Πρέπει να περάσει το πρώτο μισό της ταινίας για να καταλάβεις τι σημαίνει το Get Out (Τρέξε στα ελληνικά) του τίτλου. Πρόκειται για μια ταινία που χαρακτηρίστηκε «η πιο έξυπνη ταινία τρόμου της δεκαετίας», ένα κλειστοφοβικό και βραδυφλεγές θρίλερ που μέχρι να τελειώσει σου έχει δημιουργήσει ένα σφίξιμο στο στομάχι και μια αναστάτωση που διαρκεί ώρες μετά το τέλος του. Δεν είναι η Λάμψη, αλλά έχει τον ίδιο αποπνικτικό τρόμο, που γίνεται όλο και μεγαλύτερος όσο περνάει η ώρα, οδηγώντας σε ένα φινάλε-σπλατεριά, λυτρωτικό και «δίκαιο», ασχέτως αλληγοριών και αναφορών στην κατάσταση της σημερινής Αμερικής. Μια πολύ καλή ταινία.
M. Hulot
Εμμένουμε στις θετικές ενυπώσεις/ Η ζωγραφική του Γιώργου Ξένου που είναι ένα πανίσχυρο όχημα φιλοσοφικών περιπόλων/ Η έκδοση του αριστουργήματος Ο Στόουνερ του John Williams (1922-1994) στη σειρά Aldina των εκδόσεων Gutenberg/ Το ότι άρχισαν τα γυρίσματα του τρίτου συνόλου της θρυλικής σειράς «Τα Στέκια - Ιστορίες Αγοραίου Πολιτισμού», που έστησε ο αείμνηστος παίκτης/ρέκτης Νικόλας Τριανταφυλλίδης/ Η documenta 14 στην Αθήνα/ Η ποίηση, η ποίηση, η ποίηση, αυτό το οξυγόνο αντιδιαστολής.
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Αυτό που πάντα, μα πάντα, υπάρχουν ταινίες που ενώ δεν είναι κάτι ιδιαίτερο και σε καμία περίπτωση δεν θα επέλεγες να τις κατεβάσεις ή να τις νοικιάσεις για να τις δεις, ωστόσο αν τις πετύχεις σε τυχαίο ζάπινγκ, λίγο πριν πας για ύπνο, θα ξενυχτήσεις για να τις παρακολουθήσεις μέχρι το τέλος, με αμείωτο ενδιαφέρον, έστω κι αν ξέρεις πολύ καλά την πλοκή και ακόμα καλύτερα ότι την επόμενη μέρα πρέπει να ξυπνήσεις μια λογική ώρα για να πας στη δουλειά, μου είναι ακατανόητο. Καλός ο Τόμι Λι Τζόουνς, ακόμα καλύτερος ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, αλλά πόσο «κάψιμο» πια;
Μαρία Δρουκοπούλου
Είδα τη νέα ταινία του εξαιρετικού σκηνοθέτη Ξαβιέ Ντολάν, Ακριβώς το τέλος του κόσμου, και τον λάτρεψα για μία ακόμη φορά. Το σενάριο αναφέρεται στην επιστροφή, μετά από 12 χρόνια απουσίας, ενός συγγραφέα στο πατρικό του με σκοπό να κάνει μια πολύ σημαντική ανακοίνωση στην οικογένειά του, αυτήν του επικείμενου θανάτου του. Όμως οι εντάσεις, οι φωνές και οι αντιπαραθέσεις κυριαρχούν, κανείς δεν μιλάει ειλικρινά, με αποτέλεσμα ο Ξαβιέ Ντολάν να αποκαλύπτει με τον μοναδικό του τρόπο την παθογένεια της εν λόγω οικογένειας. Τέλεια σκηνοθετικά πλάνα, διάλογοι που σε ακολουθούν, δυνατές ερμηνείες σ' ένα φιλμ του οποίου το ποιητικό τέλος σε συμπαρασύρει και σε συγκινεί βαθιά.
Γιάννης Πανταζόπουλος
Η κουραστική επανάληψη της συζήτησης για τις παρελάσεις. Κάποια καλά αφιερώματα για απωθημένες πλευρές της Επανάστασης του '21. Η συνέντευξη του ιστορικού Βασίλη Παναγιωτόπουλου με στοχαστική ποιότητα και καίριες παρατηρήσεις που μαρτυρούν ευρυχωρία πνεύματος (που, δυστυχώς, δεν συναντάς σε κάποιους νέους ηλικιακά ερευνητές). Ο τρόπος που αυτή η κοινωνία περνάει από το «Survivor» στον Μπελογιάννη και στα εμφύλια πάθη (για να επιστρέψει πάλι στο «Survivor»). Η σύλληψη του Αλεξέι Ναβάλνι, ενός ακόμα αντιπάλου του Βλαντίμιρ Πούτιν. Οι ωραίες μουσικές ανακαλύψεις στους τοίχους φίλων του Facebook (Ιlan Solomon, Theodore Triantafillou, Niki Topouslidou για τα πιο κοντινά ακούσματα).
Νικόλας Σεβαστάκης
Επιτέλους, νυχτώνει αργά! Πόση ανάγκη είχαμε αυτό το λίγο παραπάνω φως στα απογεύματά μας. Ο πρώτος καφές με τη θερινή ώρα κράτησε 6 ώρες (μετεξελίχθηκε σε μπίρα, βεβαίως, βεβαίως), γεγονός που το επιβεβαιώνει. Τα παλτά επιστρέφουν δειλά στις σακούλες φύλαξης, τα ανάλαφρα τζάκετ παίρνουν θέση στην κρεμάστρα και τα καλσόν θα πρέπει να περιμένουν αισίως τον επόμενο χειμώνα. Αγαλλίαση!
Φιλίππα Δημητριάδη
Το περασμένο Σάββατο είδα το Πέτρες στις τσέπες του στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Γρήγορη παράσταση με εξαιρετικές ερμηνείες, αλλά και έξυπνη σκηνοθεσία. Πολύ καλός ο Μάκης Παπαδημητρίου, αλλά ο Γιώργος Χρυσοστόμου σίγουρα κλέβει την παράσταση. Είχα καιρό να γελάσω τόσο πολύ. Αν προλάβετε να το δείτε, δεν θα το μετανιώσετε!
Νινέττα Γιακιντζή
Δεν έχω τηλεόραση κι όμως αισθάνομαι ότι παρακολουθώ καθημερινά υποσυνείδητα «Survivor», τον Καρβέλα με την τσίχλα και διάφορα παρόμοια. Σε λίγο θα τα βλέπω και στον ύπνο μου. #εφιάλτες
Μαρία Παππά
Μου άρεσε που ένας βουλευτής (του Ποταμιού στη συγκεκριμένη περίπτωση) έκανε ερώτηση στη Βουλή υπέρ της νομιμοποίησης της ευθανασίας. Μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου Βέλλιου, για λίγες μέρες, υπήρξε η απαίτηση να θεσμοθετήσει η κυβέρνηση το νομικό πλαίσιο για την ευθανασία στη χώρα μας, όμως μετά ξεχάστηκε κι αυτό, όπως και τόσα άλλα, δίνοντας τη θέση του στο πατροπαράδοτο γλείψιμο προς την Εκκλησία. Πραγματικά, ελπίζω να γίνει κάτι τώρα.
Άρης Δημοκίδης
Νομίζω ότι ένα αναζωογονητικό πράγμα –στα όρια του λίφτινγκ, δηλαδή– που μας βρήκε την προηγούμενη εβδομάδα ήταν ότι η Ραχήλ Μακρή ανακοίνωσε τη δημιουργία του δικού της πολιτικού σχηματισμού, που θα λέγεται «Μέτωπο Νίκης». Το δε αρκτικόλεξό του, «ΜΝΙ». Οτιδήποτε άλλο και να προστεθεί εδώ είναι υπερβολή και χαλά και τη μαγεία του νικηφόρου οράματος της αμετακίνητης πολιτικού. Λογικά, επικοινωνιολόγους, αναλυτές, σλογκανιστές και λοιπούς στιχοπλόκους τους περιμένει δουλίτσα στις επόμενες εκλογές με την έμπνευση της πάντα δυναμικής πολιτικού.
Χριστίνα Γαλανοπούλου
Μπορεί να γράφτηκαν πολλά για την εμφάνιση της Roisin Murphy στην Αθήνα το προηγούμενο Σάββατο, μπορεί όντως τα τελευταία χρόνια να κάνει συναυλίες πρωτίστως για να ικανοποιεί την πάρτη της, μπορεί τα δύο πρόσφατα άλμπουμ στο υλικό των οποίων βασίστηκε σχεδόν αποκλειστικά το live να μην έβγαλαν κανένα ραδιοφωνικό hit και να είναι για πιο «εσωτερική» κατανάλωση (ενώ το πρόμο της συναυλίας υποσχόταν άλλα), μπορεί κι εγώ να ήθελα πολύ να την ακούσω να ερμηνεύει ζωντανά κομμάτια από τους Moloko και την Overpowered era, ωστόσο πέρασα υπέροχα σε αυτή την υποδειγματική συναυλία, κατά την οποία η υπέροχη Ιρλανδή απέδειξε γι' ακόμα μία φορά γιατί είναι αυτή που είναι και πώς έχει επηρεάσει τόσο καθοριστικά όλη τη σύγχρονη θηλυκή ποπ βιομηχανία. Και μια εξτρά διαπίστωση που προκύπτει από όλη την εξτραβαγκάντζα των μεταμορφώσεών της επί σκηνής: είναι πολύ δύσκολο και θέλει πολλή δουλειά να καταφέρνεις να είσαι «καρναβάλι» χωρίς να γίνεσαι κιτς ούτε για μια στιγμή.
Αλέξανδρος Διακοσάββας
Η μαμά καπνίζει πολύ και τρώει κορν φλέικς από τάπερ. Οι δυο κόρες φορούν γυαλιά μυωπίας με χοντρούς φακούς και ξαπλώνουν στην μπανιέρα με σαπουνάδες. Σαν μια ταινία μικρού μήκους το τέλειο βιντεοκλίπ που σκηνοθέτησε ο The Boy για το κομμάτι «Tell me what you 're made of» των Baby Guru. Το έχω ακούσει και δει δέκα φορές μέχρι τώρα και δεν το έχω βαρεθεί.
Μερόπη Κοκκίνη
Με αφορμή μια επαγγελματική παρουσίαση βρέθηκα αυθημερόν στη Θεσσαλονίκη. Ηλιόλουστη μέρα, χωρίς υγρασία και από το παράθυρο του αυτοκινήτου, μεταξύ των διαδρομών, χάζευα τη γενέθλια πόλη, Πέμπτη απόγευμα, με τη σκέψη μήπως-να-φύγουμε-μια-μέρα-αργότερα-καλύτερα; Το ίδιο βράδυ, εξαντλημένος στην Αθήνα, αναλογιζόμουν ότι κάπως έτσι, κάτι τέτοιες στιγμές, μάλλον αυτό είναι που λέμε νοσταλγία. Μια αφηρημένη διάσταση «κατανάλωσης» ετών, του χρόνου που προφανώς φεύγει και η επιστροφή στην πρώτη σου πόλη σού θυμίζει εσένα νέο ή έφηβο. Σαν άλλα πάκμαν ή αστεροειδή, τα «κανονάκια» και οι «ζωές» μας που τελειώνουν.
Γιάννης Καρλόπουλος
σχόλια