Πέμπτη βράδυ, 21:30, σπίτι
Μπαίνοντας στο πατρικό μου αντικρίζω την εξής εικόνα: Μέσα στο ολοσκότεινο σαλόνι η μητέρα μου διαβάζει εφημερίδα σκυμμένη κάτω από μια λάμπα πετρελαίου ενώ ο πατέρας μου παίζει με ένα μικρό ραδιοφωνάκι. Πάω να πλύνω τα χέρια μου όταν μες στη μαυρίλα συνειδητοποιώ πως μας έχουν κόψει και το νερό. Έχω κατοχικές φαντασιώσεις: Όπου να ‘ναι ο πατέρας θα ψάχνει να βρει την ελληνική υπηρεσία του BBC στα κρυφά, η μάνα ντυμένη με ένα λουλακί τσιτάκι θα κολλάει λωρίδες στα παράθυρα για τη συσκότιση κι εγώ θα ’χω μόλις γυρίσει με τον μπερέ μου από το συσσίτιο της οδού Σίνα με μισό κομμάτι μπομπότα και το παλτό μου γεμάτο προκηρύξεις.
Περπατώντας στην Πανεπιστημίου
Μετά από κούρσα καμικάζι 2,5 ωρών σε λάθος λεωφορείο (σουρεαλιστική συζήτηση με τον οδηγό που έχει προφανώς ταυτιστεί με το λεωφορείο του: «Σας παρακαλώ, ανοίξτε την πόρτα», «Όχι, κοπελιά. Δεν γίνεται. Είμαι εξπρές».) βγαίνω βρίζοντας στην Ακαδημίας. Η ατμόσφαιρα είναι σχεδόν πολεμική - πάνω από τα χιλιάδες μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα ακούγεται ένα τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και μετά μια στριγγή φωνή: «Το ΤΣΜΕΔΕ είναι εδώ! Ενωμένο, δυνατό». Λίγο πιο κάτω, έξω από την Τράπεζα της Ελλάδος, το ρεπερτόριο διαθέτει Διονύση Τσακνή: «Η σύμβαση υπογράφτηκε με μάρτυρες πολλούς / Κι έχει καθαρά και την υπογραφή μου / Δεμένος μέχρι κόκαλο και όρους πονηρούς / Θα έχω μια ζωή οδηγό και ερμηνευτή μου». Τη στιγμή που σκέφτομαι πως ο Τσακνής μάλλον δεν είχε στο μυαλό του τις συμβάσεις εργασίας και τις επικουρικές συντάξεις όταν έγραφε αυτό το τραγούδι, πάει να με πατήσει ένα μηχανάκι. (Αυτά παθαίνει κανείς όταν κάνει κακές σκέψεις για τους συνδικαλιστές.) Τρεις δρόμους πιο κάτω, στην οδό Βουλής, γίνεται γλέντι: Και τα 2 καφέ της γειτονιάς ξεχειλίζουν από κόσμο. Δίπλα ακριβώς σε ένα πελώριο βουνό από σκουπίδια δυο τύποι με μουστάκι-μπατανόβουρτσα και δερμάτινα μπουφάν τρώνε λουκάνικα Φρανκφούρτης σαν γλάροι στη χωματερή. Ο ένας φωνάζει «Ε, Παναγιωτάκη! Κερνάμε».
Δευτέρα βράδυ, στον Ηλεκτρικό
Έχω πια πάρει τον Ηλεκτρικό τόσες πολλές φορές που έχω αποστηθίσει τους σταθμούς σαν την αλφαβήτα. Μετράω: Κάτω Πατήσια, Άγιος Ελευθέριος, Άνω Πατήσια. Τα παράθυρα είναι ανοιχτά, κοιτάζω τις πολυκατοικίες ενώ με τυλίγει μια μυρωδιά σκουπιδίλας. Δίπλα μου κάθεται ένα παιδί με γυαλιά που παίζει με έναν πλαστικό ρινόκερο. Κλείνω τα μάτια μου κι ονειρεύομαι πως βουλιάζουμε κι οι τρεις -εγώ, το παιδάκι και ο ρινόκερος- στα σκουπίδια, μέσα σε φλούδες από μανταρίνια, πάνες και συσκευασίες φρουτοχυμών. Η Λένα Πλάτωνος πριν από πολλά χρόνια έγραψε ένα τραγούδι που λεγόταν «Σκουπίδια πέραν της ατμοσφαίρας»: «Σε θυμάμαι ξανά αδερφέ Αντονιόνι/ σήμερα ενώ πληροφορούμαι πως τα σκουπί- δια αυτής της σφαίρας/ έμπειροι επιστήμονες εξαπολύουν πέραν της ατμοσφαίρας/ Προς το παρόν γελάω/ καθώς τα νιώθω να αιωρούνται με καθωσπρεπισμό/ Βαριάν εσπέρα σχηματίζουν: το νέο αστερισμό των σκουπιδιών/ Πες μου, πες μου Αντονιόνι/ το πεπρωμένο εκείνων των παιδιών/ που γεννηθήκαν και θα γεννιούνται κάτω από τον αστερισμό των σκουπιδιών/ Κάτω από τον μαγνητισμό των απορριμμάτων ποιο το περιεχόμενο των ποιημάτων;/ Η αγάπη τους για την ωραία ή για το τέρας;»
σχόλια