«Το μόνο καλό που σου συμβαίνει όταν γερνάς είναι μόνο ό,τι δεν συμβαδίζει με το γήρας. Δηλαδή, στον βαθμό που έχει κανείς τη φυσική κατάσταση που του επιτρέπει να κάνει όσα έκανε και νεότερος, τότε τα γηρατειά δεν είναι σοβαρό πρόβλημα. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι το ρολόι χτυπάει. Δεν ξέρεις πότε θα πάψει να χτυπάει. Ξέρεις, όμως, ότι θα πάψει... Είναι βαρύ... Το μόνο καλό που συμβαίνει όταν είσαι γέρος είναι ότι δεν έχεις πεθάνει ακόμη».
Η αντιζωή. Ο Αμερικανός συγγραφέας Φίλιπ Ροθ για τον απόκρημνο χρόνο.
«Η περίπτωση Ανθίμου και μερικών άλλων σαν τον Άνθιμο είναι η κλασική που λες: "Παπά, ξύρισε τα γένια και κάνε κόμμα, αγόρι μου. Δεν μπορείς να ανακατεύεσαι σε αυτό το επίπεδο σε κοσμικά θέματα"».
Ο νέος δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης, χωρίς συγχωροχάρτι, προς τη Μητρόπολη.
«Ήσασταν θύματα πολλών παραγόντων και ίσως αύριο να είστε θύματα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Το φοβάμαι, αλλά αυτό θα το δούμε. Έχετε, επίσης, κι ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα: μια Αριστερά παράλογη, που συμβάλλει στη χειροτέρευση της κατάστασης. Η ελληνική Αριστερά έχει παραμείνει στη δεκαετία του '70, είναι η πιο αναχρονιστική Αριστερά της Ευρώπης».
Ο Γάλλος φιλόσοφος Μπερνάρ-Ανρί Λεβί, για την Αριστερά που έμεινε στο βουνό.
«Εσείς υπογράψατε το μνημόνιο. Να ξέρατε τι υπογράψατε».
Με απλά και σκληρά λόγια η τρόικα προς την αντάρτισσα Λούκα Κατσέλη, που ανέβηκε στο βουνό (το πιο εύκαιρο: τον Λυκαβηττό).
«Σκόπευα να εγκαταστήσω σε ένα γραφείο στο δημαρχείο δύο υπολογιστές, δύο κομπιουτεράδες κι έναν εισαγγελέα. Χρειάζεται οπωσδήποτε ένας εισαγγελέας. Όποιος Αθηναίος κατήγγελλε οτιδήποτε θα το διερευνούσε ο εισαγγελέας αμέσως και οι υπεύθυνοι θα λογοδοτούσαν. Δυστυχώς, όμως, δεν έγινε έτσι, ή μάλλον δεν εξελέγη ο κ. Κακλαμάνης».
Ο Ηλίας Ψινάκης ξεδιπλώνει τα ματαιωμένα σχέδιά του (σίγουρος ότι, αν έβγαινε ο Νικήτας, θα γινόταν πράξη).
«Ξέρεις τι μου κάνει εντύπωση, εδώ, στην Ελλάδα; Το τελευταίο διάστημα γνωρίζω όλο και συχνότερα ανθρώπους, νέους κυρίως, που θέλουν να φύγουν από τη χώρα. Από την άλλη, διαπιστώνω μια γενικότερη επιθυμία για κάποια αλλαγή, για να γίνουν τα πράγματα καλύτερα, δικαιότερα. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί η συζήτηση διαρκεί τόσο πολύ και δεν αποφασίζει κανείς να περάσει από τη θεωρία στην πράξη...».
Διαπιστώσεις και απορίες από τη διάσημη Γερμανίδα σοπράνο Μαρλίς Πέτερσεν, κάτοικο Παγκρατίου.
«Άλλαξαν οι καιροί. Πάρτε για παράδειγμα τη μουσική. Πήγα τις προάλλες στην παράσταση του Ρουβά και της Βίσση, που τους αγαπώ και τους δύο και τους θαυμάζω. Αυτός ο θόρυβος, όμως, στο μαγαζί, η ένταση που σε εμποδίζει να μιλήσεις με την παρέα σου... τι να σας πω, φεύγεις με πονοκέφαλο».
Ο καθένας βιώνει διαφορετικά τις δυσκολίες. Η Ζωζώ Σαπουντζάκη μόλις δοκιμάστηκε στα πολύ δύσκολα και δεν άντεξε.
«Τη χειρότερη εντύπωση απ' όλα μού έκανε η πρακτική των τακτικών ερευνών στις σωματικές κοιλότητες των γυναικών κρατουμένων. Αν μια κρατούμενη αρνιόταν, της έδιναν με το ζόρι καθαρτικά και την έκλειναν στην απομόνωση, όπου παρακολουθούσαν τις κενώσεις της».
Το εξπρές του μεσονυχτίου περνάει δίπλα μας. Ο επικεφαλής του Συμβουλίου της Ε.Ε. κ. Μάριο Φελίτσε περιγράφει τις εμπειρίες του από τις ελληνικές φυλακές.
«Το τρίτο τρίμηνο είναι πιο κοντά στην παράδοση των εθνικών πτωχεύσεων... όμως οι δικαστές στη Γερμανία και οι πολιτικοί στην Ελλάδα είναι εμφανώς κουρασμένοι με όσα συμβαίνουν στην ευρωζώνη και ίσως επισπεύσουν τις εξελίξεις, αφήνοντας το τρίτο τρίμηνο του έτους ελεύθερο για διακοπές».
Η χρεοκοπία ως υποχρέωση στο φάιλοφαξ. Ο Τζον Ντίζαρντ, οικονομικός συντάκτης των «Financial Times», μας ψάχνει ημερομηνίες πτώχευσης σαν να κλείνει τριήμερο για το Πάσχα.
«Δεν καταλαβαίνω γιατί ο Θεός δίνει τη δυνατότητα μόνο στις γυναίκες να κυοφορήσουν. Ω, Θεέ μου! Θα ήταν όνειρο να μπορέσω να φέρω στον κόσμο ένα παιδί».
Και μάνα κι αδερφή κι αγάπη εσύ, τι άλλο να ζητήσω απ' τη ζωή... Ο Roberto Cavalli, λίγο καθυστερημένα, ξεσπά για τις ελλείψεις της Δημιουργίας.
σχόλια