Στον πυρήνα του, το Met Gala δεν είναι παρά ένας φιλανθρωπικός χορός μεταμφιεσμένων που οργανώνεται την πρώτη Δευτέρα κάθε Μαΐου, εγκαινιάζοντας την ανοιξιάτικη έκθεση του Ινστιτούτου Ενδύματος του Μητροπολιτικού Μουσείου Τέχνης, του τμήματος με τα 33.000 εκθέματα, όλα τους από τον κόσμο της μόδας.
Φέτος ο χορός, που ουσιαστικά χρηματοδοτεί κάθε ενέργεια του Ινστιτούτου, από εκθέσεις, αγορές νέων εκθεμάτων, εκδόσεις έως και αύξηση του μετοχικού του κεφαλαίου, «άνοιξε» τις «Ωραίες Κοιμωμένες: Αφυπνίζοντας τη Μόδα», μια έκθεση που ελπίζει να ξυπνήσει, με τη βοήθεια της αιχμής της τεχνολογίας, την αισθαντική δύναμη 250 αριστουργηματικών αντικειμένων από τη συλλογή του Met.
Κοιμισμένες καλλονές, που καλύπτουν μια περίοδο τεσσάρων αιώνων στα αρχεία του μουσείου και συνδέονται οπτικά μεταξύ τους με την εικονογραφία της φύσης, βγήκαν στο φως ως σύμβολα μιας μόδας εύθραυστης και εφήμερης.
Χάρη στη σταθερά λαμπρή λίστα καλεσμένων του, μελετημένη ώστε να εκπροσωπεί κάθε μορφής ταλέντο (τοπ ηθοποιοί και επιδραστικοί διάττοντες, σταρ της μουσικής σκηνής βραβευμένοι με Γκράμι, αθλητές και κοσμικοί, τακτικοί καλεσμένοι από τα μίντια) και την υπόσχεση μιας παρέλασης από ενδύματα θεατρικής υπερβολής και ανυπέρβλητης τεχνικής μαεστρίας, αυτό το ετήσιο ραντεβού στα ολόφωτα σκαλιά του Met θεωρείται η πιο περιζήτητη πρόσκληση της χρονιάς, ένα σόου χωρίς ταίρι, στημένο έτσι ώστε να αναπαράγεται και να λειτουργεί ως στυλιστική αναφορά μέσα στον χρόνο, πυροδοτώντας συζητήσεις πότε για τον ορισμό του camp και πότε για τα «δάνεια» του πανκ στην υψηλή μόδα, συνθέτοντας ένα είδος σύγχρονης εποποιίας για τη μόδα που κάποτε θα βρει τη δική της θέση σε μουσείο.
Κοιμισμένες καλλονές, που καλύπτουν μια περίοδο τεσσάρων αιώνων στα αρχεία του μουσείου και συνδέονται οπτικά μεταξύ τους με την εικονογραφία της φύσης, βγήκαν στο φως ως σύμβολα μιας μόδας εύθραυστης και εφήμερης.
Φετινός ενδυματολογικός κώδικας «Ο κήπος του χρόνου», εμπνευσμένος από την ομότιτλη νουβέλα του 1962 του Άγγλου συγγραφέα J.G. Ballard, γνωστού κυρίως για το μυθιστόρημα «Η αυτοκρατορία του Ήλιου» που γύρισε ο Σπίλμπεργκ σε ταινία. Στους ανθρώπους της μόδας, όμως, ο Ballard αναγνωρίζεται και ως ο αρθρογράφος της βρετανικής «Vogue» που το 1977 με το κείμενό του «Το μέλλον του μέλλοντος» περιέγραψε, κατά έναν τρόπο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προειδοποιώντας για τους κινδύνους τους. Το όνομά του ταυτίστηκε επίσης στα σύγχρονα λεξικά («ballardian») με μια δυστοπική εκδοχή του σύγχρονου κόσμου, με τα ζοφερά τεχνητά τοπία και τον άνθρωπο που χάνεται μέσα σε ένα ψυχολογικό και φυσικό περιβάλλον που πια δεν αναγνωρίζει.
Στο «Garden of Time» του, ένα ζευγάρι αριστοκρατών κατοικεί μέσα σε μια φούσκα χλιδής, τέχνης και ομορφιάς, ατενίζοντας τον κρυστάλλινο, διάφανο κήπο του – πέρα από τους τοίχους του, καραδοκεί ένας όχλος καταχραστών, που ο μόνος τρόπος να τους κρατήσει ο κόμης μακριά είναι να μαδά καθημερινά ένα λουλούδι του κήπου του που γυρνά πίσω τον χρόνο. Η μελαγχολική ιστορία τελειώνει με την εισβολή των σφετεριστών στη βίλα ή ό,τι έχει απομείνει από αυτήν – μια μισογκρεμισμένη κατοικία με έναν παραμελημένο κήπο όπου τα αγάλματα των ιδιοκτητών στέκονται πνιγμένα σε αιχμηρά κλαριά μπελαντόνας.
Ok, αλλά, για να μιλήσουμε με όρους TikTok, του βασικού σπόνσορα της βραδιάς, τι φορέθηκε; Οι ερμηνείες πολλές, που όμως συνοψίστηκαν όλες σε έναν κώδικα: τη φευγαλέα ομορφιά, με αναφορές στον φυσικό κόσμο και το νόημα του χρόνου. Στην ουσία, βέβαια, επρόκειτο για την αποθέωση του προσωπικού στυλ μέσα από μια επίδειξη τεχνικής μαεστρίας, φαντασίας και χρήματος, των τριών συστατικών που κάνουν τη βιομηχανία του θεάματος να «γυρνά».
Η αδιάκοπη ροή εικόνων από τον φετινό κήπο που φύτρωσε στο Met επιβεβαίωσε το hype γύρω από τον θεσμό, πρόσθεσε νέο περιεχόμενο για τις συγκριτικές αναλύσεις εμφανίσεων από χρονιά σε χρονιά και σίγουρα τροφοδότησε το άστρο ορισμένων που, ανεξάρτητα ή πέρα από το ταλέντο τους, γνωρίζουν πώς να δημιουργούν αξέχαστες εμφανίσεις… ή, τουλάχιστον, έχουν την ευφυΐα να εμπιστεύονται συνεργάτες που το γνωρίζουν.
Θα σταθώ στους δικούς μου αγαπημένους, που έδωσαν και τον τόνο των τάσεων στην προχθεσινή βραδιά.
Συγχωρήστε με που θα ξεκινήσω από την Ζεντάγια, ο Law Roach, όμως, έκανε πάλι τα μαγικά του, μεταμορφώνοντας ένα ισχνό, μικροκαμωμένο κορίτσι στη βασίλισσα των ξωτικών.
Πριν καλά καλά χορτάσουμε τα κοστούμια στο «Dune» –αληθινή σπουδή στην κινηματογραφική ενδυματολογία που κλείνει το μάτι στο high fashion– και τα looks του «Challengers», που άλλαξε για πάντα τον καθωσπρέπει, βαρετό κώδικα του tennis style, η Ζεντάγια μας ράπισε γλυκά με το φόρεμα Maison Margiela που έφτιαξε ειδικά γι' αυτήν ο John Galliano, βασισμένος σε ένα δικό του σχέδιο του 1999 από τα χρόνια του στον Dior – μια λαμέ, λοξά κομμένη τουαλέτα από οργάντζα στα χρώματα του ωκεανού, φορεμένη πάνω ένα ιριδίζον σμαραγδί κορσάζ από σατέν ντουσέζ και στολισμένη με μια μεταλλική περικοκλάδα, ζωγραφισμένη στο χέρι.
Ένα ασορτί καπέλο από τον αγαπημένο πιλοποιό όλων των οίκων couture, τον επίσης Βρετανό Στίβεν Τζόουνς, ολοκλήρωνε ένα look απόλυτα εντός θέματος.
Δυο ώρες μετά την πρώτη της εμφάνιση, η Ζεντάγια βγήκε για έναν δεύτερο γύρο στα φλας, πιο δραματική και ενήλικη, με μια μαύρη vintage υπερπαραγωγή Givenchy του 1996, και καπέλο σε στυλ Κάρμεν Μιράντα, όταν για τον οίκο σχεδίαζε (πάλι) ο Galliano.
Θα μείνω στον ίδιο σχεδιαστή, τον αστρικό Galliano, αγαπημένο της Άννα Γουίντουρ από την πρώτη στιγμή της καριέρας του, ακόμα και στα ολισθήματά του. (Δυστυχώς) τον τίμησε και η Κιμ Καρντάσιαν, εμφανιζόμενη με ένα κομμάτι από τη συγκλονιστική συλλογή του για την Άνοιξη/ Καλοκαίρι του 2024, που το είχε βάλει στο μάτι από την πρώτη στιγμή που το αντίκρισε καθισμένη στην πρώτη σειρά του σόου Margiela Artisanal: φανταστείτε ένα μπούστο–πανοπλία με άνθινα μοτίβα τυπωμένα στο κορσάζ, στο οποίο η χυμώδης Κιμ πρόσθεσε ένα μεταλλικό αλυσόπλεκτο φόρεμα με λουλούδια, διπλωμένο από πάνω σαν φούστα, κι ένα custom στρινγκ, ασορτί με τον κορσέ.
Ένα γκρι κασμιρένιο ζακετάκι, σε στυλ μπολερό, πάσχιζε μάταια να ησυχάσει την οπτική έκρηξη. Και για όποιον νομίζει πως η επιλογή αυτού του look συνιστά προσβολή στην εμβληματική κολεξιόν Margiela Artisanal, να σας θυμίσουμε τον σάλο που είχε προκληθεί το 2022, όταν η αμφιλεγόμενη ιδιοκτήτρια της φίρμας The Skims φόρεσε το «Happy Birthday, Mr. President» φόρεμα της Μονρόε, δίνοντας έναυσμα σε συζητήσεις για το πώς πρέπει να φοριούνται ενδύματα ιστορικής ή συμβολικής σπουδαιότητας.
Δίπλα στην αδελφή της, η Κένταλ Τζένερ εκπροσώπησε και αυτή μια από τις κυρίαρχες τάσεις του γκαλά, τη διαφάνεια ή «το γυμνό ντύσιμο», όπως το αποκάλεσε η Βανέσα Φρίντμαν στους «New York Times», επιλέγοντας Givenchy του 1999 διά χειρός Alexander McQueen.
H κλασική –για τα δεδομένα του θεσμού– παρέλαση φορεμάτων που παραπέμπουν σε κοστούμια εποχής υπερκεράστηκε φέτος από ντελικάτες κατασκευές από δαντέλα, τούλινα δίχτυα και χάντρες όπου το γυμνό δέρμα προσφερόταν σε πρώτη θέα.
Καθώς κυλούσε η νύχτα, το see through κέρδιζε έδαφος… η Γκρέτα Λι με Loewe, η Ελ Φάνινγκ με Balmain, η Έμιλι Ρατακόφσκι με εξώπλατο Versace, η Ρίτα Όρα με ένα καταρράκτη από πολύχρωμες χάντρες πάνω από ένα διάφανο ολόσωμο κορμάκι της Marni και, πρώτη και απαστράπτουσα, η J Lo με μια χολιγουντιανή τουαλέτα Schiaparelli που έπαιζε κρυφτό με τις καμπύλες της, δημιουργώντας μια αίσθηση πεταλούδας έτοιμης να φτερουγίσει σε έναν καλοφροντισμένο κήπο Ρωμαίου αριστοκράτη την εποχή της μεγάλης αυτοκρατορίας.
Αποκάλυψη φάνηκε στα μάτια μας η Έμα Τσάμπερλεϊν, η 22χρονη σταρ των social media, ποντκάστερ, γιουτιούμπερ, επιχειρηματίας και μοντέλο, που στάθηκε σε ρόλο ρεπόρτερ απέναντι σε προσωπικότητες της σόουμπιζ και των μίντια φορώντας Jean Paul Gaultier, τον αδιαφιλονίκητο μετρ της εύθραυστης θηλυκής δύναμης, εκφρασμένης αριστοτεχνικά με σφιχτούς κορσέδες που δημιουργούν τονισμένες, δυνατές σιλουέτες πριν καλυφθούν από στρώσεις δαντέλας, mesh τούλια και κεντήματα.
Το φόρεμα που δημιουργήθηκε ειδικά για την Έμα απέδιδε μέσα από ένα περίτεχνο σύνολο την αίσθηση ενός σκοτεινού, παρηκμασμένου κήπου που αναπτύσσεται ανεξέλεγκτα, με φτέρες και βατόμουρα να καταλαμβάνουν το σώμα της και να προεκτείνονται έως και το custom μικρόφωνο που έτεινε προς τους καλεσμένους.
Η Έμα, μαζί με τη Λάνα ντελ Ρέι και το υπέροχο Alexander McQueen σύνολο της με την υπογραφή του Σον Μακ Γκιρ, ένα σύννεφο από υπόλευκο τούλι στο οποίο σκαρφάλωναν κλαριά, ήταν οι εμφανίσεις που παρέπεμπαν περισσότερο στον «Κήπο του Χρόνου» του Ballard, σκοτεινές και εκτροχιασμένες…
Την άλλη μεγάλη τάση, τις θεατρικές δημιουργίες με τους πλούσιους όγκους και τις couture λεπτομέρειες, εκπροσώπησαν η Ρεμπέκα Φέργκιουσον και η Τζίτζι Χαντίντ, σε μια απολαυστική αντίστιξη μαύρου - άσπρου με την υπογραφή του ίδιου σχεδιαστή, του Thom Browne.
Η πρώτη εμφανίστηκε με ένα καθηλωτικό κομμάτι, ιδανικό για χαρακτήρα κακιάς σε ταινία της Disney, που περιλάμβανε εφαρμοστό φόρεμα καλυμμένο με 60.000 πράσινους και μπλε κρυστάλλους Swarovski (8.500 ώρες χειρωνακτικής εργασίας απαιτήθηκαν, λέει, για την κατασκευή του) και στους ώμους της μια εδουαρδιανή κάπα από μαύρο μουαρέ ταφτά με εσωτερική φόδρα κεντημένη με κοράκια! Η Τζίτζι, φωτεινή και ανάλαφρη όπως τη γνωρίζουμε, ντύθηκε στα άσπρα, αφήνοντας ακάλυπτους τους ώμους, πασπαλισμένη από κοριτσίστικα βολάν και κίτρινα λουλούδια.
Κι αν με ρωτάτε για την πιο ενδιαφέρουσα φευγαλέα αίσθηση του φετινού γκαλά, θα πρέπει να σταθώ στα γυμνά μπράτσα του Άντριου Σκοτ, όπως ξεπρόβαλλαν από το Versace γιλέκο του… η αναφορά στο θέμα του Κήπου περιορίστηκε στις καρφιτσούλες και την αλυσίδα του Maison Boucheron γύρω από τον λαιμό του, που έτσι κι αλλιώς όμως πέρασαν απαρατήρητα, όπως (σχεδόν) και ο Τζουντ Λο με το ατσαλάκωτο Versace σμόκιν του, στο μπράτσο της 69χρονης Ντονατέλα.
Παραλίγο να το ξεχάσω: η φίλη της Ντονατέλα, η Άννα Γουίντουρ, το αειθαλές κορίτσι της Conde Nast, φορούσε Loewe από τον συμπατριώτη της Jonathan Anderson, τιμητικό συνοικοδεσπότη της βραδιάς. Θα μπορούσε ο υπότιτλος του φετινού γκαλά να ήταν και «Brits United»... Ραντεβού του χρόνου τον Μάη στα ίδια σκαλιά.
