Η κουβέντα στην αρχή είχε πλάκα. Συνηθισμένοι σε μια άλλη εποχή, πολύ πιο εύρωστη και αρκετά πιο φλου, ίσως και επηρεασμένοι από το περήφανο σύνθημα «ΗΡΑ, μαστούρα, Σορβόννη και κουλτούρα», κάποιοι φίλοι του Ηρακλή ρώτησαν προεκλογικά τον Γιάννη Μπουτάρη «αν θα φτιάξει γήπεδο 30.000 θέσεων στην ομάδα». Η απάντηση δεν ήρθε όπως θα άξιζε στη σοβαρότητα της ερώτησης, με το γνωστό ανέκδοτο περί οπαδών που δεν γεμίζουν ταξί, αλλά με ένα απλό γέλιο ενός κανονικού ανθρώπου: «Ρε παιδιά, και ποιος θα το γεμίζει;». Ακολούθησε οργή, αναρτήσεις σε μπλογκ με εμμονή στη βλακεία και όχι στην ορθογραφία, σπίλωση, μίσος και ανακοινώσεις κατά του υποψήφιου δημάρχου που δεν σέβεται τον υπέροχο λαό της ομάδας. Και μετά, έπαψε να έχει πλάκα.
Κάποτε, το να τα βάλεις με μια οποιαδήποτε ποδοσφαιρική ομάδα ως υποψήφιος ήταν κίνηση τόσο έξυπνη όσο το να μαλώσεις (χμμ...) με κάποιον ιερέα. Ο επικοινωνιολόγος θα έψαχνε την επόμενη δουλειά του βρίζοντας, οι πιστοί οπαδοί θα έδιναν γραμμή, οι εφημερίδες θα σιγοντάριζαν με τις βεβαιότητες του παρελθόντος κι ο υποψήφιος θα είχε χάσει το παιχνίδι πριν το σφύριγμα της έναρξης. Δεν είναι υπερβολή, είναι πραγματικότητα με αμέτρητα παραδείγματα υποτέλειας.
Από την εμμονή του Νικήτα Κακλαμάνη για το γήπεδο του Παναθηναϊκού και την επίκληση της «οργής του κόσμου που θα ξεσπάσει» προς τους διαφωνούντες, από τους βουλευτές ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που διαγκωνίζονταν ποιος θα φωνάξει πιο δυνατά υπέρ του Σωκράτη Κόκκαλη μέχρι τον Γιάννη Σγουρό που μιλούσε για «γήπεδο στη Φιλαδέλφεια» λίγο πριν τις εκλογές, όλοι οι πολιτευτές υποκλίνονταν στη δύναμη των οπαδικών ψήφων.
Ισως να συμβαίνουν παντού όλα αυτά, μπορεί ένας λαϊκιστής υποψήφιος στο Λίβερπουλ να ρητορεύει για τους βόστρυχους του Σωτήρη Κυργιάκου αυτήν τη στιγμή, αλλά η όλη ιστορία παραμένει ενοχλητική. Όχι μόνο γιατί δεν οδηγεί πουθενά. Ούτε επειδή η δημαγωγία είναι πάντα απεχθής. Κυρίως γιατί η δύναμη της μπάλας είναι πλασματική.
Δεν το απέδειξε μόνο η ιστορία Μπουτάρης και λογική vs Ηρακλής, την έλλειψη σοβαρού αντιπάλου τη δείχνουν με τις κινήσεις τους οι ίδιοι οι ισχυροί του ποδοσφαίρου. Ο Παναθηναϊκός με τον εγκλωβισμό του στον Νιόπλια, την έλλειψη ρευστότητάς του και την επιλογή του αναχρονιστικού Γκμοχ. Ο Ολυμπιακός με την εμμονή του στη φασαρία και την επίκληση του παρασκηνίου, που μοιάζει να διοικείται από manual δικονομίας του Κούγια. Οι υπόλοιποι με γκροτέσκες ιστορίες που γεμίζουν άλλες δυο στήλες, κι όλες δείχνουν πως, χωρίς καμία υπερβολή, όλοι τους κινούνται στην τύχη, με βάρκα την ελπίδα και την επιλεκτική τύφλωση. Υπάρχει κάποιος λόγος να σκύβει κάποιος το κεφάλι μπροστά τους; Μετά την Κυριακή, κανένας.
σχόλια