Το μυθιστόρημα Στόουνερ που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Gutenberg είναι ένας ύμνος στις ασήμαντες ζωές. Μόνο που ο ιδιοφυής συγγραφέας κατορθώνει να μας δείξει ότι κι αυτές είναι το ίδιο συναρπαστικές με αυτές των μεγάλων ηρώων. Ή μήπως, τελικά, αυτοί είναι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές της εποχής μας; Όσοι δεν έχουν τίποτα μεγάλο να αποδείξουν και η φιλοδοξία είναι μια άγνωστη λέξη στο λεξιλόγιό τους.
Μιχάλης Μιχαήλ
Η σαββατιάτικη εκδρομή στον Ορχομενό, τον οποίο προσπερνάω (κυριολεκτικά) μια ζωή πηγαίνοντας προς Λειβαδιά, αλλά ποτέ δεν είχα επισκεφτεί, τα είχε όλα: και ξενάγηση στον θολωτό τάφο της μυκηναϊκής περιόδου, στο αρχαίο θέατρο και στον βυζαντινό ναό της Παναγίας της Σκριπούς που είναι χτισμένος από αρχαία μαρμάρινα κομμάτια, κολόνες και αφιερωματικές πλάκες ενσωματωμένες στον εξωτερικό τοίχο (ΑΘΗΝΟΔΩΡΟΣ και ΑΡΙΣΤΕΑ ΧΑΙΡΕ), βόλτα στις Πηγές Χαρίτων και στο εκτροφείο πέστροφας και την καλύτερη λεμονάδα που έχω πιει ποτέ: την τοπική ΑΓΝΗ με νερό απ' την πηγή.
M. Hulot
Πάλι και επιμόνως καλές εντυπώσεις: Οι Mogwai βγάζουν καινούργιο δίσκο, το «Every Country's Sun»/ Η ΑΣΚΤ τίμησε τον σπουδαίο συλλέκτη Δημήτρη Πιστιόλα που έχει τη μεγαλύτερη παγκοσμίως συλλογή κινηματογραφικών μηχανών λήψεως και προβολής (είναι στο Βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες από το 2009)/ Μας στοιχειώνει ο στίχος-στόχος του Αριστομένη Προβελέγγιου (αρχιτέκτονος και σχεδιαστή του θρυλικού μπαρ Au Revoir): «Ένα μοσχοκάρφι στο μάτι του φιδιού/ Ένα αυγό κροκόδειλου στη φωλιά της κουκουβάγιας» από το βιβλίο Είκοσι Ποιήματα (εκδ. Κείμενα)/ Και επιμένουμε να τραγουδάμε: Δεν θα πεθάνουμε ποτέ πριν ζήσουμε για πάντα.
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Tα καλά: Το εξαιρετικό μυθιστόρημα του John Williams, Στόουνερ. Σπαρακτική απλότητα στην αφήγηση μιας αφιερωμένης ζωής. Το ανοιχτό κολυμβητήριο στις Συκιές, δίπλα στο δάσος. Η φετινή έκθεση βιβλίου, όπου, εκτός των εκδηλώσεων και παρουσιάσεων, συναντούμε παλιούς, χαμένους φίλους. Τα κακά: Η προσβλητική προπαγάνδα που συνοδεύει πάντα τα «μέτρα» (και τώρα τα αντίμετρα). Η κρατικοποίηση των ιερών λειψάνων και άλλες γελοιότητες. Ο ανθρωπότυπος Κασιδιάρης και η ανακύκλωσή του.
Νικόλας Σεβαστάκης
Τον Μάιο είναι όμορφες οι ανοιξιάτικες βόλτες στην Αθήνα. Ανεβαίνοντας προς τον κινηματογράφο Ααβόρα στην Ιπποκράτους είδα μια υπέροχη ταινία, τους Μικρούς Άνδρες, ένα φιλμ για την εποχή μας, που αναφέρεται στην επικράτηση του εγωισμού και στις επιφανειακές ανθρώπινες σχέσεις. Άνθρωποι που τσακώνονται δίχως λόγο και αιτία, η γκρίνια ως τρόπος ζωής και φιλίες που θεωρούνται ιδανικές να διαλύονται και να ξεχνιούνται τόσο εύκολα. Επίσης, μια κυριακάτικη βόλτα στο ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, στους χώρους του οποίου χαίρεσαι να διαβάζεις και να περπατάς.
Γιάννης Πανταζόπουλος
Δεν θα ξαναφάω πάνω από 4 κομμάτια πίτσα, δεν θα ξαναφάω πάνω από 4 κομμάτια πίτσα, δεν θα ξαναφάω πάνω από 4 κομμάτια πίτσα, δεν θα...
Αλέξανδρος Διακοσάββας
«Bon courage» ευχήθηκε ο απερχόμενος Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, παραδίδοντας τα ηνία στον νέο, καταφανώς συγκινημένος, σε μια ένδειξη πολιτικού πολιτισμού και δημοκρατίας, την ίδια στιγμή που εδώ, στη δική μας Βουλή, οι ναζί χειροδικούσαν και οι εκπρόσωποι του κράτους προσκυνούσαν τα λείψανα κάπου στην Αγία Βαρβάρα. Σε μία και μόνο σκηνή φάνηκε απόλυτα η διαφορά ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, τον πολιτισμό και τη βαρβαρότητα. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο από αυτό.
Τίνα Μανδηλαρά
Χαστούκια στον πολιτικό στίβο, στη δουλειά, στο σπίτι, στον δρόμο, χαστούκια ακόμα και «συντροφικά», με τη μεταφορική αλλά και την κυριολεκτική έννοια, και θύμα, κατά κανόνα, το θηλυκό γένος. Αν το Μέγαρο των Χαστουκιών του Πασκάλ Μπρικνέρ γραφόταν στην Ελλάδα, θα είχε άρωμα γυναίκας.
Θοδωρής Αντωνόπουλος
Βραδάκι Πέμπτης, αεράκι μούρλια, πανσέληνος, τοποθεσία Ακρόπολη, Αποφασίζουμε να πιούμε ένα ποτό σε μαγαζί με ταράτσα. Η «πόρτα» μάς ρωτά πόσοι είμαστε, «δύο» λέμε, «ναι, ναι», μας απαντά, «περάστε». Και περνάμε, και ανεβαίνουμε και δεν υπάρχει ούτε σκαμπό. Κάνουμε να φύγουμε, αθόρυβα και σχεδόν μας «τσιμπάνε», βρέθηκαν δύο θέσεις. Τέλεια λέμε, στριμωχνόμαστε, ανάβουμε τσιγάρο, πιάνουμε κουβέντα και ένα 40λεπτο μετά δεν έχει έρθει άνθρωπος για παραγγελία. Κουνάμε χέρι μέσα στον γενικό χαμό, κάποιος έρχεται, κάπως παραγγέλνουμε χωρίς κανένα παράπονο ή γκρίνια, η νύχτα είναι ωραία, δεν χωράνε τέτοια. Μετά από ακόμη 40 λεπτά, ποτά πουθενά, αλλά πρέπει να φύγουμε, αύριο είναι εργάσιμη. Κάποιοι δίπλα διαμαρτύρονται, υπάρχει μια αναστάτωση. Και πάλι δεν μας πολυνοιάζει, ωραία ήταν κι έτσι, με τσιγάρο και θέα, χαμογελαστοί κατεβαίνουμε απ' τα σκαμπό (εγώ δηλαδή, καθώς όχι ακριβώς πρώτο μπόι) και κατευθυνόμαστε προς το ασανσέρ. «Πού πάνε τα παιδιά;» έρχεται η ερώτηση κάπως με συριγμό. Εξηγούμε ότι περιμένουμε παραπάνω από 1 ώρα και ότι δεν πειράζει, καταλαβαίνουμε, πολύς ο κόσμος, λίγοι οι σερβιτόροι, να 'ναι καλά, την επόμενη φορά. «Εντάξει, ρε παιδιά, αφήστε το γκαρσόνι να πληρώσει από την τσέπη του!» μας βρίσκει η ψυχρολουσία. Ας μην επεκταθώ σε λεπτομέρειες για το μετά. Απλώς, ας πούμε ότι ένα κομμάτι της αθηναϊκής εστίασης –κομμάτι σε ζώνη-φιλέτο της Αθήνας– κάπως πρέπει να αναθεωρήσει, να ξαναβρεί τον εαυτό του. Και να ξεκαβαλήσει το καλάμι.
Χριστίνα Γαλανοπούλου
Πολύ μου άρεσε που άκουσα τη συγγραφέα Έρση Σωτηροπούλου να διαβάζει ποιήματα της Γλυκερίας Μπασδέκη στην ιντερνετική στήλη «Αναγνώσεις» του LIFO.gr. Γενικά, πολύ μ' αρέσει η ποίηση της Μπασδέκη, λοξή, απρόβλεπτη και ενίοτε ποπ όπως είναι. Μην πω καν για το μπλογκ της που κοσμεί το σάιτ μας.
Άρης Δημοκίδης
Εντυπωσιακή η διοργάνωση του Athens Street Food Festival, αν και περισσότερο από τα φαγητά μου άρεσε το εξαιρετικό στήσιμο στο αμαξοστάσιο που θύμιζε μικρογραφία της China Town της Νέας Υόρκης. Την καρδιά μου την κέρδισε επίσης το παγωτό Da Vinci, για το οποίο νομίζω πως όσοι πέρασαν από το ASSF έχουν την ίδια άποψη.
Φιλίππα Δημητριάδη
Πολύς ντόρος για το «American Gods». Δικαιολογημένα ως έναν βαθμό, η σειρά έχει πλάκα και έναν απολαυστικό Ian McShane. Από κει κι έπειτα, όμως, ο Bryan Fuller είναι ίσως ο πιο υπερεκτιμημένος δημιουργός των τελευταίων χρόνων. Θα ήθελε να γίνει Λιντς στη θέση του Λιντς, αλλά όταν οι σειρές σου πάσχουν από το χειρότερο και πιο εκνευριστικό sound design που υπάρχει αυτήν τη στιγμή στην τηλεόραση, μάλλον δεν έχεις μελετήσει το αντικείμενό σου όσο θα έπρεπε.
Μαρία Παππά
Το έργο του Νιγηριανού Emeka Ogboh στην έκθεση της documenta στο Ωδείο Αθηνών δεν είναι διακριτικό. Σε αρπάζει απ' τα μούτρα και θα 'θελα να πάω να το ξαναδώ. Στον χώρο του ημιτελούς, τσιμεντένιου, ημιυπόγειου αμφιθεάτρου (μια υποβλητική αίθουσα που δεν είχα ιδέα ότι υπήρχε) έχει τοποθετηθεί η εγκατάσταση «The way earthly things are going». Στο κέντρο, μια LED οθόνη προβάλλει χρηματιστηριακούς δείκτες, ενώ ακούγεται κάτι που μοιάζει με ηπειρώτικο μοιρολόι.
Γεωργία Παπαστάμου
Ομολογώ ότι δεν είχα διαβάσει ποτέ το Neverwhere του Neil Gaiman. Δεν είναι απλώς ένα εμβληματικό urban fantasy μυθιστόρημα. Είναι ένας ύμνος για τους αφανείς ήρωες που γλιστράνε μέσα από τις χαραματιές του κόσμου και τους ωραίους «τρελούς» που δεν συμβιβάζονται με την κανονικότητα της πραγματικής ζωής και προτιμούν το δικό τους σύμπαν. Εξαιρετική και η μετάφραση της Μαρίας Αγγελίδου για τις εκδόσεις Ίκαρος.
Βασίλης Καψάσκης
σχόλια