Πετσέτες

Σάββατο βράδυ, 11:15, περιπλανιόμαστε στο Γκάζι

Περιφερόμαστε ανάμεσα σε παρκαρισμένα Καγιέν και πάγκους με χοτ ντογκ στην οδό Περσεφόνης. Στο τέλος καθόμαστε στο Tapas Bar, σε ένα ξύλινο πάσο ανάμεσα σε παράξενα φωτιστικά και χρωματιστά μπουκάλια. Μιλάμε για τα γκρουπ στο Facebook. «Ειλικρινά εκνευρίζομαι με αυτό τον γελοίο ακτιβισμό που ο καθένας νομίζει ότι με ένα κλικ ξαφνικά θα σώσει τον κόσμο. Κάτι γκρουπ "ταΐστε ένα παιδάκι στην Αϊτή με ένα κλικ, σώστε τη γαλάζια αρκούδα πατώντας εδώ" με δαιμονίζουν», λέει ο Μιχάλης. «Βρίσκει ο καθένας δικαιολογία να μην κάνει τίποτα για το οτιδήποτε. Αισθάνονται όλοι ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους επειδή μπήκαν στο γκρουπ στο Facebook. O νέος ακτιβισμός του κώλου», λέει και χτυπάει το χέρι του στο μπαρ. «Όλοι αυτοί ψηφίζουνε, αυτό το σκέφτηκες;», λέει μετά και κοιτάει συννεφιασμένος τα μπουκάλια στο μπαρ. «Kαλά, μην το παίρνεις και κατάκαρδα», του λέω και του υπενθυμίζω μερικά από τα πνευματώδη γκρουπ που υπάρχουν τον τελευταίο καιρό στο Facebook, όπως «Sory re file den tha gino I poutana sou» ή «eimai toubano kai goustaro» και γελάμε. Περνάμε την επόμενη μισή ώρα συζητώντας πιθανά ονόματα γκρουπ που θα μπορούσαμε να φτιάξουμε στο Facebook, όπως «Lyse tin pagosmia peina aneigokleinontas ta vlefara sou» ή «Σήκωσε το κινητό σου δεν είμαι ο λεπρός σου», όταν ξαφνικά αισθάνομαι έναν ώμο να με σκουντάει. Πριν καλά καλά το καταλάβω είμαι πλέον εντοιχισμένη στο μπαρ. Αντικρίζω ένα ζευγάρι γελαδίσια μάτια. Ανήκουν σε μια κοπέλα που μασάει τσίχλα με ανοιχτό το στόμα. Δεν θέλει κάτι, απλώς αποφάσισε με τη φίλη της να έρθουν να κάτσουν. Πάνω μου. Το περίεργο είναι ότι υπάρχουν ένα σωρό άδεια σκαμπό στο μπαρ. Ποτέ μου δεν το κατάλαβα αυτό: γιατί να πας να κάτσεις κολλητά με κάποιον άλλο, όταν μπορείς να πας να κάτσεις αλλού που έχει χώρο; «Μα καλά, ηλίθιες είναι;» λέει η Ρίτα. «Είναι η τεχνική της πετσέτας» της λέω. «Όπως το καλοκαίρι στην παραλία, που αν κάτσεις σε μια άδεια παραλία και εμφανιστεί μια γριά με τσάντες και τάπερ θα 'ρθει να βάλει την πετσέτα της σχεδόν πάνω στην πατούσα σου, έτσι ώστε να φύγεις και να μείνει μόνη της στην άδεια παραλία. Το ίδιο ισχύει και στα μπαρ - θα έρθει να κάτσει στην αγκαλιά σου, εσύ θα εκνευριστείς, θα φύγεις και θα έχει όλο το μπαρ δικό της».

Σάββατο μεσημέρι, μπαζάρ του Μουσείου Γουλανδρή

Έρχομαι κάθε χρόνο στο πασχαλινό παζάρι του Μουσείου Γουλανδρή στην Κηφισιά. Aνάμεσα σε λαμπάδες, κεραμικά και βιολογικές μαρμελάδες υπάρχει πάντα μια αγορά με καινούργια και μεταχειρισμένα βιβλία. Από εδώ αγοράζω τα πιο αλλοπρόσαλλα βιβλία: φτηνά paperback με τίτλους όπως O Aποκεφαλιστής αλλά και παιδικά βιβλία όπως Το τελευταίο εξάμηνο στο Μalory Towers της Ένιντ Μπλάιτον (του λείπουν οι πρώτες εφτά σελίδες, αλλά δεν πειράζει) και pulp fiction της σεξουαλικής επανάστασης με τίτλους όπως The satin vixen ή το Σεξ στην εξομολόγηση (εκδόσεις Φλίπερ, δραχμές 36). Εάν ψάξει κανείς καλά, πάντως, ανάμεσα σε οδηγούς του Μουσείου Ιωαννίνων, παλιά τεύχη του «Νational Geographic» και το «Who is Who» της Σχολής Μωραΐτη του 1988, βρίσκει και αριστουργήματα: τα Άπαντα του Βίκτωρος Ουγκώ, έκδοση του 1904, παλιά γαλλικά βιβλία της Bibliotheque Rose και κλασικά εικονογραφημένα. Μου αρέσουν πολύ τα παλιά βιβλία - όσο πιο διαλυμένα και σκισμένα τόσο το καλύτερο. Πάντα αναρωτιέμαι ποιος τα είχε πριν από μένα· αν και μερικές φορές ξέρω ήδη. Οπότε, Σάκη Πάκη -τι όνομα κι αυτό- που κάποτε ήσουνα στο Γ1, θα ήθελα να σε ενημερώσω πως τα Penguin Essays του Τζορτζ  Όργουελ πλέον μου ανήκουν. Ας πρόσεχες.