Παρασκευήβράδυ 20:30, Τribeca
Το Tribeca είναι ένα από αυτάτα μέρη που είναι γοητευτικά γιααπροσδιόριστους λόγους. Έχουμε κάτσειμε την Ο. σε ένα τραπεζάκι στο πεζοδρόμιοκαι μιλάμε. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι λέμε.Τέσσερις ώρες και τρεις τεκίλες με τόνικ(το ποτό του μέλλοντος) μετά, έχω φτάσειστο σημείο που αγαπάω όλον τον κόσμο,και κυρίως την Ο. «Η ζωή μου θα ήταννιανιά χωρίς τους φίλους μου, Ο.» λέωσοβαρά και χτυπάω το τραπέζι αποφασιστικά.Είμαι μεθυσμένη, αλλά σοβαρολογώ. Είμαιτυχερή που έχω καλούς φίλους από παιδί.Πήξαμε στους παρτάκηδες - «ναι, μπορεί,θα σου πω μετά, θα σου στείλω μήνυμα».Με λίγα λόγια, «κάτσε μη μου τύχεικάτι καλύτερο από σένα, κάτσε να ελέγξωτο κινητό μου γιατί κάπου, κάπως, εκείέξω με περιμένουν μαγικές προσκλήσειςγια ένα πάρτι σε με κομφετί, ροζ σαμπάνια,συγκρουόμενα, τσιγάρα και liveεμφάνιση του Jarvis, που δενέχουν έρθει ακόμα αλλά μπορεί και να'ρθουν, οπότε να μη δεσμευτώ μαζί σου.Έτσι;». «Όχι, όχι, Ο.», φωνάζωδυνατά, «Θάνατος στους παρτάκηδες!Θάνατος! Νομίζω πως πρέπει να γυρίσουνστις σπηλιές τους και να βρουν το θάνατομαρτυρικά από αδέσποτα σκυλιά Αλσατίαςκαι κογιότ».
Πέμπτηπρωί, στην Ομόνοια
Έχωαργήσει πάλι για τη δουλειά και ανεβαίνωτρέχοντας προς το Σύνταγμα· με πονάειτο στομάχι μου και ψάχνω για ένα φαρμακείοανάμεσα σε εποχιακές αποθήκες πουπουλάνε πλαστικούς Άγιους Βασίληδεςμε φούξια μύτη και χριστουγεννιάτικαφωτάκια που αναβοσβήνουν πάνω απόπλαστικές μοκέτες, τον κύριο που πουλάειτσατσάρες στη γωνία Αιόλου και Σταδίου,και μαγαζιά που πουλάνε ακουστικάβαρηκοΐας. Βρίσκω ένα φαρμακείο καιμπαίνω μέσα. Περιμένω στην ουρά δίπλααπό μια σειρά βιταμίνες σε καφέ κουτιά- μια ξανθιά κυρία προσπαθεί να μουπουλήσει αντιηλιακές κρέμες από ένασταντ καλλυντικών («Τι αντιηλιακήφοράτε; Να σας ενημερώσω πως αυτή τηνεβδομάδα έχουμε μια ειδική προσφοράκαι έχουμε στα δύο προϊόντα το έναδώρο»). Όταν φτάνω πια στο ταμείο,παραγγέλνει η μπροστινή μου. Είναι μιαξανθιά κοπέλα μισοκρυμμένη πίσω απόένα γκρίζο καπέλο. «Θα ήθελα ένα τεστεγκυμοσύνης, παρακαλώ» λέει με μιαφωνή που μόλις ακούγεται, και μετάαρχίζει να κλαίει σιωπηλά. «Θέλετεένα που να μπορεί να σας πει αν είστεέγκυος στις 5 μέρες μετά τη σύλληψη;»τη ρωτάει υπερβολικά δυνατά η φαρμακοποιός,ατάραχη μέσα στο κατάμεστο φαρμακείο.Αισθάνομαι ένα κύμα μίσους για τηφαρμακοποιό αυτήν τη στιγμή, μου 'ρχεταινα της ρίξω τα κουτιά με τις βιταμίνεςστο κεφάλι. Η κοπέλα με το γκρίζο καπέλο-είναι δεν είναι πάνω από 20- γνέφειθετικά. Θέλω να της πω κάτι, αλλά δενξέρω τι. Κι έτσι την κοιτάω σαν χαζή - ταδάκρυα τρέχουν στο πρόσωπο της δεξιάκι αριστερά προς τα αυτιά της, σαν να‘ναι γιαπωνέζικο μάνγκα, κι αναρωτιέμαιξανά και ξανά «Να πω κάτι; Τι να πω;Να πω κάτι; Όχι, ναι, όχι» μέχρι πουφεύγει. «Σκατά» σκέφτομαι.
σχόλια