«Μπουρδέλα στην Ελλάδα είναι και τα μέσα ενημέρωσης αλλά και οι θεσμοί και ο Τύπος».
Ο Θεόδωρος Πάγκαλος μιλάει για πράγματα που ξέρει.
«Στις ΗΠΑ μάς λένε περισσότερα ψέματα για εκείνον παρά αλήθειες. Τον παρουσιάζουν σαν δικτάτορα, είναι όμως εκλεγμένος. Και το Σύνταγμα της χώρας, που το έχω διαβάσει τρεις φορές, είναι υπέροχο».
Πίσω από τις εχθρικές γραμμές, ο Σον Πεν για τον Ούγκο Τσάβες, το μαύρο πρόβατο της Λατινικής Αμερικής κατά την κυβέρνηση Μπους.
«Έχει πολιτικό αλτσχάιμερ. Στις 13 Απριλίου του 1992 έλεγε εντελώς διαφορετικά πράγματα. Τώρα, προκειμένου να καλύψει πολιτικά την κόρη του, κάνει τούμπα».
Τυφλός τυφλόν οδήγαγε. Ο Γιώργος Καρατζαφέρης για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
«Θα σας απογοητεύσω, αλλά δεν πιστεύω πια ότι οι ταινίες μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Υπήρχε μια εποχή που το πίστευα. Ήμουν αφελής, ίσως ήμουν αθώος».
Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού. Ο 70άρης πλέον Ρόμπερτ Ρέντφορντ, για την απατηλή λάμψη της μεγάλης οθόνης.
«Δεν δέχονται ότι ο Βαγγέλης είναι εξυπνότερος, ικανότερος αυτών, κι έτσι εξυφαίνουν το εξής απώτερο σχέδιο: Πάμε τώρα με τον Γιώργο, για να την πατήσει ο άχρηστος, ο ηλίθιος -γιατί έτσι τον λένε όλοι οι δικοί του, τους έχω ακούσει-, ώστε να ακυρώσουμε πολιτικά τον Βενιζέλο. Και μετά τη νέα ήττα στις εκλογές, έρχεται η σειρά μας».
Ο Σταμάτης Φασουλής στον αραχνιασμένο νου της Άννας Διαμαντοπούλου.
«Η κοινωνία μας έχει τόσους κανόνες που προδίδουμε τις αρχές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Στις μέρες μας, εξαφανίζεται η ιδέα ότι είμαστε όλοι υπεύθυνοι για τον εαυτό μας και ότι δεν χρειαζόμαστε κάποιους να μας προσέχουν συνέχεια».
Ο θεατρικός συγγραφέας Τομ Στόπαρντ για τους σκληρούς κανόνες του παιχνιδιού.
«Ο κινηματογράφος δεν κάνει πια τους ανθρώπους να ονειρεύονται. Αλλά ούτε και οι ηθοποιοί το κάνουν. Σήμερα απλώς καταγράφουν πρόχειρα την καθημερινότητα, με ηθοποιούς που δεν έχουν καθόλου προσωπικότητα. Είναι εντελώς συνηθισμένοι, αδιάφοροι. Πού έχει πάει το όνειρο;»
Τα πήρε όλα κι έφυγε η Μπριζίτ Μπαρντό.
σχόλια