Κυριακή μεσημέρι,οδός Τζαβέλλα
Περπατάω προς τηΒαλτετσίου, όταν αποφασίζω να στρίψωστην Τζαβέλλα - μου αρέσει να περνάω απόδω, κι ας σφίγγεται το στομάχι μου.Περπατώντας κάτω από τις μπλε πινακίδεςπου λένε «Οδός Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου»και τα χιλιάδες γκράφιτι και σήματα πουκαλύπτουν κάθε εκατοστό τοίχου φτάνωστο σταυροδρόμι Μεσολογγίου και Τζαβέλλα-εδώ είναι πάντα το μικρό αυτοσχέδιομνήμα- βλέπω μερικά λουλούδια, ένα δυοσημειώματα. Είναι η πρώτη φορά που περνάωαπό δω μέρα - τα βράδια έχει πάντα κόσμοεδώ που πίνει μπίρες και φωνάζει ανάμεσααπό αναμμένα κεράκια... Σήμερα είναιτελείως έρημα. Πίσω από το «μνήμα» τομόνο που ξεχωρίζει είναι οι άδειεςπλαστικές καρέκλες της διπλανήςκαφετέριας και τα εκατοντάδες άσπραχαρτιά κολλημένα με ζελατίνα στουςτοίχους ανάμεσα στα γκράφιτι. Μοιάζειμε σκηνή έργου: κάποιος έχει στήσει τασκηνικά, αλλά λείπουν οι πρωταγωνιστές.
Δευτέρα βράδυ, 2.30π.μ., στο ταξί
«Επιτρέπεται να στρίψωπρος την Καλλιρρόης; Γιατί παλιά στρίβανεμόνο τα τρόλεϊ» με ρωτάει ο ασπρομάλληςταξιτζής. «Όχι, όχι απαγορεύεται». «Σαςρωτάω γιατί εγώ παρανομίες δεν κάνω»μου λέει ξαφνικά. «Τις προάλλες πήραμια κυρία ηλικιωμένη που ήθελε με τοζόρι να παρανομήσω. Ε, όχι». Κοιτάω τοLava Βore,σκοτεινό και άδειο, καθώς στρίβει απότη Φιλελλήνων προς τη Λεωφόρο Αμαλίας.«Το ξέρεις ότι προχτές μου ήρθε μιακλήση από το 2003 για παράνομη στάθμευσηστη Χίο; Το φαντάζεσαι; Μου ήρθε 5 χρόνιαμετά». Δεν απαντάω, μόνο χαμογελάωευγενικά. «Και να σου πω, δεν είναι τα60 ευρώ, πες αυτά θα τα πληρώσω. Αλλά 5χρόνια; Κάτσε να τα στείλω με ένα φαξστον Παπαδάκη, να δούμε τι θα μας πει»προσθέτει. Στην αρχή με πιάνουν τα γέλια.Μετά θυμάμαι πως πριν από δυο χρόνιαπου είχε πιάσει φωτιά η Πεντέλη, σε μιαπερίοδο με μεγάλες φωτιές, παίρναμε τηνΠυροσβεστική τηλέφωνο γιατί υπήρχε έναμέτωπο πολύ κοντά μας και δεν ερχότανκανένας. Στο τέλος, μες στην απόγνωση,πήραμε τηλέφωνο το ραδιόφωνο του Σκάι.Ως εκ θαύματος, η Πυροσβεστική εμφανίστηκε.Όταν δεν υπάρχει κράτος, κάποιος πρέπεινα σε σώσει: ο Παπαδάκης κι ο ΓιώργοςΑυτιάς (πάντα παρέα με την εικονίτσατης Παναγίας), το τηλε-κόμμα του Καρατζαφέρηκαι του Άδωνι Γεωργιάδη θα σου δώσει τησύνταξή σου «κυρά Μαρία από τη Νάουσα».Τα βλέπω και γελάω υπεροπτικά, μόνο πουδεν είναι αστείο, γιατί αυτά τα άτομαπου σεληνιάζονται επί καθημερινήςβάσεως είναι απ' ό,τι φαίνεται τα μόναπου μπορούν να επηρεάσουν την καθημερινότητάμου: κανείς δεν θα ασχοληθεί με τη σύνταξήσου, το πρόστιμό σου και τη χεσμένη σουπάπια εκτός κι αν τον «εκβιάσει» κάποιατηλεοπτική φιγούρα. Στην αρχή κλείνειςτην τηλεόραση. Δεν σε αφορά αυτό πουγίνεται στα δελτία ειδήσεων. Πιστεύειςπως μπορείς να ζεις ως φιλήσυχοαποστασιοποιημένο μυρμηγκάκι, πληρώνονταςτους φόρους σου, πηγαίνοντας σε μέρηπου δεν σερβίρουν μπόμπες, βλέπονταςτους φίλους σου, ξεκόβοντας όποιον δεγουστάρεις, διαβάζοντας τα αγαπημένασου βιβλία. Μια ζωή με ηρεμία, τάξη καιi-pod. Αλλά ηπραγματική ζωή σου χτυπάει την πόρτα:θα αρρωστήσεις και θα πατήσεις το πόδισου σε ένα ελληνικό νοσοκομείο, θα παςσε οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία, κάποιαστιγμή θα τρακάρεις και θα περιμένειςτην αστυνομία 4 ώρες και δεν θα 'ρχεται,θα πιάσει το μάτι σου ένα πρωτοσέλιδογια το εκατοστό πρόστιμο της Ελλάδαςγια τις παράνομες χωματερές. Θα έχειςτην ανάγκη του κράτους ή μίας υπηρεσίαςτου. Κι ο μόνος τρόπος να πάρεις αυτόπου δικαιούσαι θα είναι να τηλεφωνήσειςστην εκπομπή του Παπαδάκη. Υπέροχα, ήρθεη ώρα να ζήσεις τη ζωή που πάνταονειρευόσουν.
σχόλια