Σπίτι μου, Πέμπτη βράδυ
Περιμένω τα κορίτσια στο σπίτι για να κάνουμε πάρτι ομορφιάς με τη βοήθεια βότκας. Καθώς σκουπίζω το μπαλκόνι, σκέφτομαι πως σε όποιον άντρα φίλο είπα για τα αποψινά μου σχέδια («Θα μαζευτούμε μόνο κορίτσια να κάνουμε γυναικεία πράγματα και να ακούσουμε Λίλι Άλεν και Erasure») ενθουσιάστηκε. Για κάποιο λόγο μια αθώα μάζωξη μετατράπηκε στο μυαλό τους σε παγανιστικό τελετουργικό όργιο. «Θα γυρνάτε με τα εσώρουχα και τα μαλλιά μπλεγμένα. Θα χορεύετε γυμνές με ανοιχτές τις κουρτίνες;» με ρωτάει πρώτα ο Kωνσταντίνος με τη λάγνα φωνή του και μετά ο Μάριος. Πού στο διάολο τα σκέφτονται αυτά, αναρωτιέμαι ειλικρινά.
Σκουφάκι, Παρασκευή απόγευμα
Η Μαρίνα έχει έρθει μόνο για ένα Σαββατοκύριακο από το Λονδίνο - ίσα ίσα για να δωροδοκήσει έναν παπά να της βγάλει ένα πιστοποιητικό αγαμίας. «Προσπάθησα και κανονικά να το βγάλω, αλλά εδώ και 6 μήνες ο ένας με στέλνει στον άλλο» μου λέει και χαζεύει τη Σκουφά. Μαζί μας κάθεται κι ένας φίλος της από το Μπάφαλο - είναι τρία χρόνια εδώ, δουλεύει ως δημοσιογράφος, αλλά έχει αποφασίσει να γυρίσει στην Αμερική. Με ρωτάει διάφορα πράγματα. Βρίσκω τον εαυτό μου να λέει ότι δεν καταλαβαίνω γιατί γύρισα, ότι όλοι είναι διεφθαρμένοι, ότι δεν τιμωρείται ποτέ κανείς για τίποτα και ότι βαρέθηκα να ζω σε μια πόλη που τα πληρώνω όλα πανάκριβα. Ακόμα κι εκείνος με κοιτάει κάπως έκπληκτος. «Εμ, δεν υπάρχει κάποιο φως στο τούνελ;», μου λέει γελώντας. «Όχι», λέω εγώ η κυνική. Στον γυρισμό περπατάμε την Αναγνωστοπούλου και τρώμε κρέπες με σοκολάτα. «Σκεφτόμασταν να γυρίσουμε με τον Πολ στην Ελλάδα, αλλά έτσι όπως έχουν τα πράγματα δεν νομίζω να το κάνουμε τελικά», μου λέει η Μαρίνα, ενώ κοιτάει ένα φόρεμα των 455 ευρώ σε μια βιτρίνα. Φεύγοντας, με αγκαλιάζει σφιχτά. «Πόσο μου λείπουν οι φίλοι μου» σκέφτομαι, και μετά αφήνω τα χέρια μου να πέσουν. Έχω σοκολάτα στο άσπρο μπλουζάκι μου, σοκολάτα στη ζακέτα μου - η Μαρίνα έχει μέχρι και στα γυαλιά ηλίου της. Θυμίζω ένα από αυτά τα ασπροντυμένα παιδάκια που πασαλείβονται με νουτέλα στις διαφημίσεις απορρυπαντικών. Μου λείπει μόνο μια μανούλα να έρθει να μου πλύνει το μπλουζάκι μου μέσα σε ένα άσπρο ημιδιαφανές δοχείο.
Πρωτομαγιά, στο σπίτι των γονιών μου
Μετά από ξενύχτι έρχομαι με τα χτεσινά ρούχα στο πατρικό μου. Τους αφήνω να πάνε για πεζοπορία («πάμε να μαζέψουμε λουλούδια, κοριτσάκι μου, δεν έρχεσαι;», «τσου») και κάνω αυτό που έκανα από παιδί - κλείνω όλα τα παντζούρια και βλέπω κακή τηλεόραση στα σκοτεινά. Πέφτω πάνω σε μια ρομαντική κομεντί. Η πρωταγωνίστρια φοράει φλοράλ πουκαμισάκι με ζακετούλα. Σκέφτομαι πως όλες οι γυναίκες στις κομεντί κάνουν κάποιο δημιουργικό «γυναικείο» επάγγελμα όπως συντηρήτρια έργων τέχνης/δημοσιογράφος σε περιοδικό μόδας/στυλίστρια/υπάλληλος εκδοτικού οίκου. Είναι όμορφες αλλά όχι απειλητικά όμορφες, σέξι αλλά όχι απειλητικά σέξι (η μόνη εξαίρεση είναι η Έβα Μέντες, αλλά πόσες κομεντί θυμάστε με την Έβα Μέντες; Μόνο το Χιτς έκανε). Το κορίτσι της διπλανής πόρτας έχει πάντα μια φίλη-συγκάτοικο: η φίλη είναι πάντα πιο άσχημη από την πρωταγωνίστρια και συνήθως έχει διάφορα άκυρα χόμπι (κάνει σκοποβολή, μαζεύει κασέτες που παίζει σε τιρκουάζ γκετομπλάστερ, ή κάνει συλλογή από πελώρια σκουλαρίκια-παπαγάλους ).Μπροστά στα μάτια μου παρελαύνουν όλα τα κλισέ: οι δυο τους κλαίνε για ανάξιους άντρες τυλιγμένες μέσα σε χοντρά πουλόβερ, χρησιμοποιώντας προτάσεις που αρχίζουν πάντα με τη λέξη «αισθάνομαι/νιώθω» και μετά τρώνε παγωτό σοκολάτα πάνω από βάζα με τριαντάφυλλα. Και λίγο αργότερα βλέπω τη σκηνή που τα εξηγεί όλα. Τα δυο χάπατα χορεύουν Μπελίντα Καρλάιλ με ροζ κομπινεζόν. Αίσχος.
σχόλια