Δευτέρα, 12:30. Στο γραφείο, που μοιάζει άδειο και βομβαρδισμένο. Σε δυο μέρες μετακομίζουμε. Ακούω τον M.Hulot που γράφει κάτι με το ένα δάχτυλο –πλοπ πλοπ πλοπ– κι έναν απροσδιόριστο θόρυβο. «Τι ακούμε, Τάσο;», «Ένα ποστ-πανκ κούρδικο συγκρότημα που παίζει μουσική με παιδικά τυμπανάκια και λεμόνια. Μόλις βγάλανε το πρώτο τους single. Λέγεται Hit me with your lemons»
Ο Μιχάλης έχει μόλις γυρίσει από τη Λεμεσό. Έλειψε δυο μέρες και το γραφείο ησύχασε ανησυχητικά. Μου έλειψαν οι εκρήξεις του: «Θα σε κάνω σαν τη Βάνα Μπάρμπα στα 80s! Θα γίνεις η Πενέλοπε Κρουζ στο Βολβέρ! Όταν γίνεις η Χοντρή του Θησαυρού θα σε ντύνω με καφτάνια, σαν την Ελίζαμπεθ Τέιλορ». (Το όνειρο του Μιχάλη για μένα είναι απατηλό: θα έχω μαύρο στιλπνό φουσκωτό μαλλί, ντεκολτέ «ελεήστε τον αόμματο», πελώρια σκουλαρίκια και δωδεκάποντες γόβες.) Κάθε πρωί που κοιτάω την οθόνη του υπολογιστή του θαυμάζω φωτογραφίες από κέικ με φιστικί γλάσο και βατόμουρα πασπαλισμένα με άχνη ζάχαρη. Σήμερα όμως μου δείχνει την καλύτερη φωτογραφία από όλες: τη νεογέννητη ανιψιά του. Κοιτάω το μωρό – 10 ημερών, ντυμένο στα άσπρα, σε μια θολή φωτογραφία με το δάχτυλο στο στόμα. Μοιάζει με κοιμισμένο αστεράκι.
Σάββατο, 20:00. Rosebud, καθισμένες στον πεζόδρομο
Έχουμε κάτσει έξω, στον κατηφορικό πεζόδρομο, δίπλα σε κάτι ζαρντινιέρες με γεράνια. Το τραπέζι έχει κλίση προς τα κάτω, γελάμε καθώς συγκρατούμε την κανάτα με το νερό, που τσουλάει πάνω στο τραπέζι. Η Μαρία μού λέει για έναν τύπο που γουστάρει έναν ολόκληρο χρόνο – βγήκανε ραντεβού κι αυτός την έπεσε στη σερβιτόρα. Παρ’ όλα αυτά συνεχίζει ακάθεκτη: μηνυματάκια, δολοφονικές ατάκες για να του αποδείξει πως δεν πτοείται, ένα συνεχές μπαράζ από παιχνίδια. «Θα τον χορέψω στο ταψί» λέει δυνατά, ενώ εγώ κοι- τάω αφηρημένη ένα κόκκινο γεράνι. Μετά μου λέει για τον Νίκο, έναν παλιό της συμφοιτητή που την κυνηγάει εδώ και τρεις μήνες. «Είναι ηλίθιος. Στο πρώτο ραντεβού μού είπε πως ήθελε να απλώσει πάνω στο σώμα μου γλυκό του κουταλιού. Ποιος τα λέει αυτά στο πρώτο ραντεβού; Άσε που ξαναπήρε μετά για να δει λέει πώς είμαι. Χα! Μην ξεράσω!» μου λέει καγχάζοντας. «Ναι, είχε το θράσος να σε γουστάρει o άνθρωπος» της λέω και σβήνω απότομα το τσιγάρο μου. «Αλλά όχι! Εσύ θες τον άλλον το μαλάκα, που την πέφτει σε άλλες μπροστά σου. Τι θα περισώσεις με αυτά τα παιχνίδια που παίζεις; Τον εγωισμό σου; Εσύ θα πληγωθείς, άσε που χάνεις το χρόνο σου. Και το χειρότερο είναι πως ασχολείσαι επίτηδες με αυτόν το μαλάκα γιατί δεν θες να ’σαι με κάποιον σαν το Νίκο που σε γουστάρει στ’ αλήθεια γιατί φοβάσαι!» της λέω με ήρεμη φωνή, αλλά μέσα μου βράζω. Σπάνια γίνομαι τόσο επικριτική. Σκέφτομαι πως κάποτε το πρόβλημα ήταν το σεξ. Τώρα είναι ο έλεγχος. Μην τύχει κι αφεθούμε. Με διαολίζει αυτό το πράγμα. «Ποιος έλεγχος γαμώτο μου» σκέφτομαι «λες κι έχουμε ποτέ στ’ αλήθεια τον έλεγχο, λες κι είμαστε ερημί- τες σε νησί ή φυτρώσαμε σαν τα ραπανάκια». Ποια σεξουαλική επανάσταση; Ας ζήσουμε τη συναισθηματική επανάσταση πρώτα και τα ξαναλέμε μετά.
σχόλια