» Κάποιοι αμετανόητα τυπολάτρες Άγγλοι πριν από λίγο καιρό ανακάλυψαν πωςο σκύλος του δεν είχε περάσει από την απαραίτητη καραντίνα. Πήγαν να τον πάρουναπό την έπαυλή του, στο Λονδίνο, ο πονηρός Πορτογάλος αντιστάθηκε «γιατί τοαγαπάνε τα παιδιά μου» και κατέληξε στο τμήμα, μαζί με το πανάσχημο φοξ τεριέτου. Πέρα από τη γραφικότητα της είδησης και τη χαώδη διαφορά στην εφαρμογή τωννόμων σε Ελλάδα και Αγγλία, αυτή η αδιάφορη ιστορία μάς διδάσκει και κάτιαυτονόητο για τον πρωταγωνιστή: Ο Ζοζέ Μουρίνιο είναι δύσκολος άνθρωπος.
» Την ώρα που η ελληνική αθλητική δημοσιογραφία, ντυμένη με γαλανόλευκηφουστανέλα, βλέπει αντικανονικές διαιτησίες μόνο όταν αφορούν τους κακούςαντιπάλους και μένει με το στόμα ανοιχτό για τη νίκη του Παναθηναϊκού επίκάποιας Αρτμέντια, οι Άγγλοι ζούνε για να γράφουν για τον απολυθέντα από τηνΤσέλσι Μουρίνιο. Αν η μπάλα ήταν σαπουνόπερα (που είναι), ο Μουρίνιο θα ήταν ηΑλέξις, ο Γιάγκος Δράκος και η Σελήνη ταυτόχρονα. Και ξαφνικά ταπεινώθηκε απόέναν άξεστο Ρώσο ολιγάρχη.
» Ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς πλούτισε σεμια νύχτα, ανάμεσα στο ρώσικο μυστήριο, τα πετρέλαια και την περεστρόικα. Είναιεμετικά νεόπλουτος, και τα θέλει όλα χθες. Ο Μουρίνιο ξεκίνησε από μεταφραστής,αγάπησε αυτοκαταστροφικά τον εαυτό του και με όπλο την αλαζονεία -και λίγηγραφικότητα- έφτασε στην κορυφή. Δεν είναι και για λύπηση μέσα στο κασμιρένιοΑρμάνι παλτό του και με τα 10 εκατομμύρια λίρες του για αποζημίωση, αλλά ηπανίδα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου είναι προσωρινά ελλιπής. Ακόμα και (ή μάλλονειδικά) αν σε εκνεύριζε.
» Και τώρα ο αντίθετος πόλος: Έβαλντ Λίνεν. Στη Γερμανία τον έλεγανrevoluzzer και αναγραμμάτιζαν σε Λένιν το όνομα του όταν έπαιζε μπάλα στα ‘70s με το μακρύ μαλλί και τα μούσια του. Όταντου ζητούσαν αυτόγραφο, μοίραζε κάτι κάρτες που έλεγαν «η υπογραφή μου δενείναι σημαντικότερη από τη δική σου» (επιτέλους ένας άνθρωπος που αποδόμησε τηματαιότητα των αυτόγραφων). Κι όταν ήρθε στην Ελλάδα, για να προπονήσει την πιοερωτική ομάδα, τον Πανιώνιο, ουδείς ασχολήθηκε. Ένα χρόνο μετά, έχει ξεχωρίσειμε την ευγένεια, την παιδεία και τα γυαλιά της πρεσβυωπίας του. Τα μεγέθη δενείναι συγκρίσιμα, ο Λίνεν δεν έχει σκύλο, ούτε ντύνεται στου (sic) Ermenegildo Zegna, αλλά για τα μέτρα τούασφυκτικά σοβαροφανούς ελληνικού ποδοσφαίρου είναι ό,τι καλύτερο μας έχειτύχει. Μέχρι να τον λιντσάρουμε κι αυτόν, γιατί (και) στην μπάλα το πιοβραχύβιο επάγγελμα είναι αυτό του Ήρωα. Ο Ζοζέ κάτι ξέρει.
σχόλια