Σάββατοβράδυ, Αθηνών Αρένα
Στην ουρά για να μπούμε στο Αθηνών Αρένα-πίσω από μια θάλασσα από μαύρα παλτά-και ενώ η Καρολίνα επαναλαμβάνει σανπαιδάκι σε εξόρμηση σε ζωολογικό κήπο«δεν έξω ξανάρθει ποτέ μου σε τέτοιομέρος», σκέφτομαι πως έχω να πάω σταμπουζούκια σχεδόν 2 χρόνια - πέρασα μιαεποχή έντονης μπουζουκολατρείας τότεπου μόλις είχα γυρίσει στην Ελλάδα μετάαπό εφτά χρόνια ξενιτιάς- τα μπουζούκιαμου φαίνονταν σαν μια συναρπαστικήεξωτική περιπέτεια. Επίσης νόμιζα πωςήμουν μια πνευματώδης κοινωνικήτουρίστρια - ήταν πολύ αστείο πουειρωνευόμουν τους θαμώνες: γυναίκες μεολόσωμες φιδίσιες φόρμες και καροτίμαλλιά που χόρευαν στην πίστα το«Ντάρι-ντάρι-ντάρι, στο γιαλό πετούνοι γλάροι» και ιδρωμένοι άντρες μεχρυσές αλυσιδίτσες και κοκαρισμένοβλέμμα. Μετά συνειδητοποίησα πως όλοαυτό ήταν απλώς κιτς και πως ο κοινωνικόςτουρισμός ήταν απλά μια πρόφαση - απλώςμου άρεσαν τα σκυλάδικα και ντρεπόμουννα το παραδεχτώ. Νομίζω πως το ΑθηνώνΑρένα είναι το μόνο νυχτερινό κέντροδιασκέδασης που θυμίζει εκθεσιακόκέντρο - ένα πελώριο τσιμεντένιο κτίριομε γυάλινους καταρράκτες, εγκαταστάσειςμε γυάλινες μπάλες, τηλεφωνήτριεςκαλωδιωμένες πίσω από computer.Μπαίνουμε στο τραπέζι σχεδόν γλιστρώνταςαπό καρέκλα σε καρέκλα - το χρυσό δαχτυλίδιτου κυρίου που έχει αγκαλιάσει τηνπλατινέ κυρία του στο πίσω τραπέζι μούξύνει συχνά πυκνά την πλάτη.
Σάββατοβράδυ, 00:00
Έχουνπεράσει δύο ώρες - κοντεύω να ξεχάσωγιατί ήρθα εδώ: είναι σαν να έχουμε βγειγια ποτό σε μπαρ με ανοιχτά φώτα. Βγαίνουνη Μαρινέλλα με το Ρέμο, λένε τρία τραγούδιακαι μετά η σκηνή μένει άδεια. «Καιτώρα; Πού πήγανε;» λέει η Κ. με πλήρηαφέλεια. «Συνήθως σε αυτό το κομμάτιτου προγράμματος βγαίνει μια παράφωνηντυμένη με παγιέτες και τραγουδάει το"Memories"» της απαντάω.Δεν προλαβαίνω να τελειώσω την πρόταση,εμφανίζεται στη σκηνή μια τραγουδίστριαμε ένα πελώριο λουλούδι στο κεφάλι καιαρχίζει να τραγουδάει το «Don'tcry for meArgentina» ενώ γύρω γύρωστροβιλίζονται ζευγάρια χορευτώνντυμένα με κουστούμια αισθητικής «CiaoAntenna»: oικοπέλες με μαύρο στρινγκ κάτω από μιααραχνοΰφαντη φούστα και οι άντρεςμαυροντυμένοι, με μπριγιαντίνη στοκεφάλι. Στο τέλος κάθε χορογραφίαςφωνάζουν δυνατά «Τάνγκο! Μαλάμπο!».Ακολουθεί μια ποικιλία χορογραφιών:τανγκό με μουσική υπόκρουση το «Roxanne»-μην κλαις, Μπαζ Λούρμαν-, (Τάνγκο!Mαλάμπο!), σόλο αντρίλαςμε άσπρες βέργες που θυμίζουν αεροδυναμικάγιο-γιο, («Τάνγκο! Μαλάμπο!»),και παθιάρικα ντούο με σπαγγάτα («Τάνγκο!Μαλάμπο). Και μετά βγαίνει η Μαρινέλλα- θα ήθελα να πω κάτι ειρωνικό ή πνευματώδες,αλλά η αλήθεια είναι πως μου αρέσει πολύκαι τραγουδάω δυνατά κραδαίνοντας τηγροθιά μου προς τον ουρανό όπως όλοι οικαλοί σκυλάδες.
Σάββατοβράδυ, 03:30
Στηντουαλέτα έχει ουρά. «Κορίτσια, μπείτεστων αντρών» μας λέει η καθαρίστρια.Πλένω τα χέρια μου τρεκλίζοντας στογρανιτένιο νεροχύτη και μονολογώ«Τάνγκο! Μαλάμπο!», όταν βλέπω έναγκριζομάλλη κύριο που μας κοιτάειαπορημένος. Φεύγει και ξαναγυρίζει μεένα γκαρσόνι. «Εδώ μέσα έχει δυογυναίκες!» φωνάζει. «Είναι γυναίκες!Γυναίκες!». «Σας παρακαλώ, κύριε»του λέει το γκαρσόνι. «Ναι, κύριος»,του λέω κι εγώ, «ντρίγκι ντρίγκι ντρίγκι,ντρίγκι ντρίγκι μάνα μου».
σχόλια