Σάββατο, 7.45 μ.μ., στο Ζάππειο
Περπατάμε στο Ζάππειο σαν χαμένοι, ανάμεσα στ’ άσπρα περίπτερα της Έκθεσης του Βιβλίου. Δίπλα ακριβώς παίζει λάιβ ένα hard rock συγκρότημα - είναι συγκινητικό το πόσο τους αρέσει αυτό που κάνουν: ο κιμπορντίστας είναι με πόδια ανοιχτά και κουπ που θυμίζει χαρακτήρα από το «Wayne’s World». Κατηφορίζοντας, πέφτουμε πάνω στη γιορτή των Φιλιππινέζων. Κρεμόμαστε στο κιγκλίδωμα και χαζεύουμε: άπειρα χρωματιστά σημαιάκια και γύρω-γύρω περίπτερα με φαγητά. Στην άκρη είναι στημένη μια μικρή σκηνή - από κάτω το ακροατήριο, καθισμένο, περιμένει μ' ενθουσιασμό. Όταν ανεβαίνει στη σκηνή ένα χοντρό Φιλιππινεζάκι με άσπρο γυαλιστερό κουστούμι και τραγουδάει το «Time is on my side», αποφασίζουμε να μπούμε μέσα. Προσπερνάμε ένα περιπολικό με τρεις αστυνομικούς που βαριούνται και μπαίνουμε στο στάδιο. Γυρνάμε από πάγκο σε πάγκο και κοιτάμε το φαγητό: νουντλς, πικάντικα σουβλάκια, χοτ-ντογκ, παράξενα αποξηραμένα φρούτα. «Μόνο 1,50 ευρώ το σουβλάκι, πολύ ωραίο σουβλάκι», μου λέει μια Φιλιππινέζα σε σπαστά ελληνικά. «Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι το πόσο λίγους Έλληνες έχει. Από τις οικογένειες που δουλεύουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, κανείς δεν ήθελε να έρθει, έστω από ευγένεια;», ρωτάω τον Θ., που κοιτάει προσηλωμένος μια μηχανή που φτιάχνει κάτι σαν γρανίτα με γιαούρτι. Μετά σκέφτομαι ότι ίσως να μην τους προσκάλεσε και κανείς. Οι Φιλιππινέζοι είναι και λίγο κλειστοί ως λαός. Γύρω μας επικρατεί πανικός, κυρίως από εφήβους και παιδάκια που στριγγλίζουν. Κοιτάμε το πιο χαριτωμένο: είναι ντυμένο Hello Κitty με ειδική στολή και καπέλο και μπουσουλάει κάτω απ' τα καθίσματα. Στη σκηνή μια κυρία προλογίζει τα παιδάκια -απ’ ό,τι φαίνεται, πρόκειται για παιδικό διαγωνισμό ταλέντων- όπου στη συνέχεια ανεβαίνει ένα κοριτσάκι γύρω στα δέκα, βαμμένο, φορώντας ένα φούξια λίκρα φόρεμα. Τραγουδάει μια μπαλάντα με πολλές τσιρίδες, ενώ από κάτω οι θεατές χειροκροτούν μ' ενθουσιασμό. Νικήτρια του διαγωνισμού βγαίνει ένα κοριτσάκι γύρω στα πέντε, που κάνει τέλεια τη χορογραφία του «Just Dance» της Lady Gaga. Φοράει ένα τζιν φορεματάκι με βολάν. Μόλις τελειώνει ο διαγωνισμός, ανεβαίνει στη σκηνή ο πρόεδρος των Φιλιππινέζων Ελλάδας. «Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαστε στην Ελλάδα σε μια εποχή οικoνομικής κρίσης. Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τους Έλληνες φίλους μας. Δεν θα ζήσουμε μόνοι μας ως μετανάστες, θα ζήσουμε με τους Έλληνες», λέει.
Τετάρτη βράδυ, καθισμένη σ’ ένα παγκάκι στο Σύνταγμα
Προσπαθώ ν’ αλλάξω παπούτσια στα μουλωχτά, όταν με πλησιάζουν δυο Γιαπωνέζοι τουρίστες, μια κοπέλα με γυαλιά, στην ηλικία μου, κι ένας άντρας γύρω στα 40. «Γεια σας. Μιλάτε ελληνικά;», μου λέει η κοπέλα σε σπαστά ελληνικά. «Ναι», απαντάω εγώ, ενώ σκέφτομαι πως το τελευταίο πράγμα που περίμενα ήταν να μου μιλήσουν ελληνικά. Περιμένω ν’ ακούσω ότι είναι φιλέλληνες (πάντα εντυπωσιάζομαι από ντοκιμαντέρ με ξένα παιδάκια που μιλάνε μεταξύ τους αρχαία ελληνικά) που έχουν χαθεί, ή ότι ανήκουν σε τζαμπορί προσκόπων (έχουν προσκόπους στην Άπω Ανατολή;). «Είμαστε από το μεγάλο χριστιανικό Πανεπιστήμιο της Κορέας και θα θέλαμε να σας δείξουμε μια παρουσίαση στο YouTube για τη Μεγάλη Θεότητα. Δεν υπάρχει μόνο μία θεότητα, υπάρχουν δύο». Έχω μείνει με το παπούτσι στο χέρι, ενώ από μέσα μου σκέφτομαι πανικόβλητη, «πες κάτι, πες ό,τι να ‘ναι, μόνο γρήγορα». «Εμ… ευχαριστώ, δεν μ’ ενδιαφέρει», λέω. «Είστε σίγουρη; Δυο λεπτά θα πάρει. Είναι άλλη θεότητα, δεν είναι η Φύση ούτε η Παναγία», μου λέει καθησυχαστικά το κορίτσι (τώρα ανακουφίστηκα, σκέφτομαι, αφού δεν είναι η Παναγία, όλα οk), ενώ ο κύριος παλεύει ν’ ανοίξει την τσάντα του, πιθανώς για να μου κάνει τη μίνι παρουσίαση της θεότητας σε power point. Φεύγω τρέχοντας.
σχόλια