Πέμπτη,ημέρα της κηδείας του αρχιεπίσκοπουΧριστόδουλου
Βγαίνονταςαπό το μετρό βλέπω το πλήθος που περιμένειτη νεκρική πομπή μπροστά από τη Φιλελλήνων.Φτάνω στο φανάρι και προσπαθώ να περάσωαπέναντι, αλλά είναι σχεδόν αδύνατο,όχι λόγω κόσμου αλλά γιατί τα σκοινιάπερικυκλώνουν όλη την Πλατεία Συντάγματος.(Είναι δεδομένο πως όποιος αποφασίσεινα περάσει από την Πλατεία Συντάγματοςεκείνη τη στιγμή θέλει να παρακολουθήσειμε νοτισμένα μάτια τη νεκρική πομπήκουνώντας την ελληνική του σημαία σανπαιδί σε παρέλαση.) Καταφέρνω να περάσωσαν τον Τιραμόλα κάτω από το σκοινί μαζίμε κάτι πιτσιρίκια που επωφελούνταιτης σχολικής αργίας για να πάνε ναψωνίσουνε στην Ερμού. Κάτω από τα γραφείατης LifΟ,Βουλής και Μητροπόλεως, κοντοστέκομαιανάμεσα σε ένα εξιταρισμένο πλήθος πουμασάει κουλούρια. Τα μπαλκόνια είναιγεμάτα με κόσμο που κοιτάει ουδέτεραμια την μπάντα -που θυμίζει τάγμα Άγγλωναποικιοκρατών με άσπρα στρογγυλά καπέλα-μια τους αστυνομικούς που συνεννοούνταιμε walkietalkie.Όταν στο βάθος του δρόμου αρχίζουν ναγυαλίζουν τα λευκά άμφια των παπάδων,φεύγω. Δεν θέλω να δω το ανοιχτό φέρετροαπό περιέργεια, ούτε και μπορώ νακατανοήσω γιατί θα καθόταν κανείς στοκρύο 3, 4, 7 ώρες σε μια ουρά για ναπροσκυνήσει το σκήνωμα του Χριστόδουλου.Το γραφείο είναι μισοάδειο, με ανοιχτάπαράθυρα - όλοι έχουν κατέβει να δουντη νεκρική πομπή. «Δεν καταλαβαίνω.Πού σκατά ζούμε; Στο Ιράν; Κάνουν σεάλλες χώρες αργίες οι δημόσιες υπηρεσίεςόταν πεθαίνει ένας θρησκευτικός ηγέτης;»φωνάζω στη Μ., ενώ πατάω τσαντισμένη ταπλήκτρα. Σκέφτομαι πως κάτι τέτοιεςστιγμές απεχθάνομαι την Ελλάδα. Τι είναιαυτό που μου τη δίνει περισσότερο; Τογεγονός πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει οδιαχωρισμός κράτους και Εκκλησίας; Ηυποχρεωτική εκμάθηση των θρησκευτικώναπό την τρίτη δημοτικού; Ο Γιώργος Αυτιάςπου φιλάει την εικονίτσα της Παναγίαςπριν ξεκινήσει την εκπομπή του; Ηθρησκογκαβλίαση των νέων χιπ-χόπερς;Σέβομαι τους ανθρώπους που πιστεύουν.Δεν αμφιβάλλω πως μέσα σε όλο αυτό τοπλήθος που συνωστίζεται κάτω από τογραφείο μασουλώντας κουλούρια, στονκόσμο που προσκυνούσε όλες αυτές τιςμέρες, υπήρχαν και υπάρχουν άνθρωποιπου πιστεύουν βαθιά στον Θεό. Κι όμωςγια άλλο λόγο είναι οι περισσότεροι απόαυτούς τους ανθρώπους εδώ. Σε μια εποχήπου δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα συλλογικό,το να πας να προσκυνήσεις τον Χριστόδουλοείναι σαν να κάνεις κάτι. Κανείς δενκάνει τίποτα, αλλά εσύ κάνεις - συμμετέχειςσε κάτι που είναι μεγαλύτερο από σένα.Δεν έχει σημασία αν αυτό το κάτι είναινα ουρλιάζεις σε ένα ποδοσφαιρικό ματς,να διαδηλώνεις για τις πυρκαγιές (όπωςέκανα εγώ πριν από μερικούς μήνες) ή ναπεριμένεις πέντε ώρες για να προσκυνήσειςτον Χριστόδουλο. Μέσα στη λατρεία τουπλήθους, σε συνεπαίρνει η άγρια χαρά ήη άγρια θλίψη, αποκτάς υπόσταση,γιγαντώνεσαι. Γίνεσαι επιτέλους κάποιος.Δεν έχει σημασία ποιος.
σχόλια