Κορίτσι στην πόλη

Τρίτηβράδυ, στην τηλεόραση 

Σήμεραείναι το πρώτο βράδυ μετά από καιρό πουκάνοντας ζάπινγκ πέφτω πάνω στο «ΑλΤσαντίρι Νιουζ». Κι έτσι αρχίζω νακοιτάω με περιέργεια αυτή την υποτιθέμενηκατάθεση οργισμένης ψυχής (από ένασημείο και μετά θα μπορούσε να λέει «Καιτώρα, αρκετά γελάσατε. Ήρθε η ώρα να σαςμιλήσω σοβαρά κι έτσι θα αφήσω μεγάλεςπαύσεις ανάμεσα από τις λέξεις») πουποζάρει ως σάτιρα. Κάποιον μου θυμίζειο Λαζόπουλος, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώποιον. Παρακολουθώ ένα μείγμα απόεθνικιστικές κορόνες, μπλεγμένες μεσπαρταριστή σάτιρα για τη Μιμή Ντενίση,αλλά και μια καλαίσθητη ερμηνεία του«Θωμά είσαι σπίτι» με ενορχήστρωσηπου θυμίζει παιδικό παιχνίδι με τηνκουτάλα της κουζίνας μπρος από τακαρπούζια. Ψυχαγωγία για όλη τηνοικογένεια! Υπέροχα! Πριν αλλάξω κανάλιθυμάμαι ποιον μου θυμίζει ο Λαζόπουλος:τον Χριστόδουλο.

Πέμπτηβράδυ, πάρτι στο ArtowerAgora 

Στον8^οόροφο του ArtowerAgoraκοιτάμε την Ακρόπολη φωτισμένη πίσωαπό τις τζαμαρίες. Από τη μουσική θαμπορούσε να συμπεράνει κανείς πως οντιτζέι έχει διχασμένη προσωπικότητα.Ή πως δυο φίλοι έπαιξαν μπουνιές καιτώρα βάζουν το ένα τραγούδι ο ένας μετάτον άλλο, με μοναδικό σκοπό ναξανατσαντιστούν και να ξαναπαίξουνξύλο. Από τη μικρή γωνίτσα μας ακούμε με τη σειρά: BritneySpears,απροσδιόριστο numetalκομμάτι, το «DancingQueen»των Abbaκαι ποστ πανκ. Κανείς δεν χορεύει, εκτόςαπό κάτι κοπελίτσες με ριγέ στο βάθοςκαι μια μοναδική ημιτερατώδη φιγούραμε ράστα μαλλιά και μαλακή ολόσωμη (!!)γκρι φόρμα στο βάθος, που τα ‘χει δώσειόλα κουνώντας χέρια και πόδια ανάκατασαν Αφρικανός βασιλιάς γύρω από τομπόνγκο του. (Φαντάζομαι πως είναιφοιτητής. Το χειμώνα παίζει τζουρά καιλαούτο με το συγκρότημά του, τους Έναστρονσε μικρά ταβερνάκια με άφθονη ρακή. Τοκαλοκαίρι ακούει ελληνική ρέγκε καικαπνίζει στριφτά γύρω από τις καφετέριεςτων κάμπινγκ.) «Έχει ρυθμό, πάντως»λέω εγώ η ψεύτρα. «Ναι, πιθανώς αυτόνα είναι το κάλεσμά του για ζευγάρωμα»απαντάει ξερά η Ο. «Χα!» της λέω μεβαριά ρομποτική φωνή που θυμίζει αφήγησητης Buffy,«Onceevery200 years,whenthewolveshowlunderthefullmoonandthebeastemergesfromthedarkabyss,withonepurpose:sexualreproduction».Μετά σκέφτομαι πως τουλάχιστον χορεύει.Βαρέθηκα να ζω σε μια πόλη που δεν χορεύεικανένας. Τα μόνα μέρη που μπορεί πλέοννα χορέψει κανείς στην Αθήνα είναι ταgayclub(Μαντώ και ξερό ψωμί) και τα μπουζούκια.(Λευτεριά στις μπόμπες.) Καθώς παίρνουμετο δρόμο για την Αθηνάς, δίπλα σε κάτικουτιά με λάχανα στην Αρμοδίου σκέφτομαιπως την επόμενη φορά που θα ακούσωκάποιον να βρίζει τους «βρομοξενέρωτουςΆγγλους / Φιλανδούς / Σουηδούς /Κονγκολέζους», θα του υπενθυμίσω πωςαυτοί τουλάχιστον χορεύουν. Υποθέτωπως αυτό συμβαίνει γιατί, σαν τον τύπομε την ολόσωμη γκρι φόρμα, τους ενδιαφέρειπερισσότερο να περάσουν καλά από την(εφιαλτική ) προοπτική του να χάσουνέστω και προσωρινά τον έλεγχο της εικόναςτους. Ή, πιο απλά γιατί είμαστε (πιο)κομπλεξικοί.