Η σειρά «The Keepers» κατορθώνει να μετατρέψει μια ξεχασμένη ιστορία φόνου σε ένα τηλεοπτικό δοκίμιο για τη θέση της γυναίκας, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη διαπλοκή και, φυσικά, την κακοποίηση/ Το έργο του Ugo Rondinone, «Seven Magic Mountains», που στέκει από πέρσι και για άλλον ένα χρόνο στην έρημο του Λας Βέγκας. Επτά πέτρινα τοτέμ βαμμένα σε έντονα χρώματα. Πέρασε από μπροστά μου στο Instagram και γι' άλλη μια φορά αναρωτήθηκα τι με πιάνει κάθε φορά με το χρώμα – γιατί δεν αγαπώ και λίγο το μαύρο, να βρω την ησυχία μου/ το περιοδικό για interiors με το όνομα «Cabana». Κυρίως για το υφασμάτινο εξώφυλλο και κάτι ξεχασμένα παλάτια με ξεφτισμένους τοίχους και βαριές ταπετσαρίες. Βασικά, είναι το νέο «World of Interiors», χωρίς τον αέρα/ «European Everything» («Ευρώπη τα πάντα», 2017) στην documenta 14.
Μιχάλης Μιχαήλ
Στο πρώτο άλμπουμ της στο τέλος του 2015 η νεαρή Jlin από το Gary της Indiana είχε αποδομήσει εντελώς τον χαοτικό, μονότονο ρυθμό του footwork, φτιάχνοντας ένα δικό της υβρίδιο που ήταν από τους πιο εντυπωσιακούς νέους ήχους των τελευταίων χρόνων. Το δεύτερο άλμπουμ της «Black Origami», που μόλις κυκλοφόρησε, είναι ακόμα πιο ιδιοσυγκρασιακό και «αρχιτεκτονικά» φτιαγμένο, έχοντας πάλι το footwork ως αφετηρία, αλλά όσο τα κομμάτια εξελίσσονται, μεταλλάσσεται σε αληθινά πρωτοποριακή μουσική, αυτή που κάποτε στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας παρουσιαζόταν ως η «χορευτική μουσική του 21ου αιώνα». Είναι μουσική από το μέλλον, αλλά το μέλλον είναι τώρα. Το «Black Origami» δεν είναι εύκολο άλμπουμ, δεν έχει καν κομμάτια με την κλασική δομή, έχει στοιχεία αφρικανικής μουσικής αλλά και φιλτραρισμένους όλους τους ηλεκτρονικούς ήχους των κλαμπ των μεγαλουπόλεων, αποδεικνύοντας ότι η μουσική δεν έχει όρια, ούτε σύνορα.
M.Hulot
Οι καλές εντυπώσεις και πάλι, και πάντα/ Διότι τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού έχουμε μάθει να τη βλέπουμε όλοι/ Τη φωτεινή όμως;/ Η σειρά «Trapped» του Baltasar Kormakur/ Είχε δύο καλές επιπτώσεις: τη γνωριμία μας με το ισλανδικό νουάρ/ Και το ότι χάσαμε μια ολόκληρη εργάσιμη μέρα προκειμένου να δούμε και τα δέκα επεισόδια απανωτά, και είναι πάντα λίαν ευπρόσδεκτο να χάνεις μια ολόκληρη εργάσιμη μέρα/ Οι πολύ καλές τηλεοπτικές σειρές μπολιάζουν θετικά τον κινηματογράφο/ Και το «Trapped» είναι τέτοια σειρά/ Χωρίς άσκοπες και υπερβολικές βίαιες σκηνές/ Με τόνους χαμηλούς, καθημερινούς/ Με δυνατές ερμηνείες/ Και με ένα σάουντρακ ανάμεσα στη μίνιμαλ μουσική του Philip Glass και στην ευρωπαϊκή τζαζ.
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ήταν αναμφίβολα το θέμα που «στιγμάτισε» την εβδομάδα. Ο τελευταίος μεγάλος των ηγετών του 20ού αιώνα έφυγε στα 99 του χρόνια, έχοντας ζήσει όλα τα μεγάλα γεγονότα του περασμένου αιώνα. Μεγαλώνοντας στη δεκαετία του '90, θυμάμαι πολύ έντονα τις αντιδράσεις που δημιούργησε η διακυβέρνησή του την τριετία 1990-93. Ένας αμφιλεγόμενος πολιτικός, που απ' όλα όσα είχε πει, αυτό που κρατώ περισσότερο ήταν ότι «οι Έλληνες έχουν βραχεία μνήμη ως λαός». Αυτό είναι προσόν, γιατί έχουμε ζήσει τραγικές στιγμές, διχασμούς, καταστροφές και εμφυλίους που αφήσαμε πίσω μας. Είναι όμως και ελάττωμα, αφού κάθε τόσο ξεχνάμε τα πικρά διδάγματα της Ιστορίας και τα λάθη, δυστυχώς, επαναλαμβάνονται.
Γιάννης Πανταζόπουλος
Ο «Μεγάλος Δαμαστής» του Δημήτρη Παπαϊωάννου είναι ένα πανέμορφο παραμύθι, τόσο πρωταρχικό στη σύλληψη και ερεθιστικό για τα μάτια, που σαστίζεις, συγκινείσαι, θαυμάζεις και χαίρεσαι.
Αλέξανδρος Διακοσάββας
Τα καλά: Το περιοδικό «Εποχές» που προσφέρει το «Βήμα» με τεύχη του 1964 και του '65 που μπορεί να διαβαστούν με μεγάλο ενδιαφέρον και το 2017. Οι φωτογραφίες από την «Αθήνα, πόλη των γυναικών» του Κωνσταντίνου Πίττα. Μετά την Ευρώπη της δεκαετίας του '80, η αθηναϊκή εμπειρία της ίδιας εποχής (και για μένα, επιστροφή στα γνωστά μέρη). Η στάση Μέρκελ και Μακρόν απέναντι στον Τραμπ. Τα κακά: Οι τακτικές δοκιμές πυραύλων του Κιμ στη Βόρεια Κορέα. Η ανάρτηση του Φιλιππάκη και οι ανακοινώσεις των κομμάτων με την αφορμή της. Ο πικρόχολος μηδενισμός απέναντι σε κάθε ελληνική επιτυχία στη διεθνή σκηνή (αυτήν τη φορά με αφορμή τη βράβευση Λάνθιμου).
Νικόλας Σεβαστάκης
Δύο ειδήσεις και δύο σχόλια: 1. Η Τήλος γίνεται το πρώτο ελληνικό νησί που θα καλύπτει όλες τις ενεργειακές ανάγκες του από ανανεώσιμες πηγές (μπράβο στην Τήλο, ντροπή στα άλλα νησιά που με χίλια δύο προσχήματα συνεχίζουν να μπλοκάρουν τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας!) 2. Το 20% της χθεσινής κατανάλωσης ρεύματος στην Ελλάδα καλύφθηκε από ανεμογεννήτριες – το υψηλότερο ποσοστό στην Ευρώπη (μπράβο και γι' αυτό, μακάρι να πάμε και για το 100%!).
Άρης Δημοκίδης
Δεν γίνεται τίποτα αξιόλογο στην εγχώρια mainstream μουσική σκηνή, μας πειράζει. Απομακρυνόμαστε από την παράδοση και τις μουσικές μας ρίζες, πάλι μας πειράζει. Τις Κυριακές ποστάρουμε νοσταλγικά τραγούδια στο Facebook, παραδοσιακά, ρεμπέτικα, παλιά λαϊκά. Βγάζει ένα νέο, φρέσκο κορίτσι ένα κομμάτι με ξεκάθαρες παραδοσιακές αναφορές στον ήχο και τη δομή του και αμέσως όλοι ενοχλούνται. «Τι είναι αυτό το Σάττι;», «Μας έχουν πρήξει πια με την παράδοση, δεν πάμε μπροστά», «Δεν ακούγεται, Παναγία μου, τι κακή ενορχήστρωση!». Παιδιά, α) δεν ζήτησε κανείς την άποψή σας για τη «Μάντισσα», β) φάτε τη σκόνη της Μαρίνας, που εύχομαι να χορεύει στους ρυθμούς του νέου της κομματιού, όπως ακριβώς και στο clip, like she doesn't give a shit!
Φιλίππα Δημητριάδη
Ήρθε το «House of Cards» και άγνωστο προς ποια κατεύθυνση θα βαδίσει ώστε να διατηρήσει το στοιχείο της έκπληξης, καθώς, από τότε που παίχτηκε το τελευταίο επεισόδιο, έχουν μεσολαβήσει πολλά και φρικιαστικά, όπως, σε περίπτωση που το ξέχασε κανείς, το γεγονός ότι o Tραμπ είναι Πρόεδρος. Claire, δώσε μας δύναμη!
Γεωργία Παπαστάμου
Επιτέλους, έρχεται ο James Ferraro στην Αθήνα. Θα παίξει πάνω στην ταράτσα του Ρομάντσου που ανοίγει για πρώτη φορά αυτή την Κυριακή. Ο Ferraro είναι καλτ μορφή της σκηνής του L.A. Από αυτόν άρχισαν όλα αυτά τα παρελθοντολογικά κινήματα, βλέπε hauntology, vaporwave, hypnagogic pop κ.ά. Ναι, είναι τόσο σημαντικό το έργο του, όσο και αταξινόμητο, και, πλέον, σημείο αναφοράς.
Μαρία Παππά
Αρχές Μαΐου, οι Ρώσοι, ανεξαρτήτως του τόπου διαμονής τους, γιορτάζουν τη νίκη τους επί των γερμανικών στρατευμάτων στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου με έναν πολύ ενδιαφέροντα τρόπο. Οργανώνουν πορείες στις οποίες κατεβαίνουν όλοι, μεγάλοι και μικροί, κρατώντας στα χέρια μεγεθυμένες φωτογραφίες συγγενών τους που συμμετείχαν στον πόλεμο και χάθηκαν κατά τη διάρκειά του. Έτσι, κρατούν τη μνήμη τους ζωντανή όχι μόνο όσοι τους είχαν ζήσει, που πλέον είναι όλο και λιγότεροι, αλλά και οι νεότερες γενιές, που δεν τους γνώρισαν μεν, αλλά έρχονται σε επαφή με το προσωπικό και συλλογικό παρελθόν τους, μαθαίνοντας ένα κομμάτι της Ιστορίας τους με βιωματικό και γι' αυτό πολύ εύστοχο τρόπο. Καμία σχέση, δηλαδή, με τις δικές μας παρελάσεις, που πλέον δεν απευθύνονται παρά σε ελάχιστους που εξακολουθούν να πιστεύουν πως το εθνικό φρόνημα ενισχύεται με άκαμπτα και αυστηρά σχήματα, που όσο περνά ο καιρός απομακρύνονται όλο και περισσότερο από τις ιδέες που υποτίθεται πως συντηρούν – για να μη μιλήσουμε για το κόστος τους. Και επειδή πρόκειται για κάτι συμβολικό τελικά, μήπως θα έπρεπε να στραφούμε σε πιο απλές και με περισσότερη ουσία μεθόδους;
Μαρία Δρουκοπούλου
Σχεδόν μεσάνυχτα Δευτέρας και στην Κορησσία της Τζιας περιμέναμε το καθυστερημένο πλοίο για Λαύριο – είπαμε να φάμε ένα σουβλάκι. Ο καιρός είχε μαλακώσει, αλλά ψυχρός για την εποχή. Γατιά σκόρπια, λίγα φώτα, ακόμα πιο λίγα αυτοκίνητα, η νύχτα και το βουνό ένα πράγμα. Γοητευτική κατάσταση που υπνωτίζει – ειδικά μετά από μια μέρα στο πόδι από τις 6 το πρωί και φουλ ατζέντα (τοπικού ενδιαφέροντος).
Κάτσαμε και μαζί με τον αφρό της μπίρας ανέβηκε και η ένταση της μουσικής (για την ικανοποίηση της πελατείας). Μια παρέα από τρεις νεαρούς άνδρες δίπλα μας και τα διαφανή πλαστικά που κόβαν τον αέρα δημιούργησαν το κατάλληλο σκηνικό για να ακουστεί η ελληνική καψούρα. Ένα μείγμα ήχων σαν από κάτι πλαστικά γκάτζετ που αφήνουν οι κωφάλαλοι σε τραπέζια, ανάκατα με κραυγές σαν κάλεσμα από μια λαγκάδα σε μια άλλη. Τα lyrics, αν ήταν παιχνίδια, θα έμοιαζαν με λιπαρά λούτρινα. Αλλά και τα πρωινά, τα ίδια στα τυροπιτάδικα και στα συνοικιακά copy centers, σούπερ-μάρκετ, κλειδαράδικα. Η κλάψα-μοιρολόι, πρωί-βράδυ, ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου, αντί για εμβατήρια, ακούγονται Ντέρτι και Λάμψη FM.
Αυτό είναι, λοιπόν, το σάουντρακ της κρίσης;
Γιάννης Καρλόπουλος
σχόλια