» Στηναρχήέμοιαζε με ένα αστείο επιπέδου Σεφερλή.Ελάχιστα καλύτερος από μια αυτοαναφορικήμεσημεριανή εκπομπή που σχολιάζει τοτίποτα με βαθυστόχαστο βλέμμα, ο γεμάτοςτεστοστερόνη αθλητικός Τύπος προετοίμαζεμε εμπορικές κραυγές το κλίμα του ντέρμπιΟλυμπιακού - ΑΕΚ της προηγούμενηςεβδομάδας. Οι ρόλοι είχαν δοθεί, ανάλογαμε τη χρωματική προτίμηση. Οι μεν ήταντα «αλάνια», οι δε οι «τσαμπουκάδες».Κάποιοι οι σφετεριστές, κάποιοι άλλοιοι υπερασπιστές. Και στο τέλος, νικήτριαόλων η μετριότητα.
»Όσοπερνάει ο καιρός, οι ρόλοι στο ελληνικόποδόσφαιρο έχουν διανεμηθεί με ακρίβεια.Σαν μικρά παιδιά που μαλώνουν για τοπόσο καλοί είναι οι μπαμπάδες τους, σανγείτονες που μετράνε πόσο πράσινο είναιτο απέναντι γκαζόν, οι ομάδες κινούνταιστην αυτοαναφορική μετριότητα τηςσύγκρισης, χωρίς να αντιλαμβάνονταιπως οι ευρωπαϊκές σφαλιάρες από τουςΚύπριους δεν είναι συμπτώσεις αλλάσυμπτώματα.
»Ενοχλητικέςλεπτομέρειες, αλλά λεπτομέρειες. Απότις οποίες,αναπόφευκτα, ξεχωρίζουν οι μέτριοι στορόλο των καλών. Όπως ο Ολυμπιακός. Μιαομάδα που κινείται σε περιόδους hard rockόπου ο πρόεδρος αγναντεύει από τη Μύκονο,οι οπαδοί αγοράζουν εφημερίδες βρίζοντας(χαμηλόφωνα) τον πρόεδρο και οι παίκτεςξέρουν πως αν κάνουν δυο συνεχόμενεςήττες μπορεί να γίνουν καλοί φίλοι μετους φαναρτζήδες της γειτονιάς τους.Μια ομάδα, όμως, που στα δύσκολα αποδεικνύειπως μπορεί να αποδίδει στον ίδιο ύποπτααποτελεσματικό τόνο. Το απέδειξε καιτην Κυριακή με πρωταγωνιστές δυο τύπουςπου το άθροισμα της ηλικίας τους φτάνειστα 70, κάτι γεροντοπαλίκαρα με ονόματαπου τελειώνουν σ3 -ιτς.
»Κοβάσεβιτςκαι Τζόρτζεβιτς. Δυο παίκτες, ένα τριχωτόκεφάλι , δυο φυσιογνωμίες βγαλμένες απότον κυνισμό του αποτελέσματος. Δενείναι τόσο ικανοί όσο παλιά, ο ΜεγάλοςΚουρέας χρόνος τους έχει κόψει πολλάεμφανισιακά και αγωνιστικά. Έχουν όμωςτην υπεραξία της ποδοσφαιρικής σοφίαςνα εμφανιστούν (χωρίς ιδρώτα) στοκατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή.Αξία ανεκτίμητη σε ένα χώρο γεμάτουπερεκτιμημένα τίποτα που σκάνε σανφούσκες στα σημαντικά crash test. Και κάπωςέτσι, το κακόγουστο αστείο του ελληνικούπρωταθλήματος συνεχίζεται. Και θακαταλήξειόπως οιπερισσότερες κρυάδες.Σε ένα μικρό χαμόγελο από τον (πάλικόκκινο;) πρωταθλητή απλά για την ευγένειατου πράγματος. Και μετά, πάλι τίποτα.
σχόλια