Ήταν πολύ πρωί για μένα όταν μπήκα στο αεροπλάνο σήμερα, κι έτσι όταν μας μοίρασαν τις εφημερίδες και διάβασα τα Νέα αναρωτήθηκα για λίγο αν είχα δει καλά ή αν ονειρευόμουν.
Μπορεί ο Κώστας Γεωργουσόπουλος να μη χαρίζει κάστανα (οι κόντρες του είναι ιστορικές) και να θάβει ανάλογα με το γούστο του παραστάσεις και σκηνοθέτες, σήμερα το πρωί έκανε την έκπληξη, στην βαθύτατα επιδραστική του στήλη που διατηρεί στα ΝΕΑ εδώ και δεκαετίες.
Τελικά είχα δει καλά. Να μερικά αποσπάσματα απ' την, σχεδόν εκθειαστική κριτική (όλη εδώ κι εδώ) του Γεωργουσόπουλου για την νέα παράσταση του Μάρκου Σεφερλή.
Λαϊκό σατιρικό θέατρο
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011
Ακρογωνιαίος λίθος του επιθεωρησιακού είδους είναι ο [κάθε] ηθοποιός. Αυτός ο πολυμήχανος μίμος, τραγουδιστής, χορευτής, χρήστης των ιδιόλεκτων (εφήβων, ντοπιολαλιών, υποκόσμου, αλλοδαπών) και χαρισματικός διαλεκτικός στην επικοινωνία του με το λαϊκό κοινό. Μέγας αυτοσχεδιαστής και συχνότατα συν-γραφέας του κειμένου - νούμερου. Αυτό το υποκριτικό θηρίο πρέπει να έπεται και να προηγείται άλλου θηρίου και εντός δέκα λεπτών να σχεδιάσει τύπο, να εφεύρει σλόγκαν, να βρει τον σατιρικό πυρήνα - στόχο του, να τον σχολιάσει και στιχουργικά πάνω σε γνωστά τραγουδιστικά σουξέ και να αφήσει φεύγοντας από τη σκηνή ανεξίτηλο στίγμα.
Ενας τέτοιος μίμος αλλά συνάμα και συγγραφέας είναι ο Μάρκος Σεφερλής. Και να μην ξανακούσω για «Δελφινάριο», γιατί θα αξιώσω αν είναι καλλιτέχνης του θεάτρου ή διανοούμενος ο τιμητής να μου πει αν μπορεί να πράξει επί σκηνής και να διεκπεραιώσει τόσα μιμήματα άλλος σήμερα έλληνας ή και ξένος νουμερίστας. Αυτό το μιμητικό θηρίο έως τρεις περίπου ώρες στο «Δελφινάριο» Παρασκευή βράδυ με 1.200 θεατές μονοπωλεί τη σκηνή, τραγουδά, χορεύει, ακροβατεί, αυτοσχεδιάζει, μεταμορφώνεται (σε γριά, σε Πάττυ, σε κομπάρσο σε πειρατικό σίριαλ, μπαλαρίνα, μάγκα τεμπελχανά, «ευαίσθητο» μόδιστρο αλλά και χαρισματικό κομφερανσιέ που κρατάει σε εγρήγορση και άμεση επικοινωνία το κοινό μισή ώρα.
Βρίσκει περιστασιακούς στόχους μέσα στο κοινό και κλιμακώνει μέχρι απογειώσεως τα πειράγματά του, κατορθώνοντας να βάλει μέσα στο θεατρικό παιχνίδι και τρεις τέσσερις θεατές, παίζοντας μαζί τους κάθε βράδυ νέο νούμερο.
Βασικός συμπαίχτης και... συνένοχος επί σκηνής ο Γιάννης Καπετάνιος και από κοντά ο έμπειρος Γιώργος Πετρόχειλος και δύο σταθερές και γράφουσες στο είδος κυρίες, η Αρετή Ζαχαριάδη και η Βασιλική Αγγέλη. Ο νεαρός Στέλιος Κρητικός συμπληρώνει τον εξαμελή θίασο!
Πού ακούστηκε επιθεώρηση με έναν κυρίαρχο νουμερίστα. Και όμως, ο Σεφερλής δεν κουράζει, είναι συνεχώς απροσδόκητος και δεν φείδεται αυτοσχεδιαστικών τεχνασμάτων.
Θέαμα για όλη την οικογένεια (συνέχεια του άρθρου)
Το κείμενο είναι από τα καλύτερα της τελευταίας επιθεωρησιακής σοδειάς. Ευθύβολη πολιτική σάτιρα, νυστέρι χωρίς φτηνούς κολακευτικούς σε εποχή κρίσης λαϊκισμούς. Συγγραφείς ο Σεφερλής και ο Στέλιος Παπαδόπουλος.
Θα μπορούσα μάλιστα να πω ότι πέρα από μερικά από την εποχή του Αριστοφάνη σατιρικά μοτίβα (το πέρδεσθαι, η ιθυφαλλία κ.τ.λ.) στο «Δελφινάριο» έχει επανέλθει το θέαμα κατάλληλο για όλη την οικογένεια. Το βράδυ που είδα την παράσταση υπήρχαν στο κοινό και οικογένειες (σύζυγοι, πεθερές, κουνιάδες) και αμαξάκια με μωρά.
Ναι, αυτό είναι λαϊκό θέατρο όπως του Λένυ του Βρωμόστομου στη Νέα Υόρκη, του Καρλ Βάλεντιν στο Βερολίνο, του Τοτό στην Ιταλία, του Καντίφλας στην Ισπανία, του Φερναντέλ στη Γαλλία, των κλόουν και των μίμων του αγγλικού Μιούζικ Χολ.
Στο «Δελφινάριο» σε μια πλούσια σκηνογραφική και ενδυματολογική παραγωγή ένα δεκαμελές μπαλέτο με χορογράφο τον Αλέξανδρο Κουλίτσκιν συμπληρώνει την παραδοσιακή συνταγή με μουσική του Νίκου Βεντουράτου.
--------------------------------------------------------------------------------------------
[+]
Η κριτική δημοσιεύτηκε και στο σάιτ των Νέων. Δεν μπήκε όμως με το όνομα του σπουδαίου κριτικού, αλλά ανώνυμη. Έτσι κάποιος ανυποψίαστος σχολιαστής έγραψε.
Πού να 'ξερες, άμοιρε σχολιαστή ΤΥΦΩΕΑ, σκέφτηκα διαβάζοντας το σχόλιο. Και αποφάσισα ότι έπρεπε να τον ενημερώσω. Πραγματικά, θα ήθελα να ήμουν από κάμια μεριά όταν θα διάβαζε το σχόλιό μου, στο οποίο του αποκάλυπτα ότι ο "αφανής γραφιάς που εκθειάζει τον πρωτομάστορα της σάχλας" είναι ο πολύς Κ. Γεωργουσόπουλος.
[++]
Εντάξει, αφού διάβασα την κριτική του Γεωργουσόπουλου σκέφτηκα, τι στο διάολο διάβασα μόλις τώρα; Μιλάμε για τον κάκιστα αντιαισθητικό Μάρκο Σεφερλή ή για τον Λένυ Μπρους; Κάνει κάτι διαφορετικό απ' αυτά που κάνει στην τηλεόραση (και χάρη στο Άλτερ τα ξαναθυμόμαστε θέλοντας και μη;) Μήπως το καλό είναι ότι τα κάνει επί τρισίμιση ώρες και είναι ακούραστος; Μα αυτός δεν αντέχεται για πέντε λεπτά, θα χαρούμε που κάνει "μιμήματα" επί τόσες ώρες;
Μετά όμως θυμήθηκα την πρώτη του εμφάνιση στην τηλεόραση, όταν έκανε τον Ταξιτζή με κρυφή κάμερα και οι πελάτες δεν ήξεραν ότι καταγράφονται. Τον είχα προσέξει τότε: ευρηματικός, χαρισματικός, με έξυπνο χιούμορ, τρομερά ετοιμόλογος!
Ίσως αν αφεθείς σε μια παράστασή του να εντοπίσεις όλα αυτά που είπε ο Γεωργουσόπουλος και που επιβεβαιωμένα ξέρω κι εγώ ότι έχει ο Σεφερλής. (Αναρωτιέμαι τι πιστεύετε κι εσείς για την κριτική.)
Πάντως ένα είναι σίγουρο: ο συγκεκριμένος κριτικός θεάτρου ανέβηκε στην εκτίμησή μου, όχι γιατί εγκωμιάζει κάτι που θεωρώ απωθητικό trash, αλλά γιατί το κάνει χωρίς να νοιάζεται για το προφίλ του.
Του άρεσε και το λέει. Δε σκέφτεται αν σχολιαστεί, αν κακοχαρακτηριστεί, αν χλευαστεί.
Μ' αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν το θάρρος της γνώμης τους ακόμα κι όταν ξέρουν πως αυτό που θα πουν δεν θα είναι καθόλου μα καθόλου δημοφιλές στον κύκλο τους...
[Και τώρα σας προτρέπω να...]
σχόλια