο στο γλυκό (μιλώντας για τη σωτηρία του έθνους).
Ομολογώ, αυτοί με ξένισαν περισσότερο. Γιατί από τους nobodies που μπαίνουν στην πολιτική για να περάσουν ακόποις ζάχαρη δεν περιμένω τίποτα. Αλλά από εκείνους που έχτισαν το προφίλ τους κατακρίνοντας το τρένο στο οποίο απλώς περίμεναν να ανέβουν, βρεγμένοι στη στάση, προσδοκούσα κάτι παραπάνω. Είναι απογοήτευση να βλέπεις έξυπνους ανθρώπους να συμπεριφέρονται πονηρά. (Αν και θα τιμωρηθούν αρκετά – ζώντας στα μαύρα μεγαλεία ενός διαρκούς και ασύστολου ψεύδους, κορδωμένοι!)
Ούτως ή άλλως, σπανίως πια συναντάς ανθρώπους που να 'χει σχέση το μέσα με το έξω τους. Στην άλλοτε απλή εξίσωση υπεισέρχονται πια τόσοι υπολογισμοί και ψιμυθιώσεις (κυρίως ψηφιακές), που όταν συναντάς έναν τύπο in flesh, είναι σαν να παίζεις πόκερ. Δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Aυτό το τρυφερό γατάκι κρύβει έναν σουγιά στην τσάντα του; (Όχι καλέ, ένα κραγιόν είναι!)
Οπότε επιλέγω να μη σας κουράζω με την κουρασμένη μου οπτική. Ναι μεν έχω τα γούστα μου και διαβλέπω ποιος είναι αυτός που θα βλάψει την πόλη λιγότερο, αλλά το γεγονός ότι εγώ κάνω ακριβώς αυτό που θέλω και δεν πρόκειται στον αιώνα τον άπαντα να θέλω να γίνω σύμβουλος ούτε παιδιά έχω να αποκαταστήσω (αμαρτάνοντας), μου επιτρέπει να είμαι χαλαρότερος από τους χιλιάδες τυχοδιώκτες που είδαν φως και μπήκαν στα ψηφοδέλτια – και λόγω καταραμένης ανεργίας. Διάβαζα στο CNBC ότι 40.000 υποψήφιοι κατεβαίνουν σε αυτές τις εκλογές μετά την αλλαγή του νόμου για τον αριθμό συμβούλων· βάλτε οικογένειες, σόγια, φίλους: όλη η πόλη μπλέχτηκε σε ένα σεξ, που όπως η free jazz, αδυνατεί να «τελειώσει».
Προτιμώ, λοιπόν, να δημοσιεύσω αυτά τα «Χρυσόψαρα» του Ματίς. Βρίσκονται στο Μουσείο Πούσκιν, ζωγραφισμένα το 1911. Δυναμικά και έντονα, σαν αναμμένα κάρβουνα, πλέουν σε ένα διάφανο νερό που τα κάνει να φαίνονται ότι αιωρούνται – ότι πετάνε σαν ζέπελιν. Εικόνα που σφύζει από ευδαιμονική ενέργεια, ζωή με τα όλα της, πιθανόν στον ήλιο του Μαρόκου. Φέρνει στον νου κι εκείνη τη γαλλική έκφραση, «να είσαι ευτυχισμένος, όπως το ψάρι στο νερό».
Τώρα όμως που το σκέφτομαι, ταιριάζει κάπως με αρκετούς από τους φτωχοδιάβολους που αυτή την Κυριακή ζητούν την ψήφο μας. Έχουν κι αυτοί κάτι από χρυσόψαρο.
Κάτι ψαρίσιο, εν πάση περιπτώσει...
σχόλια