Δευτέρα 7:30 Η πορεία διαμαρτυρίαςσταματάει έξω από το ξενοδοχείο «Τιτάνια».Ακούγονται μόνο οι τζαμαρίες που σπάνε,ενώ οι ένοικοι του ξενοδοχείου έχουνκρεμαστεί από τα παράθυρα και κοιτούντο πλήθος που ουρλιάζει «Μπάτσοι,γουρούνια, δολοφόνοι». Στη γωνία έχειπάρει φωτιά και το πρώτο αυτοκίνητο.Ένας τύπος με κράνος και ρόπαλο πηδάειστον πρώτο όροφο μιας τράπεζας και βάζειφωτιά. Όλοι τον χειροκροτούν στο βάθοςμόλις που διακρίνεται η Ομόνοια, πνιγμένηστους καπνούς. Τα ΜΑΤ δεν φαίνονταιπουθενά, αλλά τα δακρυγόνα είναι παντού.Η πορεία εκφυλίζεται για τα καλά εκείπου η Αιόλου στρίβει για τη Σταδίου:δεκάδες άτομα τα σπάνε όλα μέσα στουςκαπνούς, μια στάση λεωφορείου έχειπιάσει ολόκληρη φωτιά. Κάποιοι ρίχνουνροπαλιές μέσα από τις σιδεριές στηντζαμαρία του καφεκοπτείου Λουμίδης,ένας ημίτρελος κραδαίνει θριαμβευτικάμια χατζάρα. Όλοι όσοι δεν είμαστεοργανωμένοι σε κάποια ομάδα ή κόμμα καιδεν έχουμε έρθει να τα σπάσουμε φεύγουμετρέχοντας. Μέσα στο πλήθος και στονκαπνό ένας τύπος με κράνος, που πέντελεπτά πριν έσπαγε βιτρίνες, με κυνηγάειμε ένα κλομπ στο χέρι. Τρέχω προς τηνΠραξιτέλους. Όταν κοιτάω προς τα πίσω,δυο κουκουλοφόροι δέρνουν τον τύπο μετο κράνος. Στην Ερμού συναντάω τηνοργανωμένη πορεία του ΚΚΕ που πιλαλάειτα πλακόστρωτα σε χαριτωμένουςσχηματισμούς. Δεν μας αφήνουν ναπεράσουμε. «Προσπαθείτε να σπάσετε τηναλυσίδα μας! Μη σπάτε την αλυσίδα» μουλέει οργισμένα ένας τύπος. «Βρε άντεκαι γ....» του λέει ο διπλανός μου.
Δευτέρα22:00 Καθόμαστε στο σπίτι με κλειστάκουφωμένα παράθυρα για να μην μπει ημυρωδιά των δακρυγόνων που κοντεύει ναμας πνίξει και παρακολουθούμε ως ανήμποραζώα την Αθήνα να καίγεται από τηντηλεόραση.
Τρίτη 20:00 Λίγο πρινκλείσουμε το τεύχος, ψωνίζουμε σάντουιτςαπό το μόνο ανοιχτό μαγαζί στην πλατείαΣυντάγματος. Οι υπάλληλοι μας εξυπηρετούνφοβισμένοι πίσω από σπασμένες τζαμαρίες.Στον πεζόδρομο της Ερμού μια διμοιρίαΜΑΤ έχει γονατίσει χειροπόδαρα έναντύπο. Η κοπέλα του τύπου ουρλιάζει μπροςαπό μια βιτρίνα με παπούτσια: «Σας αρέσειη δουλειά που κάνετε ρε;». Γύρω τουςμαζεύεται ένα μικρό απειλητικό πλήθοςπεραστικών. «Είμαστε κι εμείς εδώ» λέειστην κοπέλα ενθαρρυντικά μια κυρία γύρωστα 50. Μου θυμίζει τη μητέρα μου. «Ναπάτε σπίτια σας ρε» ουρλιάζει οεξοργισμένος ματατζής που βαδίζει προςτο μέρος μας. «Ακούσατε; Να πάτε σπίτιασας!». «Εδώ είναι τα σπίτια μας κύριε»του απαντάει ένας κύριος ντυμένος μεκουστούμι.
Τρίτη 21:15 Γυρνάω στο σπίτιμου στο Μετς, κάνοντας ζιγκ ζαγκ ανάμεσααπό σπασμένα γυαλιά. Νομίζω ότι η μόνηφορά που έχω δει την Αθήνα πιο άδειαείναι στις 4:00 η ώρα το πρωί,Δεκαπενταύγουστο.Συναντάω 12 άτομα. Οι8 είναι σαστισμένοι τουρίστες, οι 4 παιδιάκάτω των 16 που βαδίζουν απειλητικά προςτο Σύνταγμα.
Τετάρτη 3:00 Κλείνωτην τηλεόραση. Δεν ξέρω τι ακριβώςυποτίθεται ότι πρέπει να κάνω τώρα. Έξωέχει πια ησυχία. Το μόνο που ακούγεταιείναι ο ήχος των ελικοπτέρων που πετάνεπάνω από την Αθήνα.
σχόλια