«Έτσι είμαι εγώ. Απότομη!»

Πέμπτη μεσημέρι, σε ντελικατέσεν κοντά στο γραφείο

Κάνω το λάθος και μπαίνω σε ένα από τα ντελικατέσεν της γειτονιάς. Το μισό γραφείο τούς έχει κάνει ήδη μποϊκοτάζ: είτε σε κυνηγάνε γύρω γύρω από τους χαλβάδες και τα τυριά επίμονα για να σου πουλήσουν «βιολογικά καρύδια» και «μελιτζάνες από την Κάτω Σουρμενίτσα» είτε ανακαλύπτεις πως η Coca-Cola που μόλις αγόρασες έχει λήξει εδώ και 2 μήνες. Τα σκέφτομαι όλα αυτά ενώ ψάχνω την τιμή ενός τυριού ανάμεσα σε χιλιάδες ετικέτες που συνωστίζονται στα ράφια και πάω προς το μόνιμα σκοτεινό ταμείο. Μια κυρία μού χτυπάει το προϊόν, η τιμή όμως δεν είναι η ίδια με της ταμπέλας, αλλά γύρω στα 20 λεπτά παραπάνω. «Συγγνώμη, 2,18 δεν έλεγε στην ταμπελίτσα;», τολμάω να ρωτήσω. «Σιγά τη διαφορά! Ωραία, δώστε μου 2,18 λοιπόν», μου απαντάει με την πιο ειρωνική φωνή του κόσμου και σηκώνεται απότομα για να πάει να ελέγξει την τιμή. Μένω αποσβολωμένη, να την κοιτάζω πίσω από το ταμείο. «Ναι. Κάνει 2,18», μου λέει εντελώς ανέκφραστη όταν γυρνάει, με τόνο που υπονοεί ότι είμαι φοβερά τσιγκούνα που με νοιάζουν τα 20 λεπτά ενός τυριού. «Συγγνώμη, τι συμπεριφορά είναι αυτή;», τη ρωτάω. «Α, έτσι είμαι εγώ, απότομη», μου απαντάει ανάλαφρα. «Συγγνώμη», συνεχίζω, «μου χτυπάτε άλλη τιμή από αυτήν που λέτε στην ταμπέλα κι αντί να μου πείτε συγγνώμη τ’ ακούω κι από πάνω;». «Μα, σας είπα, έτσι είμαι εγώ, απότομη». Τι χαριτωμένη ατάκα, φαντάζομαι ότι την επαναλαμβάνει συχνά στη ζωή της. «Δεν με νοιάζει πώς είστε, δεν με καλέσατε σπίτι σας, σε μαγαζί δουλεύετε και αν θέλετε να είστε απότομη δεν σας φταίνε οι πελάτες, να κάτσετε σπίτι σας», της απαντώ και παίρνω το τυρί μου και φεύγω. Η καμπαρντίνα μου ανεμίζει στη Μητροπόλεως.

Παρασκευή, 15:00, στον δρόμο

Ξεκινάω να πάω στο καινούργιο βιολογικό μαγαζί της γειτονιάς. Είναι από αυτά τα φανταστικά μαγαζιά που αρέσουν στις γυναίκες γιατί μπορείς να φας σαλάτες με μαγικά μαντζούνια (πλιγούρι και σπιρουλίνα) και να πιεις χυμό με τζίντζερ. Επίσης, έχει ξύλινους πάγκους στους οποίους μπορείς να κάτσεις και να φαντασιωθείς ότι είσαι στη Στοκχόλμη και περιμένεις την αγάπη σου, τον Χανς, που έχει ένα μπλογκ στο οποίο φωτογραφίζει με λατρεία αυτά που φοράς κάθε μέρα. Κοιτάω τον κατάλογο, η φτηνότερη σαλάτα έχει 7,50 ευρώ, αλλά τώρα ντρέπομαι να μην ψωνίσω, αφού μπήκα. Παραγγέλνω τη σαλάτα και κάθομαι σε ένα τραπέζι όσο περιμένω. Η ώρα περνάει, και περνάει και περνάει. Κοιτάω το ταβάνι, τα μηνύματα στο κινητό μου, το πάτωμα, τον δρόμο. Περνάνε είκοσι λεπτά. Η μία κοπέλα περνάει, μου χαμογελάει απολογητικά και λέει «τώρα έρχεται». Η σαλάτα πλέον έχει πάρει μυθικές διαστάσεις στο μυαλό μου, φαντάζομαι ότι το στάρι θα το έχουν μαζέψει γαλανομάτες παρθένες με αραχνοΰφαντα φουστάνια που μυρίζουν λεβάντα. Όταν φτάνει πια η σαλάτα -35 λεπτά αργότερα-, είναι μικροσκοπική. Νομίζω ότι θα εκραγώ. Βάζω τις φωνές, σχεδόν τρέμοντας από την τσαντίλα μου. Σπάνια χάνω την ψυχραιμία μου, αλλά όταν τη χάνω είναι λες και μπαίνει μέσα μου ο διάολος. Μου δίνουν τα χρήματά μου πίσω, μου ζητάνε συγγνώμη, αλλά μου είναι αδύνατον να ηρεμήσω. Θυμίζω νταή που ψαχνόταν για καβγά εδώ και βδομάδες και επιτέλους τα κατάφερε. Σε λίγο θα βγω στον δρόμο και θα λέω σε αγνώστους την ώρα που παίζω με τα κλειδιά μου: «Τι κοιτάς, ρε φιλαράκι; Τρέχει κάτι; Ε; Ε;». Μπαίνω στο γραφείο έξαλλη και πετάω την καμπαρντίνα μου στην καρέκλα σαν τρελή. Διηγούμαι με μεγάλη τσαντίλα τα καθέκαστα, όταν μου λέει ο Σταύρος: «Κανέναν άλλον έχεις να τσακωθείς; Σε λίγο δεν θα μπορούμε πλέον να μπούμε σε μαγαζί σε αυτήν τη γειτονιά, θα έχεις βριστεί με όλους».