Σάββατοπρωί, σε γκαρνταρόμπα ενοικιάσεων στοΜπουρνάζι
Ανάμεσααπό μποά, κόκκινες περούκες και φωσφοριζέστολές, κοιτάω άπειρες παραλλαγές«Βραζιλιάνας», φωτισμένες μεγλόμπους μέσα στο σκοτάδι. «Αστείεςστολές έχετε;» ρωτάω. «Όχι,χρυσό μου,δεν έχουμε. Γιατί να έχουμε; Για ναντυθείς ντομάτα; Το όλο ζήτημα στιςΑπόκριες είναι να βάλεις ένα ρούχο ναδείξεις. Ήρθε προχτές μια κυρία και μουείπε "ήρθα σε σας να με βοηθήσετε. Πέρσιντύθηκα μπρόκολο και δεν ήρθε ούτε έναςνα μου μιλήσει. Φέτος θέλω να με ντύσετεκαμπαρέ"» μου λέει αφοπλιστικά ηιδιοκτήτρια, ενώ γαζώνει κάτι σε μιαάσπρη ραπτομηχανή.
Σάββατοαπόγευμα, GalleryCafé,Θησείο
Συνήθωςαποφεύγω τον πεζόδρομο της Αδριανού,γίνεται χαμός και πολλά μαγαζιά δουλεύουντο τρίπτυχο μπουζούκι, ούζο καιπροτηγανισμένη κροκέτα. Είναι όμως μιατόσο ανοιξιάτικη καθαρή μέρα, έχουνβγει τα πρώτα χλωρά χορτάρια ανάμεσαστις πλάκες, κι ο ουρανός είναι -επιτέλους-μπλε. Έχουμε κάτσει έξω και χαζεύουμετην αγορά πίνοντας καφέ. «Δεν είχεκι άδικο πάντως η κυρία» μου λέει ηΜάγδα. «Μια χρονιά θυμάμαι που μαςέφαγε ένας φίλος να ντυθούμε και να πάμεμε γκρουπ στο καρναβάλι της Πάτρας.Είπαμε το "ναι" - υποτίθεται πως θα'μασταν σταφύλια. Φτάσαμε στο καρναβάλικαι η στολή μας ήταν ένα πράσινο ολόσωμοκολλάν με κολλημένες μπάλες του τένιςκαι φωσφοριζέ σκουφάκι. Όπου και ναπηγαίναμε, μας ρωτούσανε αν είχαμεντυθεί αρακάς. Ερχόντουσαν παιδάκιακαι μου λέγανε "να βγούμε μια φωτογραφίαμαζί σας, κ. αρακά;"». Στο τέλοςκατέληξα να φωνάζω. «Δεν είμαι αρακάς,είμαι σταφύλι». Θυμάμαι τη φορά πουη μητέρα μου με έντυσε ποδοσφαιριστήμε το ζόρι. Πήγα σε ένα προοδευτικόνηπιαγωγείο: Κάθε πρωί τραγουδούσαμετη «Συννεφούλα» και το «Μη μιλάςάλλο γι' αγάπη», μας βγάζανε στιςπαιδικές χαρές να ζωγραφίσουμε τιςπλάκες με θέμα «ειρήνη», ενώ μίααπό τις δασκάλες μας είχε 10 σκουλαρίκιαστο κάθε αυτί, άφρο μαλλί κι έφτιαχνεχειροποίητα κοσμήματα. (Πλέον έχω αρχίσεινα πιστεύω πως όλα γινόντουσαν βάσεισχεδίου. Μας προετοίμαζαν για να γίνουμεοι μελλοντικοί ψηφοφόροι του Συνασπισμού.)Εκείνη τη χρονιά οι νηπιαγωγοί είχανενθαρρύνει τις μαμάδες να μας ντύσουν«κάτι αστείο». Κι έτσι η μητέραμου με έντυσε ποδοσφαιριστή. (Σημείωση:Μισώ το ποδόσφαιρο - φορούσα ροζ φουρό,ποδιά της κουζίνας και ψάθινο καπέλογια να πάω στο νηπιαγωγείο, με αφήνανενα πηγαίνω ντυμένη σαν τον καρνάβαλογια να μην «καταπνίξουν τα δημιουργικάμου ένστικτα».) Νομίζω πως η στιγμήπου έκανα την εμφάνισή μου με πράσινημπλούζα, άσπρο σορτσάκι, μια μπάλα στοχέρι και τη σφυρίχτρα στο στόμα ανάμεσασε μια θάλασσα από μπαλαρίνες καιβασίλισσες της νύχτας θα μου μείνειαξέχαστη. Πέρασα το υπόλοιπο πάρτι μόνημου σαν λεπρός bébéπάνω σε μονόζυγο. Με πλησίασε μόνο ένακοριτσάκι με κίτρινο φορμάκι μπαλέτου,κόκκινο κραγιόν και μοβ σκιά ως ταφρύδια. «Έχω και άλλη μια στολή πίσω»της είπα. «Πού πίσω;». «Ε, εκεί»της είπα και έδειξα με μια αβέβαιη κίνησητο μπαλκόνι. «Ψέματα λες». Δεννομίζω πως έχω ξαναντυθεί κάτι αστείοαπό τότε.
σχόλια