Κυριακή 17.30, περπατώνταςστην άδεια Αθήνα
Η Αρδηττού είναι τόσοάδεια που δεν χρειάζεται να περιμένωκαν το φανάρι για να περάσω απέναντι.Τα τζιτζίκια στο λόφο του Αρδηττούκάνουν πάρτι. Ονειρεύομαι το σπίτι μουσαν ένα καταφύγιο από τη λαίλαπα τηςζέστης: Κάθε βήμα με φέρνει πιο κοντάσ' έναν κρύο παράδεισο με κατεβασμέναπατζούρια, παρακολούθηση αμερικάνικωντηλεοπτικών σειρών και υστερικήκατανάλωση γρανίτας Callipo.
18.45, παρακολουθώνταςτο διαφημιστικό διάλειμμα στην τηλεόραση
Με το που σταματάει τοΜπέβερλι Χιλς (ο Μπράντον έχει χαίτη,τι απογοήτευση Θεέ μου!) αρχίζουν οινεανικές διαφημίσεις. Μια παρέαδεκαεξάχρονων κοριτσιών παρακολουθείταινίες τρώγοντας ποπ κορν και κάνονταςαποτρίχωση, και κάθε φορά που τραβάνετις αποτριχωτικές ταινίες γελάνε«χαχαχαχαχαχαχα» (αυτή είναιεξάλλου η αντίδραση κάθε φυσιολογικούανθρώπου, όταν του ξεριζώνουν τις τρίχες,ξεκαρδίζεται). Ποτέ δεν θυμάμαι κάποιοννα γελάει με τόση μανία, με εξαίρεσηίσως τις διαφημίσεις χυμών, όπου όλοιείναι ντυμένοι με χρωματιστά ρούχα,έχουν περίεργα κουρέματα και λένενεανικές εκφράσεις όπως «κόλλα τομεγάλε» και «δικέ μου καράφλιασα»και μετά ανεβαίνουν στο σκέιτ τους καιαλαλάζουν με μανία. Φαντάζομαι πως ταβράδια οι διαφημιστικοί ήρωες τριγυρνούντην Αθήνα με χείλια σκασμένα από τασυντηρητικά και τη ζάχαρη και γελάνεξερά σαν τα ζόμπι πάνω από τους σωρούςσκουπιδιών στις γωνίες. Για να μη μιλήσωγια τις διαφημίσεις σερβιετών: Σεαντίθεση με τις περισσότερες διαφημίσειςκαλλυντικών που σου δείχνουν έναυπερσκελετικό μοντέλο τυλιγμένο μεμπλε σατέν σεντόνια που ίπταται μέσασε έναν καταρράκτη με νούφαρα (έτσιπείθεσαι να αγοράσεις μπλε ελεκτρίκμάσκαρα) ή κάποια ημίγυμνη τυλιγμένημε φτερά παγωνιού (τα φτερά παγωνιούείναι παγίδα συνειρμών για να αγοράσειςκοραλλί κραγιόν), οι διαφημίσεις γιασερβιέτες είναι γεμάτες με χαριτωμένακορίτσια της διπλανής πόρτας που φοράνεάσπρες φούστες και τρέχουν να χορέψουνσάμπα στο πατρινό καρναβάλι. Το ζητούμενοείναι να είσαι «στεγνή και καθαρή»(ως γνωστόν, η περίοδος είναι ένδειξηβρομιάς). Είναι επικίνδυνες πάντως. Ότανπήγαινα στην πέμπτη δημοτικού είχαπάρει απαλλαγή από τη γυμναστική «λόγωαδιαθεσίας». Δίπλα μου, στις τσιμεντένιεςκερκίδες, καθόταν ένα αγοράκι με σπασμένοχέρι. «Γιατί είσαι εδώ;» με ρώτησε.«Είμαι αδιάθετη» είπα και κοίταξατο πάτωμα. «Δηλαδή τι έχεις;».«Είμαι αδιάθετη». «Α, δηλαδή;»,«Ε, έχω περίοδο» απάντησα με έναμείγμα ντροπής και θράσους. «Περίοδος,α ,ναι ξέρω... εκείνο το μπλε υγρό».«Ποιο μπλε υγρό;». «Ξέρεις τομπλε υγρό... αυτό που βλέπω στιςδιαφημίσεις». Εξήγησα στο αγνό αγοράκιμε το σπασμένο χέρι όλη την αλήθεια γιατη γυναικεία φύση. Δεν έχω δει άνθρωπονα χλωμιάζει πιο γρήγορα.
σχόλια