Δευτέρα15:00, στο γραφείο
Γράφωμανιωδώς στο πληκτρολόγιο ενώ το αριστερόμου χέρι συνέχεια πέφτει πάνω σε μιαπελώρια στοίβα από χαρτιά, δελτία Τύπουκαι περιοδικά -μια μέρα θα τα πετάξω ήθα μου πέσουν στο κεφάλι, κάποιος θανικήσει εγώ ή αυτά- μέχρι που μου φτάνειτο τρομερό e-mail«Why we areproud to beGreek». Δεν έχω ξαναδιαβάσειτέτοιο πράγμα: 66 λόγοι γιατί είναιυπέροχο να είναι κανείς Έλληνας, γραμμένοιμε πόνο Έλληνα φοιτητή που του στερήσανετα γιουβαρλάκια, τη μάνα του και τονσαββατιάτικο απογευματινό καφέ στηΓλυφάδα, για να πάει στην πουτάνα τηνξενιτιά. (Είναι σκληρή η ζωή στο Λονδίνο.«Οι Αγγλίδες φίλε; Κακάσχημες και μεμπιροκοιλιές!»)Τα αξιώματα είναι απόκωμικά: «γιατί αγοράζουμε ολόκληρααρνιά κι όχι σε κομμάτια» (σημείωση:το ίδιο ισχύει και για τα καρπούζια)·«γιατί δεν υπάρχει τρόπος να εξηγήσεικανείς στους ξένους τι είναι η καψούρα»·«γιατί αν φωνάξεις "αδερφέ" στοδρόμο στην Ελλάδα όλοι γυρίζουν»,μέχρι γελοία: «γιατί χιλιάδες γυναίκεςταξιδεύουν στην Ελλάδα κάθε καλοκαίριγια να κάνουν σεξ»· «γιατί οΣωκράτης, ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέληςείναι Έλληνες»· «γιατί η Ελλάδαδεν έχει άστεγους» και το εκπληκτικό«γιατί όταν οι άλλοι ντύνονταν μεδέρμα λύκου εμείς φορούσαμε διάφαναλινά». Συνήθως οι Έλληνες στην Αγγλίαχωρίζονται σε δυο κατηγορίες - σε αυτούςπου κάνουν παρέα μόνο με άλλους Έλληνεςκαι σε αυτούς που αποκηρύσσουν τηνΕλλάδα και περνούν τα επόμενα τέσσεραχρόνια κάνοντας τους Ισπανούς. Από τηνπρώτη κατηγορία μαθαίνεις 66 λόγους γιατους οποίους θα πρέπει να ‘σαι περήφανοςπου είσαι Έλληνας και άλλα χρήσιμαπράγματα, π.χ. πώς να χρησιμοποιήσειςμια ελληνική πρίζα στην Αγγλία χωρίςμετασχηματιστή (βάζεις την πρίζα με τοζόρι και στην τρίτη σχισμή βάζεις ένακέρμα - το έκανα με έναν βραστήρα καικατάφερα να ρίξω το ρεύμα σε όλη τηνεστία. Ευτυχώς δεν έμαθε κανείς τίποταποτέ. Μέχρι τώρα τουλάχιστον). Από τηδεύτερη δεν μαθαίνεις τίποτα -δεν σουμιλάνε ποτέ και μετά γράφονται στο St.Martin's Collegeκαι φτιάχνουν φλούο αρβύλες με μοτίβαμπανανόφλουδας.
Τρίτη10:30, στον ηλεκτρικό
Είμαστεκάπου ανάμεσα στον Περισσό και τα ΆνωΠατήσια. Ακούω μουσική μισοκοιμισμένη,κοιτάζοντας με δέος μια σομόν δεκαόροφηπολυκατοικία (πάντα τις κοιτάω καιαναρωτιέμαι πώς επιτρέπεται να χτίζονταιτέτοια εκτρώματα), όταν αισθάνομαι έναχέρι να μου αγγίζει το πόδι, τακ-τακ. Τοχέρι ανήκει σε μια χαμογελαστή χοντρουλήκυρία γύρω στα 65, που κάθεται ακριβώςαπέναντί μου. Βγάζω τα ακουστικά καιχαμογελάω. «Πείτε μου». «Ήθελανα σας ρωτήσω. Έχετε κάνει εξετάσειςγια θυρεοειδή;». «Όχι» λέω,μάλλον ενοχλημένη. «Γιατί;». «Να,ξέρετε, έχετε εξογκωμένα μάτια καιεπειδή έχω κι εγώ εξογκωμένα μάτια κιέχω θυρεοειδή, σκέφτηκα μήπως έχετε κιεσείς». «Αα... εε, εντάξει»απαντάω. Λίγο αργότερα, ενώ ατενίζω ταγραφεία του ΚΚΕ με τα εξογκωμένα μάτιαμου, σκέφτομαι πως υπάρχει άλλος έναςλόγος για τον οποίο θα πρέπει να 'μαστεπερήφανοι που είμαστε Έλληνες: «Γιατίη λέξη τακτ μας θυμίζει μόνο το ταλκ».
σχόλια