«Θεωρώ απόλυτη ντροπή το ότι υπάρχει ένα ναζιστικό κόμμα στην Ελλάδα... Για μένα το πιο φοβερό, βέβαια, είναι αυτό που συνέβαινε στην Ελλάδα για χρόνια: μεγαλώσαμε σε σπίτια που ήταν γεμάτα αντισημίτες, νταήδες του καφενείου, άντρες και γυναίκες που έβλεπαν ομοφυλόφιλους κι έφτυναν...»
Ο σκηνοθέτης Σύλλας Τζουμέρκας για τους τέσσερις τοίχους, που τελικά ήταν το αυγό του φιδιού.
«Αν για οποιονδήποτε λόγο οι Ευρωπαίοι έχουν αποφασίσει ότι μπορούν να εξυπηρετήσουν τις πολιτικές τους σκοπιμότητες... καίγοντας τον Τσίπρα και μετατρέποντας τη χώρα σε σκιάχτρο... τότε πρέπει να μας το πουν. Να κάνουμε κι εμείς τα κουμάντα μας»
Η Ντόρα Μπακογιάννη, σηκώνει κι αυτή παντιέρα ρόσα κατά των δανειστών ως πασιονάρια του ΕΝΦΙΑ.
«Ξέρω ότι οι άνθρωποι έχουν κουραστεί από τη σιωπή μου, αλλά κανείς δεν είναι αναγκασμένος να απαντά σε υπαινιγμούς...»
Ο κωμικός Μπιλ Κόσμπι, που κατηγορείται από γυναίκες για βιασμούς, απαντά πάλι στις κραυγές με σιωπή.
«Μέσα από τη δουλειά μου είχα το προνόμιο να κερδίσω κάποια κατανόηση ως προς τον τρόπο που λειτουργεί το Σύμπαν. Όμως, θα ήταν άδειο το σύμπαν, χωρίς τους ανθρώπους που αγαπώ».
Ο διάσημος αστροφυσικός Στίβεν Χόκινγκ για το άπειρο που το γεμίζει μόνο η αγάπη.
«Δεν πιστεύω πως οι σκηνοθέτες που γνώρισαν το σινεμά μέσα από το φιλμ είναι ικανοποιημένοι με την ψηφιακή του εξέλιξη. Είναι τόσο όμορφο αυτό που μπορεί να σου δώσει το φιλμ. Το ψηφιακό έχει άλλα προτερήματα... αλλά... δεν είναι όμορφο. Και, φυσικά, πρέπει να ανακαλύψεις ξανά αυτή την ομορφιά’
Ο σκηνοθέτης Λεό Καράξ για το σελιλόιντ που θάφτηκε σεμνά κάτω από pixels.
«Την αγαπώ τη ζωή και με τη φράση αυτή τελειώνω και τις επιστολές μου. Οταν δουλεύω, και είμαι όρθιος έξι ώρες, αισθάνομαι σαν τον Πικάσο, λες κι είμαι 30... Όταν σταματάω, ξέρω ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα»
Ο 77χρονος διάσημος ζωγράφος Ντέιβιντ Χόκνι για τον χρωστήρα ως λίφτινγκ.
«Πριν, είχα την απαίτηση να αλλάξει ο άλλος. Τώρα προσπαθώ να αλλάξω εγώ. Είναι μάταιο να περιμένεις να γίνει ο κόσμος άλλος. Πρέπει να τολμήσεις να προχωρήσεις με τις δικές σου διαφοροποιήσεις»
Ο ηθοποιός Άρης Σερβετάλης για την επανάσταση που προχωρά προς τα μέσα.
«Ο δημόσιος και ελεύθερος λόγος ανήκει σε όλους... όμως συνοδεύεται και από τον δημόσιο οχετό... η αλλοτρίωσή μας κοιμάται ακριβώς παράλληλα με το κορμί μας και είναι απλό και πολύ εύκολο να κολλήσει μια μέρα πάνω μας και να μας πιει το αίμα»
Η Νατάσσα Μποφίλιου για τον υπόνομο που κυλάει πια σε megabyte.
«Η ανωνυμία είναι η μεγάλη αχίλλειος πτέρνα του εικονικού συστήματος. Πριν από μερικά χρόνια, όταν ήθελε κάποιος να προσβάλει κάποιον άλλον... ακόμη και να τον μαχαιρώσει, έπρεπε να σταθεί απέναντί του και να τον κοιτάξει. Αμφότεροι, θύμα και θύτης, ήταν άνθρωποι. Σήμερα, δεν γνωρίζουμε σε ποιον επιτιθέμεθα»
Η Αργεντινή συγγραφέας Κλαούντια Πινέιρο για το τίποτα που βρήκε χώρο και αλωνίζει.
σχόλια