» Ήτανμια λαμπερή αλλά άτσαλη, φιλόδοξη αλλάανεπαρκής, πολυέξοδη αλλά τελικά αδιάφορηπροσπάθεια του κινηματογράφου ναπροσεγγίσει τον κόσμο της μπάλας. Ηταινία λεγόταν Goal, μιαποδοσφαιρική τριλογία (ανολοκλήρωτηακόμα), με προσέγγιση παραμυθιού καισυμπτώματα σαπουνόπερας, ενός Μεξικανούπιτσιρικά που κατακτά τον ποδοσφαιρικόκόσμο. Η κριτική; Υπερβολική προσέγγιση,αδιάφορο happy end.Κινηματογραφικά μπορεί να είχαν δίκιο.Ποδοσφαιρικά όχι.
» Οπρωταγωνιστής ήταν πιο κλισέ και απόέρωτα στο Παρίσι. Ένας όμορφος τύπος,πεινασμένος για διάκριση, με ύφος Μπέκαμ,και θανατηφόρο σουτ. Ξεκίνησε από ταχαμηλά και έφτασε σε μια έπαυλη κλωτσώντας.Και τώρα, η πραγματική ζωή: Ο Τάσος Πάντοςδεν θα μπορούσε να παίξει σε αυτή τηνταινία. Σε καμία ταινία για την ακρίβεια.Δεν είναι λαμπερός, δεν είναι σταρ, ζεισε έναν πλανήτη όπου η αυταρέσκεια είναιμια άγνωστη λέξη, η έπαρση πολυτέλειακαι η πολυτέλεια ενοχή. Και ακριβώς γι'αυτό η ιστορία του είναι καλύτερη.
» Όσοιείναι ποδοσφαιρικά ανεπαρκείς καιεπειδή δεν μπορούν να κλωτσήσουνεπιλέγουν να κρίνουν (αυτοκριτική)μπορεί να αισθάνονται και ζήλια. Ο Πάντοςδεν ξέρει μεγάλη μπάλα. Δεν θα γίνειεξώφυλλο, δεν θα φέρει κουτσομπολιά.Όταν χρειαστεί όμως, θα καταστρέψει τηφανέλα από φιλότιμο ιδρώτα, με δόγμαμόνο την προσπάθεια. Αποκρουστικό γιατο Χόλιγουντ, παρήγορο για τη ζωή.
» Πριναπό λίγο καιρό, αντιμετώπισε τον Ρομπίνιοτης Ρεάλ Μαδρίτης. Ένα Βραζιλιάνοπιτσιρικά που κοστίζει σχεδόν όσο έναBoeing. Του πήρε την(βραζιλιάνικη) ταυτότητα και τον ταπείνωσεμέσα στο γήπεδο. Την προηγούμενη εβδομάδα,κλήθηκε (από σπόντα) και έπαιξε για 90λεπτά σε ένα από τα χιλιάδες βαρετάφιλανθρωπικά ποδοσφαιρικά φιλικά, στους«φίλους Ζιντάν εναντίον φίλουςΡονάλντο». Και εκεί, ανάμεσα σε δίποδαχρηματιστήρια, γελάκια δημοσίων σχέσεων,ντρίμπλες και αδιάφορες χειραψίες, έναςτύπος που έμοιαζε σανταπεινή ελιά δίπλα στα φουά γκρα τουποδοσφαίρου ίδρωνε αναγνωρίζοντας τημοναδικότητα της στιγμής. Αν αυτό δενείναι κινηματογραφικό, τότε τι;
σχόλια