«Πάλι οι Ταλιμπάν... Είναι μια εξωφρενική απόφαση που υποστηρίζεταιαπό ένα τραγελαφικό κείμενο. Γιατί τέτοιος φόβος για τις λέξεις; Δενυπάρχουν καλές και “βρόμικες” λέξεις. Πίσω από μια βιτρίναηθικοπλαστικών προθέσων κρύβεται μια κοινωνία συντηρητική καιμικρόψυχη, που εξοστρακίζει τους φόβους της με το κυνήγι μαγισσών».
Η συγγραφέας του Ζιγκ Ζαγκ στις νερατζιές Έρση Σωτηροπούλου, λίγες ημέρες πριν την 21η Απριλίου, ψάχνει μια απάντηση στο σκοτάδι.
«Οι υψηλές τιμές στην τέχνη είναι πλασματικές. Αφορούν την ελληνική πραγματικότητα, ενώ η αξία των έργων στο διεθνή χώρο της τέχνης είναι πολύ μικρότερη. Είναι μια υπόθεση της ελληνικής ιθαγένειας και έτσι εξηγείται το γεγονός πως είναι δύσκολο οι Έλληνες καλλιτέχνες να αποκτήσουν υψηλές τιμές στο εξωτερικό».
Για τις φανταχτερές φούσκες του εγχώριου χρηματιστηρίου της τέχνης, ο εικαστικός Νίκος Ναυρίδης.
«Όπου κι αν οδήγησε η μοίρα τον Πρόεδρό μας, οι πράξεις του θα δείχνουν πάντοτε ότι είναι γεμάτες αξιοπρέπεια, ενός ηγέτη και άντρα αληθινού».
Ο κινηματογραφιστής Νικίτα Μιχάλκοφ πλέκει το εγκώμιο του «τσάρου» Βλαντιμίρ Πούτιν.
«Εγώ δεν θα βρίσω τον κ. Βγενόπουλο ή τον κ. Λάτση ή όποιον άλλο επιχειρηματία, γιατί δεν θέλω να αποβλακωθεί ο κόσμος. Ο κ. Βγενόπουλος είναι ένας καπιταλιστής σύγχρονος, μοντέρνος... Δεν είναι απατεώνας. Καπιταλιστής είναι».
Και η Αλέκα έχει τον τρόπο της με απλούς συλλογισμούς να φτάνει στο συμπέρασμα.
«Το βήμα που κάνει ο Δρομέας προς τα εμπρός ίσως να συμπυκνώνει τη διάθεση των Ελλήνων της δεκαετίας του ‘80 να προχωρήσουν μια ταχύτητα μπροστά, προς την Ευρώπη. Ο Δρομέας με κάποιο τρόπο “κόλλησε” στην ψυχή των ανθρώπων. Δεν είναι όμως ένα ήπιο γλυπτό, αλλά ένα άγριο και αιχμηρό έργο, μια χορευτική στάση ζεϊμπέκικου».
Ο δημιουργός του Δρομέα Κώστας Βαρότσος για το παρεξηγημένο κάποτε γλυπτό.
«Σήμερα η έλλειψη θρησκευτικής πίστης επιβραβεύεται. Παλαιότερα οι πεποιθήσεις μας καθόριζαν τη ζωή μας και καθοδηγούσαν τις επιλογές μας. Τώρα όλοι υποτίθεται ότι πρέπει να κινούμαστε ελαφρά, προκειμένου ν’ ανταλλάσσουμε δουλειές ή πολιτικές πεποιθήσεις στη συγκυρία της στιγμής. Αλλά αυτή η διαρκής κατάσταση αγνωστικισμού, αυτή η έλλειψη δέσμευσης για καθετί, είναι σίγουρα διαβρωτική».
Απιστίες και αμαρτίες. Ο Βρετανός θεατρικός συγγραφέας Μαρκ Ρεϊβενχιλ, δημιουργός του προκλητικού Shopping and Fucking, αναζητά το Θεό.
«Στο νησί έφτασα κολυμπώντας, όταν μας πέταξε στη θάλασσα ο Τούρκος που μας μετέφερε. Οι Έλληνες αστυνομικοί με απείλησαν και με χτύπησαν πολύ άσχημα, ακόμη και με ένα ηλεκτροφόρο ραβδί. Στη συνέχεια με φυλάκισαν για ένα χρόνο στη Χίο μαζί με ακόμη 250 μετανάστες. Όταν με ελευθέρωσαν, πήγα στην Αθήνα, όπου με ξανασυνέλαβαν. Οι αστυνομικοί με χτύπησαν πάλι και μου πήραν όλα τα χρήματα. Κατάφερα να το σκάσω με τη βοήθεια ενός αστυνομικού, τον οποίο πλήρωσα».
Ο Αχμέντ Τζουάντ Λι, Ιρακινός μετανάστης, μία από τις περιπτώσεις που οδήγησαν την Επιτροπή Προσφύγων του ΟΗΕ να μας βάλει στη μαύρη λίστα.
«Εδώ στη Σύρο... όλα κυλούν σε slow motion και άρα μπορείς να παρατηρείς καλύτερα τις λεπτομέρειες των πραγμάτων γύρω σου, εκείνα τα μικρά αλλά τόσο σημαντικά, που στην Αθήνα τα έχουν από καιρό ξεχάσει: τα άστρα τη νύχτα, η μυρωδιά της γης και της θάλασσας, η μέρα που έρχονται τα χελιδόνια, οι άνεμοι, οι ήχοι της φύσης...
Ο συνθέτης Νίκος Κυπουργός, κάτοικος Κυκλάδων πλέον, μετρά τα μικρά πράγματα που κάνουν τις μεγάλες διαφορές.
σχόλια