Ονούφριος Ντοβλέτης: «Eίμαι διατεθειμένος να αμφισβητήσω τoν τρόπο που βλέπω τον κόσμο»

ADVERTORIAL

Ο Ονούφριος Ντοβλέτης γεννήθηκε ένα καλοκαίρι στη Θεσσαλονίκη. Εκεί πέρασε τα παιδικά του χρόνια ενώ σήμερα, ζει στην Αθήνα. Από παιδί αγαπούσε το θέατρο, τις γλώσσες και την συγγραφή μιας και ήδη από τότε έγραφε ποιήματα και παραμύθια στη γραφομηχανή.

Μέχρι τώρα, έχει μελετήσει οχτώ γλώσσες. Σπούδασε Μετάφραση, Ιστορία, Αρχαιολογία αλλά και Υποκριτική στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Για χρόνια χρόνια εργάστηκε ως μεταφραστής για εταιρείες τόσο στην Ελλάδα, όσο και στις ΗΠΑ (Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, Εκδόσεις Οξύ, Όμιλος Δούση, Sfera Studios) ενώ μετέφρασε μυθιστορήματα, ιστορικά έργα και ταξιδιωτικούς οδηγούς. Είναι ηθοποιός και ξεναγός. Γράφει διηγήματα και στίχους για τραγούδια και ποιήματα, με έργα του να έχουν διακριθεί σε πανελλήνιους διαγωνισμούς.

Η πρώτη του ποιητική συλλογή, με τίτλο «Ένας νέος δίχως νέα», κυκλοφόρησε το 2018, από τις Εκδόσεις Παρουσία. Τρία χρόνια μετά κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο «Θάνατος στην Ελλάδα», για το οποίο η Διοτίμα Λιαντίνη, Ιστορικός Τέχνης και Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Αθηνών, έγραψε χαρακτηριστικά: «Πρόκειται για μια συλλογή ποιητικών και πεζών κειμένων αυτογνωσίας που αφορμώνται από την προσωπική ματιά και τα βιώματα του συγγραφέα και σχολιάζουν με επίκαιρο τρόπο την αντίληψη των σύγχρονων Ελλήνων για την ιστορία και τον πολιτισμό που αυτός ο τόπος γέννησε».

Αυτήν την Ελλάδα νιώθω ότι χάνω διαρκώς, και η οποία σταματάει μάλλον κάπου στις ασπρόμαυρες ταινίες, με τον Ζαμπέτα να παίζει μπουζούκι. Κάθε μέρα ξυπνάω με παλιά λαϊκά ούτως ή άλλως. Μου φαίνεται σαν μια πιο αθώα, άδολη εποχή.

Με αφορμή, λοιπόν, τον «Θάνατο στην Ελλάδα» είχαμε μια ενδιαφέρουσα κουβέντα μαζί του.

— Το 2018 κυκλοφορήσατε την πρώτη σας συλλογή με τίτλο «Ένας νέος δίχως νέα». Δεν υπάρχουν πολλά κοινά σημεία ανάμεσα σ’ εκείνη και τη νέα. Πώς το εξηγείτε;
Καταλαβαίνω τελικά πως μια συλλογή με συγκεκριμένη θεματολογία (παρότι δεν είναι μονοθεματική, για μη δοθεί λάθος εντύπωση), μπορεί να φαίνεται λίγο περίεργη. Αλλά αυτό ίσως να είναι και το προτέρημά της.

Και σε αυτήν την συλλογή υπάρχουν, για παράδειγμα, υπαρξιακά ποιήματα που αφορούν τον καθένα μας, είτε ζει στην Ελλάδα είτε αλλού. Πράγματι, η προηγούμενη συλλογή είχε αποκλειστικά αυτό το χαρακτηριστικό, μιας και οι βασικοί άξονες του Νέου ήταν ο έρωτας, ο εγωισμός και η απώλεια.

Με τον «Θάνατο στην Ελλάδα» το σκεπτικό ήταν να δημιουργηθεί επίσης κάτι παραπάνω από μια «απλή ποιητική συλλογή». Ίσως κάτι σαν ποιητικό φωτογραφικό λεύκωμα, μιας και περιέχει αρκετές φωτογραφίες που έχω τραβήξει.

— Παρότι το βλέμμα σας είναι στραμμένο και στο εξωτερικό, η συλλογή αυτή αφορά βαθιά στην Ελλάδα. Ποια ήταν η αφορμή μιας συλλογής με τέτοια θεματολογία;
Ίσως ο λόγος είναι, όπως στην πρώτη μου συλλογή, και πάλι η απώλεια. Πρόκειται για μια αλλαγή που βλέπω στην Ελλάδα· στην Ελλάδα όπως την έχω εγώ στο μυαλό μου τέλος πάντων. Σε ένα ποίημα γράφω:

«Οι διαστάσεις αλλάζουν…

κι η άλλοτε «μεγάλη» Ελλάδα

όλο και κάθε μέρα θα «μικραίνει».

Αυτήν την Ελλάδα νιώθω ότι χάνω διαρκώς, και η οποία σταματάει μάλλον κάπου στις ασπρόμαυρες ταινίες, με τον Ζαμπέτα να παίζει μπουζούκι. Κάθε μέρα ξυπνάω με παλιά λαϊκά ούτως ή άλλως. Μου φαίνεται σαν μια πιο αθώα, άδολη εποχή. Μπορεί να κάνω λάθος.

Η αφορμή ήταν κάποια αγάλματα ανθρώπων που έδωσαν την ζωή τους για την Επανάσταση και εμείς σήμερα τους το ξεπληρώνουμε με βανδαλισμούς. Μπορεί τελικά όσοι τα κάνουν αυτά να γνωρίζουν όντως για ποιους πρόκειται, και έχοντας πάει την σκέψη τους ένα βήμα παραπέρα, εν αντιθέσει με εμένα που έχω στην θήκη του κινητού μου τον πίνακα με την Έξοδο του Μεσολογγίου, θεωρούν ότι ίσως είναι καλύτερο τα «είδωλα» αυτά να καταστραφούν. Ποιος ξέρει, ίσως να έχουν δίκιο (αν και αμφιβάλλω ότι είχαν αυτό κατά νου). Eίμαι διατεθειμένος, πάντως, να αμφισβητήσω τη θέασή μου για τον κόσμο. Γι’ αυτό σκέφτηκα κάποια στιγμή ότι ίσως δεν έχει καν νόημα να κυκλοφορήσει αυτή η συλλογή.

Η πρώτη του ποιητική συλλογή, με τίτλο «Ένας νέος δίχως νέα», κυκλοφόρησε το 2018, από τις Εκδόσεις Παρουσία. Τρία χρόνια μετά κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο «Θάνατος στην Ελλάδα».

— Πόσο καιρό σας πήρε να γράψετε αυτήν την ποιητική συλλογή;
Η πρώτη γράφτηκε μέσα σε έναν μήνα. Αυτό το βιβλίο προέκυψε την περίοδο κάποιας καραντίνας του 2020, μέσα σε λίγους μήνες.

Εντέλει, με την προσθήκη και κάποιων παλαιότερων ποιημάτων που ταίριαζαν θεματικά, προέκυψε αυτό που βλέπετε τώρα. Στα τέλη του ‘20 πάντως, άλλη συλλογή προσπαθούσα να εκδώσω, και ξαφνικά τον Απρίλιο του ‘21 είχε εκδοθεί αυτή, στην οποία μέχρι και την στιγμή που βρισκόταν στον τυπογράφο, προσέθετα πράγματα.

— Εσείς έχετε αγαπημένους ποιητές;
Θα σας πω αυτό που είπε ένα είδωλο, ο Χατζιδάκις: όλοι οι καλοί (συνθέτες) πρέπει να είναι αγαπημένοι μας.

Μπορώ να σας πω αυτούς που με έχουν κατά καιρούς εκφράσει πολύ. Ο Καρυωτάκης, ο Χριστιανόπουλος και ο Καβάφης. Με τον τρίτο βέβαια νιώθω μια μεγάλη σύνδεση αφού και οι δύο αγαπούμε (ας υπερισχύσει ο ενεστώτας σε αυτήν την περίπτωση) την ιστορία (εκείνος πιο πολύ ακόμη) ενώ επίσης, πού με χάνεις πού με βρίσκεις, ταξιδεύω στην Αλεξάνδρεια. Για χάρη της άρχισα κιόλας να μαθαίνω αραβικά και γι’ αυτήν έχω γράψει κι ένα διήγημα που περιμένει πάνω από 10 χρόνια για να εκδοθεί. Όπως βλέπετε, δεν ακολουθώ χρονολογική σειρά.

Αν δε με εξέφραζαν πάντως πραγματικά οι τρεις συγκεκριμένοι, δεν θα έδινα τόσο βάρος. Το λέω πάντα: δε με αφορούν τα είδωλα των άλλων. Ούτε μπορώ να πω ότι αναζητώ οπωσδήποτε κάποιον για να γίνει ο δικός μου αγαπημένος ποιητής.

— Κάνετε εκδοτικά σχέδια;
Η αλήθεια είναι ότι έχω ένα παραμύθι, διηγήματα και δύο ποιητικές συλλογές που ανυπομονώ να εκδώσω, ενώ τώρα γράφω άλλη. Ως προς τη σειρά, το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν είμαι βέβαιος.

Άγνωστο, επίσης, το αν θα προκύψει κάτι άλλο και σε λίγους μήνες βγάλω κάτι ως τώρα αδημιούργητο.

— Τον τελευταίο καιρό ασχολείστε και με τα podcasts. Πείτε μας λίγα λόγια γι’ αυτό.
Δεν ήταν δική μου η ιδέα.

Το πρώτο μου αφιέρωμα είχε να κάνει με τον Καβάφη αλλά και την Αλεξάνδρειά μας. Το δεύτερο αφορά στη Μικρασιατική Καταστροφή, τους Μικρασιάτες συγγραφείς και ποιητές αλλά και άλλους που έγραψαν σχετικά κείμενα. Μιας και έχω μια καταγωγή από εκεί και ασχολούμαι πολύ με την ιστορία, ήταν ιδανική ευκαιρία για ‘μένα να καταπιαστώ με το θέμα αλλά και ένας τρόπος να τιμήσω αυτήν την θλιβερή επέτειο. Το χρωστούσα κάπως και στον εαυτό μου. Όφειλα να μάθω περισσότερα, αν και πολλές φορές λέω και στους τουρίστες ότι θα προτιμούσα να ζω στην άγνοια.

Όπως λέω και σε ένα ποίημα:

«Τέλος πάντων, βραδιάτικα…

Ας μην μιλάμε τέτοια ώρα σοβαρά·

ή οποιαδήποτε ώρα.

Άσε λίγο ακόμη,

έτσι όπως δουλευόμαστε όλοι…

Ας ζήσουμε λιγάκι ακόμη,

Όσο μπορούμε,

την πλάνη της Ελλάδας.»