Πιστεύεις πως τα άτομα που εργάζονται στο σεξ έχουν τα ίδια εργασιακά δικαιώματα μ’ εσένα;

ADVERTORIAL

Είναι πραγματικότητα πως στη δημόσια σφαίρα οτιδήποτε παραπέμπει, συνδέεται ή αφορά το σεξ αντιμετωπίζεται τις περισσότερες φορές με καχυποψία ή ως ταμπού. Από τη συζήτηση για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα έως την ορατότητα μη κυρίαρχων σεξουαλικών ταυτοτήτων, τα θέματα αυτά συζητιούνται ελάχιστα. Ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα όσον αφορά τη δημόσια συζήτηση για τη σεξεργασία.

Το συγκεκριμένο επάγγελμα παραμένει ακόμα και σήμερα στιγματισμένο, παρόλο που δεκάδες χιλιάδες άτομα απολαμβάνουν υπηρεσίες σε οίκους ανοχής, στον δρόμο, μέσω αγγελιών και εφαρμογών, και η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού βλέπει με ευχαρίστηση πορνό – και, ναι, τα άτομα που συμμετέχουν σε αυτό το υλικό είναι σεξεργαζόμενα. 

Η σεξεργασία, παρόλο που αποτελεί μια συνήθη και κανονικοποιημένη πρακτική, δεν αντιμετωπίζεται από το νομικό πλαίσιο ως εργασία, αφού ο ισχύων νόμος 2734/1999 επιβάλλει δυσανάλογα πολλούς και ιδιαίτερα σκληρούς περιορισμούς αναφορικά με τη λειτουργία των οίκων ανοχής. Προβλέπει πως αυτοί οι χώροι θα πρέπει να βρίσκονται σε ακτίνα 200 μέτρων από «ναούς, σχολεία, νηπιαγωγεία, φροντιστήρια, παιδικούς σταθμούς, νοσηλευτικά ιδρύματα, κέντρα νεότητας, αθλητικά κέντρα, οικοτροφεία, ξενοδοχεία (...), βιβλιοθήκες και ευαγή ιδρύματα, (...) πλατείες και παιδικές χαρές». Είναι φανερό πως σε περιβάλλοντα όπως αυτά της Αθήνας, που έχουν πυκνή δόμηση, η εγκατάσταση οίκου ανοχής σε χώρο που να πληροί αυτές τις προϋποθέσεις είναι εξαιρετικά δύσκολη έως ανέφικτη. 

Σε πρόσφατη έρευνα που διενήργησε η Common-space για λογαριασμό της Θετικής Φωνής και του Red Umbrella, ο αριθμός των διαθέσιμων κτιρίων όπου μπορούν να εγκατασταθούν οίκοι ανοχής στην Αθήνα δεν ξεπερνάει το 4% του συνόλου των κτισμάτων. Η ίδια έρευνα εντοπίζει την περιοχή του Ελαιώνα, μια περιοχή με εγκαταλελειμμένες βιομηχανίες, ενεργές βιομηχανίες, αποθήκες και ελάχιστους κατοίκους, ως τη μοναδική μεγάλη σε έκταση περιοχή που θα μπορούσε να φιλοξενήσει οίκους ανοχής στην Αθήνα. Άρα, πώς μπορούμε να μιλάμε για ένα ελεύθερο επάγγελμα, όταν αυτό εξορίζεται σε υποβαθμισμένες περιοχές της πόλης; Η μείωση της προβλεπόμενης απόστασης ή ακόμα και η μετατροπή της ακτίνας σε δικτυακή απόσταση θα απελευθέρωνε μεγάλο ποσοστό των κτισμάτων.

Ωστόσο, ακόμα και σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο νόμιμης εγκατάστασης ενός οίκου ανοχής, ο νόμος 2734/1999 θέτει αυστηρούς περιορισμούς και για τα εργαζόμενα σε αυτόν άτομα. Πιο συγκεκριμένα, το πιστοποιητικό άσκησης επαγγέλματος έχει μόνο τριετή διάρκεια, υπάρχει η υποχρέωση εξετάσεων κάθε 15 μέρες και τα άτομα πρέπει να είναι ανύπαντρα, διαζευγμένα ή σε χηρεία. Όλοι οι παραπάνω περιορισμοί δυσχεραίνουν τις συνθήκες εργασίας των σεξεργαζόμενων ατόμων, ωθώντας τα στην παρανομία και την ευαλωτότητα. Τα άτομα που εργάζονται στο σεξ δεν απολαμβάνουν τα ίδια εργασιακά δικαιώματα με τους υπόλοιπους εργαζόμενους. 

Η σεξεργασία είναι ουσιαστικά αποποινικοποιημένη, αλλά όχι νομιμοποιημένη πλήρως. Αυτό διεκδικούν το Red Umbrella Athens και η Θετική Φωνή, την πλήρη και καθολική νομιμοποίηση της σεξεργασίας ώστε τα εργαζόμενα άτομα να μπορούν να έχουν τα ίδια εργασιακά δικαιώματα. Δεν νομίζετε ότι το αξίζουν;

Γιάννος Λεβισιάνος-Λαμπρόπουλος, υπεύθυνος Διεκδίκησης στη «Θετική Φωνή», Info: www.redumbrella.org.gr

*Το έργο «DELO – Για τα δικαιώματα των ατόμων που εργάζονται στο σεξ» υλοποιείται στο πλαίσιο του προγράμματος BUILD (Building a robust and democratic civic space) με φορέα υλοποίησης τον Σύλλογο Οροθετικών Ελλάδος - Θετική Φωνή.

Το πρόγραμμα BUILD έχει ως στόχο την προστασία, την προώθηση και την ευρεία αναγνώριση των θεμελιωδών δικαιωμάτων και αξιών της Ε.Ε., μέσω της στήριξης οργανώσεων της Κοινωνίας των Πολιτών (KοιΠ) στην Ελλάδα και την Κύπρο και της ενίσχυσης των ικανοτήτων και της βιωσιμότητάς τους. Το BUILD συγχρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω του προγράμματος Citizens, Equality, Rights and Values (CERV), το Ίδρυμα Μποδοσάκη και το Κέντρο Στήριξης ΜΚΟ Κύπρου με συνολικό ποσό επιχορήγησης €2,9 εκατ. Συντονιστής του BUILD είναι το Ίδρυμα Μποδοσάκη (Ελλάδα) σε σύμπραξη με το Κέντρο Στήριξης ΜΚΟ (Κύπρος).