Το νομικό πλαίσιο για τα δικαιώματα των ζώων στην Ελλάδα (Ν.4039/12) είναι πολύ καλό, αλλά δυστυχώς δεν εφαρμόζεται όπως θα έπρεπε. Ένα από τα αποτελέσματα αυτής της δυσλειτουργίας είναι τα αδέσποτα, που είναι ανθρώπινο δημιούργημα, συνέπεια της ανεύθυνης συμπεριφοράς των ιδιοκτητών, αλλά και των ανεξέλεγκτων γεννήσεων, που δυστυχώς δεν διώκονται, κι έτσι το πρόβλημα διαιωνίζεται. Το ζήτημα του υπερπληθυσμού των αδέσποτων ζώων προκαλείται εξαιτίας τριών κύριων παραγόντων.
Πρώτον, οι κηδεμόνες των ζώων, αντί να στειρώσουν τα ζώα τους, τα αφήνουν να αναπαράγονται χωρίς έλεγχο. Στη συνέχεια, δίνουν τα κουτάβια, που πολλές φορές εγκαταλείπονται στον δρόμο. Δεύτερος παράγοντας είναι η αγορά κατοικίδιων ζώων που ενισχύουν τις παράνομες και αλόγιστες γέννες. Τρίτος και σημαντικότερος, η παντελής έλλειψη προγραμμάτων στείρωσης σε πολλές περιοχές της Ελλάδας ή η μη συντονισμένη προσπάθεια από τους δήμους, που είναι και οι κύριοι υπεύθυνοι, σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία (Ν.4039/12), για τα αδέσποτα ζώα.
Τα ζώα συντροφιάς είναι προορισμένα να ζουν με τον άνθρωπο και στον δρόμο κινδυνεύουν. Το κενό ανάμεσα στο νομικό πλαίσιο και την εφαρμογή του έχουν αποφασίσει να καλύψουν κάποιοι εθελοντές που δρουν χωρίς να περιμένουν βοήθεια από κανέναν, δεν χρηματοδοτούνται από επίσημους φορείς, μόνο από δωρεές, και, φυσικά, πολλές φορές χρηματοδοτούν οι ίδιοι το έργο τους.
Οι εθελοντές υποστηρίζουν ότι το πρόβλημα με τα αδέσποτα δεν είναι άλυτο και σε συνεργασία με τους δήμους και τους υπεύθυνους φορείς θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί ή, έστω, να περιοριστεί. Επίσης, οι υιοθεσίες αδέσποτων είναι ένας από τους πιο σημαντικούς τρόπους αντιμετώπισης και όλοι οι ζωόφιλοι μπορούν να συνεισφέρουν. Για να καταφέρουν να δράσουν πιο οργανωμένα και συντονισμένα οι εθελοντές έχουν ιδρύσει ζωοφιλικές οργανώσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις αλλά και σε μικρότερες, σε όλη την Ελλάδα. Τα καταφέρνουν εξαιρετικά, παρά τις δυσκολίες, και χάρη σε αυτούς κάτι φαίνεται να αλλάζει σιγά-σιγά.
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια φορά που χτύπησε το τηλέφωνο και μια πολύ ευγενική γυναίκα μου είπε: "Σας παρακαλώ, θέλω να υιοθετήσω ένα σκυλάκι". "Ποιο;" τη ρώτησα. "Αυτό που δεν θέλει κανένας" μου απάντησε, χωρίς να νοιάζεται για χρώμα, ράτσα, μέγεθος.»
Λάιζα
Ο Φιλοζωικός Σύλλογος Άργους «Λάιζα» αποτελείται από ανθρώπους που τους ενώνει ο κοινός σκοπός της σωτηρίας των αδέσποτων και η διάδοση των δικαιωμάτων τους. «Ανέκαθεν είχα το "μικρόβιο" της φιλοζωίας στο αίμα μου», λέει η Κατερίνα Καλλέργη, αντιπρόεδρος του συλλόγου. «Όταν άρχισα να συνειδητοποιώ τον τρόπο που αντιμετωπίζονται αυτές οι αθώες ψυχές, θέλησα να γίνω η φωνή που δεν έχουν και να υπερασπιστώ τα δικαιώματά τους. Στην αρχή έκανα μόνη μου ό,τι μπορούσα, αλλά κατάλαβα με τον καιρό ότι μέσα σε μια οργανωμένη ομάδα μπορούν να γίνουν πιο πολλά. Θυμάμαι πως όταν άρχισα να μιλάω, να κάνω παρατηρήσεις, να μαζεύω σκυλιά από τον δρόμο, πολλοί με θεωρούσαν τρελή. Ευτυχώς, όλο και περισσότερος κόσμος πλέον γνωρίζει πώς πρέπει να συμπεριφέρεται στα ζώα». Τα προβλήματα στην περιοχή του Άργους, ωστόσο, παραμένουν πολλά: εγκαταλείψεις, κακοποιήσεις, δηλητηριάσεις, βασανισμοί αθώων ζώων. «Όσο και να προσπαθούμε, όσο και να παλεύουμε, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που τους συμπεριφέρονται σαν να είναι σκουπίδια. Θέλω να πιστεύω ότι έχουμε βοηθήσει με το έργο μας, πηγαίνοντας κόντρα στις συνθήκες, στους ελάχιστους πόρους, στη μηδαμινή βοήθεια. Καθημερινά παλεύουμε και θα συνεχίσουμε όσο μπορούμε. Σε όλα τα προβλήματα υπάρχουν και λύσεις. Η στείρωση αδέσποτων και δεσποζόμενων ζώων, για παράδειγμα, συμβάλλει στη μείωση του αριθμού των αδέσποτων και έχει πολυάριθμα οφέλη στην υγεία του ζώου. Μια άλλη μέθοδος είναι η ενημέρωση των παιδιών σχετικά με το τι είναι φιλοζωία και ποια η υγιής σχέση μεταξύ ανθρώπου και ζώου. Επίσης, θα έπρεπε να επιβάλλονται παραδειγματικές τιμωρίες σε αυτούς που αποδεικνύεται ότι βασανίζουν, εγκαταλείπουν ή δηλητηριάζουν ζώα. Βέβαια, έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι να γίνει τρόπος ζωής όλων το αυτονόητο. Η μεγαλύτερη ανταμοιβή που εισπράττουμε είναι όταν ξέρουμε ότι θα ζούνε ασφαλή και ευτυχισμένα. Κάθε φορά που μου στέλνουν φωτογραφίες υιοθετημένων ζώων, κλαίω από συγκίνηση. Οι χειρότερές μου στιγμές, μια και αυτές είναι πολλές, δυστυχώς, είναι όταν δεν μπορούμε να σώσουμε κάποιο ζωάκι. Εκεί, γονατίζω».
Αδέσποτοι Εθελοντές Λάρισας
Η μόνη ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον είναι η ενημέρωση των παιδιών» λέει η Αλεξάνδρα Μουστάκα από τους Αδέσποτους Εθελοντές Λάρισας. Η ζωοφιλική ομάδα της Λάρισας διοργανώνει εκδηλώσεις σε σχολεία για να ενημερώσει, να ευαισθητοποιήσει και να αφυπνίσει τους μαθητές. Παρ' όλα αυτά, τα προβλήματα στην περιοχή είναι πολλά: κακοποιήσεις, αρρώστιες, εγκαταλείψεις, φόνοι, φόλες, αδιαφορία και, πολλές φορές, απαξίωση του έργου τους. «Όταν τα παιδιά μάθουν από μικρά να σέβονται τη ζωή, να δίνουν χώρο σε ζωντανά πλάσματα και συνειδητοποιήσουν ότι, όπως πεινούν, διψούν, πονούν οι άνθρωποι, το ίδιο συμβαίνει και με τα ζώα, τότε θα υπάρξει καλύτερη συμβίωση και πραγματική φιλοζωική συνείδηση. Η φιλοζωική ομάδα της Λάρισας αποτελείται από ανθρώπους που έχουν ως όραμα έναν πιο όμορφο και πιο δίκαιο κόσμο και το κάνουν με ενθουσιασμό, αποφασιστικότητα, επιμονή και, μερικές φορές, αυτοθυσία. Δίνουν χρόνο από την προσωπική τους ζωή και πολλή συναισθηματική ενέργεια. «Ασχολούμαστε ενεργά περίπου τρία χρόνια, αλλά δυστυχώς νιώθω ότι οι προσπάθειες των ενεργών φιλόζωων είναι σταγόνες σε έναν ωκεανό αμάθειας και αδιαφορίας. Κάποιες φορές απογοητεύομαι από τα αλλεπάλληλα προβλήματα και σκέφτομαι να τα παρατήσω. Τότε έρχεται μια φωτογραφία ή ένα μήνυμα από κάποιο αδέσποτο που σώσαμε και φροντίσαμε και τώρα ζει ευτυχισμένο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια φορά που χτύπησε το τηλέφωνο και μια πολύ ευγενική γυναίκα μου είπε: "Σας παρακαλώ, θέλω να υιοθετήσω ένα σκυλάκι". "Ποιο;" τη ρώτησα. "Αυτό που δεν θέλει κανένας" μου απάντησε, χωρίς να νοιάζεται για χρώμα, ράτσα, μέγεθος. Ο Πετρής, ένα μεγαλόσωμο αδέσποτο, θύμα τροχαίου, ζει μαζί της ευτυχισμένος εδώ και τρία χρόνια περίπου. Στις άσχημες στιγμές δεν θέλω να αναφερθώ, τα έχω δει όλα».
Αδέσποτοι Φίλοι Ξάνθης
Ο Δήμος Ξάνθης είναι από τους λίγους όπου τα πράγματα δεν είναι τραγικά. Ο αρμόδιος φορέας έχει ένα καλό πρόγραμμα, που το εφαρμόζει αρκετά σωστά. Ακόμη κι έτσι, όμως, υπάρχει πρόβλημα. Οι Αδέσποτοι Φίλοι Ξάνθης βρίσκονται εκεί για να φροντίσουν όποια ζώα κινδυνεύουν στην περιοχή. «Τα ζώα είναι έρμαια των διαθέσεων των ανθρώπων» λέει η Μαριάνα Μαϊδάνογλου. «Οι περισσότεροι είτε αδιαφορούν είτε ενοχλούνται από την παρουσία τους. Άλλοι τα σιχαίνονται, άλλοι τα κακοποιούν. Έχουμε καταλήξει ότι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα είναι να στειρώνουν οι ιδιοκτήτες τα ζώα τους. Παρατηρείται πολύ συχνά το φαινόμενο να γίνονται γέννες και μετά να παρατάνε τα κουτάβια σε απόμερα σημεία (βουνά, θάλασσες, ερημικές περιοχές), με αποτέλεσμα να πολλαπλασιάζονται τα αδέσποτα. Σε αυτό μπορούν να βοηθήσουν και οι κτηνίατροι, με προσιτές τιμές στις στειρώσεις. Έχουμε ζήσει πολύ όμορφες στιγμές με ζώα που καταφέραμε να σώσουμε και τώρα ζουν δίπλα σε ανθρώπους που τα αγαπούν, αλλά και πολύ άσχημες. Θυμάμαι ένα κουτάβι 2,5 μηνών, που δεν μπορέσαμε να το σώσουμε. Ήταν αδέσποτο, το φιλοξενήσαμε, του βρήκαμε σπίτι για υιοθεσία, όμως λίγες μέρες πριν γίνει η υιοθεσία, αρρώστησε από τύφο και πέθανε στην εντατική του κτηνιατρείου. Ο χαμός του μας πόνεσε όλους. Η υιοθεσία είναι μια πράξη αγάπης. Στην ουσία, το να υιοθετείς αδέσποτο είναι σαν να ανοίγεις την πόρτα της αγάπης και της αθωότητας μέσα στο σπίτι σου, μια και δίνεις ζωή σε ένα πλάσμα, του δίνεις την ευκαιρία να ζήσει αξιοπρεπώς σαν μέλος της οικογένειάς σου, ένα πλάσμα που πάντοτε θα σε αγαπάει, θα σε ευγνωμονεί και πάντοτε θα είναι ευτυχισμένο κοντά σου και θα σου το δείχνει».
Τα Φαντάσματα του Ασπροπύργου
Τα Φαντάσματα του Ασπροπύργου είναι μια ομάδα εθελοντών που σώζουν αδέσποτα ζώα από τους αφιλόξενους δρόμους του Ασπροπύργου. Ξεκίνησαν τη δράση τους τον Φεβρουάριο του 2012 με χαρτογράφηση της περιοχής – τη χώρισαν σε τμήματα για να μπορούν πιο εύκολα να εντοπίζουν αδέσποτα και κακοποιημένα ζώα και ξεκίνησαν αμέσως τις ενέργειες. Κάθε Σάββατο οι εθελοντές μαζεύονται και πραγματοποιούν εξόρμηση στην περιοχή. Κατά τη διάρκεια της εξόρμησης τα μέλη της ομάδας προσφέρουν άμεση βοήθεια και φροντίδα σε ζώα που βρίσκουν στον δρόμο. «Η κατάσταση εκεί είναι απελπιστική και τα ζώα ζουν σε άθλιες συνθήκες», λέει η Φωτεινή Γραμματικού, μέλος της ομάδας. «Άρρωστα, κακοποιημένα, χτυπημένα από αυτοκίνητα και υποσιτισμένα ζώα, αυτή είναι η πραγματικότητα στον Ασπρόπυργο. Κάθε είδους βοήθεια είναι πολύτιμη. Υπάρχουν κάτοικοι στην περιοχή που μας βοηθάνε αρκετά δίνοντας ένα πιάτο φαγητό ή να κάνοντας την απαιτούμενη θεραπεία σε κάποιο σκυλάκι. Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά, που είτε αδιαφορεί, είτε, ακόμα χειρότερα, κακοποιεί, σκοτώνει και απειλεί πως θα τα εξαφανίσει. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά πως μπορεί να λυθεί το πρόβλημα με τα αδέσποτα, αλλά σίγουρα μπορεί να περιοριστεί. Κι αυτό μπορεί να γίνει αν ο κόσμος αρχίσει να ευαισθητοποιείται περισσότερο πάνω σε αυτό θέμα και να παίρνει θέση. Αν ο καθένας από εμάς αναλάμβανε να στειρώσει έστω και ένα ζώο της γειτονιάς του, μπορεί να μην έλυνε το πρόβλημα, αλλά σίγουρα θα βοηθούσε να μειωθεί ο πληθυσμός τους. Όταν
βλέπεις μια δυστυχία να εξελίσσεται μπροστά σου, επιλέγεις ή να εθελοτυφλείς ή να δράσεις με όποιον τρόπο μπορείς. Το να ζητήσεις κάποια βοήθεια δεν είναι κακό, αλλά το να μεταθέσεις απλώς την ευθύνη κάπου αλλού σίγουρα δεν βοηθάει την κατάσταση. Ευτυχώς, η εμπιστοσύνη και η ανταπόκριση του κόσμου είναι αρκετά μεγάλη και δεχόμαστε συχνά βοήθεια ως ομάδα, είτε οικονομική, είτε με τροφές και φάρμακα, είτε με αντικείμενα που σχετίζονται με κατοικίδια, όπως λουράκια, κολάρα, μπολάκια κ.λπ., τα οποία μας είναι αρκετά χρήσιμα. Φυσικά, δεν είναι όλα ρόδινα και το βιώνουμε πολύ συχνά αυτό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ που σε μια εξόρμηση, όταν φτάσαμε σε ένα σημείο, μας ήρθε μια πάρα πολύ άσχημη μυρωδιά. Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας με τον φόβο ότι ίσως κάποιο σκυλάκι ήταν νεκρό κάπου εκεί κοντά. Αμέσως αρχίσαμε το ψάξιμο. Ο φόβος βγήκε αληθινός. Το σκυλάκι όχι μόνο ήταν νεκρό, αλλά κάποιος το είχε κόψει σε κομμάτια και το είχε πετάξει σε ένα χωράφι. Ήταν ένα πιτ μπουλ, και μάλιστα φορούσε λουρί στον λαιμό του».
Πολιτιστικό & Φιλοζωικό Εθελοντικό Σωματείο Ν. Τρικάλων
Πριν από οκτώ χρόνια βρήκα ένα αδέσποτο κουτάβι στον δρόμο, το υιοθέτησα και από τότε ζει μαζί μου», λέει η Βασιλική Μπαρτολόττα, μέλος του Πολιτιστικού & Φιλοζωικού, Εθελοντικού Σωματείου Ν. Τρικάλων. «Το 2008 ξεκίνησα να ερευνώ το θέμα των αδέσποτων στην Ελλάδα, μπήκα δυναμικά στις υιοθεσίες, διασώσεις και στειρώσεις και μαζί με άλλους εθελοντές ιδρύσαμε το σωματείο. Οι συνθήκες υπό τις οποίες παλεύουμε αυτήν τη στιγμή δεν είναι οι καλύτερες. Ζούμε σε μια χώρα που βάλλεται οικονομικά, η υπεύθυνη φιλοζωία και ο εθελοντισμός φαντάζουν χόμπι πολυτελείας. Για εμάς είναι τρόπος ζωής το να μη γυρνάμε την πλάτη και να βοηθάμε αυτούς που μας έχουν ανάγκη. Τρόπος για να περιοριστεί, έστω, το πρόβλημα με τα αδέσποτα υπάρχει. Η συντονισμένη προσπάθεια πολιτών και δημοτικών Αρχών θα μπορούσε να κάνει θαύματα, σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα. Η ηλεκτρονική ταυτοποίηση είναι ένα μέτρο που δυστυχώς δεν έχουμε πάρει σοβαρά. Θα έπρεπε να γίνονται έλεγχοι στους κηδεμόνες ζώων και οι κτηνίατροι να μη δέχονται κατοικίδια που δεν φέρουν microchip. Το ίδιο θα έπρεπε να γίνεται και με τους δήμους, οι οποίοι πρέπει να έχουν όλα τα αδέσποτα ζώα τους εμβολιασμένα, στειρωμένα και ηλεκτρονικά ταυτοποιημένα. Έτσι, θα περιορίζαμε κατά πολύ και την εγκατάλειψη δεσποζόμενων ζώων, τις αλόγιστες γέννες αλλά και την παράνομη μετακίνηση αδέσποτων πληθυσμών ανάμεσα σε δήμους. Σε χώρες του εξωτερικού απαγορεύεται αυστηρά η αναπαραγωγή κατοικίδιων ζώων ως μέτρο καταπολέμησης των αδέσποτων. Η ευαισθητοποίηση και η ενημέρωση του κόσμου θα πρέπει να γίνεται μέσα από τα σχολεία αλλά και από συχνά πολιτιστικά δρώμενα, ώστε να δούμε αλλαγή της νοοτροπίας στο άμεσο μέλλον. Πολλοί θεωρούν πως τα περισσότερα φιλοζωικά σωματεία αποτελούν κάποια μορφή κερδοσκοπικής εταιρείας. Όμως δεν είναι κάτι παραπάνω από εθελοντικοί σύλλογοι/ενώσεις προσώπων, όπως ορίζει και ο αστικός κώδικας. Οι φιλοζωικές απαιτούν πολύ χρόνο, υπομονή και επιμονή γιατί διαχειρίζεσαι έμψυχα, συναισθανόμενα όντα που έχουν ανάγκη να αποθεραπευτούν, να φύγουν από τους επικίνδυνους δρόμους και να ζήσουν σε μια οικογένεια για το υπόλοιπο της ζωής τους, ευτυχισμένα. Είχαμε μια μονόφθαλμη σκυλίτσα που, ύστερα από μεγάλη προσπάθεια, υιοθετήθηκε από Ελληνίδα που κατοικεί στη Γερμανία. Τώρα, έναν χρόνο μετά, ήρθε στα Τρίκαλα για να τη δούμε. Η χαρά μας που την είδαμε έπειτα από τόσο καιρό και πλέον τόσο καλά προσαρμοσμένη στην καινούργια της οικογένεια ήταν πραγματικά ανεκτίμητη».
Ζακυνθινός Όμιλος Μέριμνας Ζώων
Σκοπός του σωματείου «Ζακυνθινός Όμιλος Μέριμνας Ζώων» είναι η φροντίδα και η προστασία όλων των ζώων από οποιονδήποτε τρόπο κακοποίησης, η διασφάλιση της καλής διαβίωσης και της υγείας τους, η ενημέρωση και η ευαισθητοποίηση του κοινού σε θέματα ζωοφιλίας. «Η αγάπη μου για τα ζώα και η κακομεταχείριση που υφίστανται πολλά από αυτά στον τόπο όπου ζω με έκανε να ασχοληθώ ενεργά με τη ζωοφιλία», λέει η κ. Ρούσσα, μέλος τους σωματείου. «Κατάλαβα ότι με τη συλλογική δουλειά έχουμε εξαιρετικά αποτελέσματα και ότι με τη δημοσιοποίηση αυτών των αποτελεσμάτων αλλάζει η στάση πολλών ανθρώπων απέναντι στα ζώα. Δεν είναι εύκολη υπόθεση, απαιτείται συντονισμός, οργάνωση, χέρια βοήθειας, επιμερισμός καθηκόντων και, πάνω απ' όλα, να κρατάμε ψηλά τους στόχους μας, πέρα από διαφωνίες ή συγκρούσεις, που είναι πάντα φυσικό να υπάρχουν. Θέλει θυσίες και αφοσίωση. Το έργο μας έχει βοηθήσει πολύ, αλλά ποτέ δεν είναι αρκετό, θέλει διαρκή αγώνα. Παίρνουμε δύναμη όταν διασώζεται ένα ζώο από βίαιο και ανελέητο τέλος, υιοθετείται και ζει ευτυχισμένο το υπόλοιπο της ζωής του. Δεν υπάρχει πιο άσχημη εμπειρία από το να παρακολουθείς τη νεκροψία δηλητηριασμένου ζώου, μάνας και παιδιού».
Pegasus Animal Care Kalymnos
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μάζευα από τον δρόμο άρρωστα ζώα και τα βοηθούσα. Δεν είχα συνειδητοποιήσει, όμως, το πραγματικό πρόβλημα με τα αδέσποτα, ώσπου επισκέφτηκα, εντελώς τυχαία, το Δημοτικό Κυνοκομείο της Ρόδου πριν από 3 χρόνια – εκείνη την περίοδο εργαζόμουν σε ξενοδοχείο στο νησί» λέει η Νομική Πελεκάνου, μέλος του συλλόγου Pegasus Animal Care Kalymnos. «Ήταν τόσο μεγάλη η θλίψη και το σοκ που ένιωσα για τα δύστυχα πλάσματα, που υποσχέθηκα ότι θα έκανα τα πάντα για να τα βοηθήσω πιο ενεργά. Όταν επέστρεψα στο νησί μου, την Κάλυμνο, τήρησα την υπόσχεση. Ένα πολύ άσχημο περιστατικό κακοποίησης με έκανε να ιδρύσω την Pegasus Animal Care Kalymnos: ένας κάτοικος της περιοχής είχε στην κατοχή του οκτώ άλογα σε άθλια κατάσταση, αποστεωμένα και άρρωστα, και δέκα σκυλιά περίπου που ζούσαν αλυσοδεμένα. Όταν δημιούργησα τον σύλλογο, για δύο χρόνια ήμουν μόνη, όμως με τον καιρό βρήκα κάποιους ανθρώπους που ήταν ενεργοί φιλόζωοι, χωρίς να ανήκουν σε κάποιο σύλλογο, κι ενωθήκαμε με σκοπό να αποκτήσουμε δύναμη και φωνή. Σκοπός του συλλόγου μας είναι η καλλιέργεια της φιλοζωικής παιδείας με μαθήματα στα σχολεία, κάτι που αρχίσαμε ήδη από πέρσι και θα συνεχίσουμε και τη νέα σχολική χρονιά. Ο μόνος τρόπος για να λυθεί το πρόβλημα είναι η παιδεία, οι στειρώσεις και τήρηση του νόμου 4039. Όλοι μπορούμε να βοηθήσουμε να αλλάξει η κατάσταση με τα αδέσποτα ζώα στην Ελλάδα κι έχει αρχίσει ήδη να φαίνεται η αλλαγή. Θα πρέπει να αποκτήσουμε συνείδηση, να μάθουμε να υιοθετούμε ζώα από καταφύγια, όχι να αγοράζουμε, να στειρώνουμε και όχι να ζευγαρώνουμε και να βοηθάμε στον ελεύθερό μας χρόνο τη φιλοζωική της περιοχής μας, ο καθένας όπως και όσο μπορεί. Στο σπίτι μου φιλοξενούνται τα περισσότερα σκυλιά γιατί ο δήμος δεν μας παρέχει χώρο ούτε οικονομική στήριξη, ούτε καν για στειρώσεις. Έχουμε κάνει πολλές επαφές με τον δήμο, όμως ποτέ δεν μας έχει δώσει την απαραίτητη σημασία».
University of Ioannina Animal Welfare Group
Tόσο στην πόλη των Ιωαννίνων όσο και μέσα στην πανεπιστημιούπολη υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός αδέσποτων ζώων. Βλέποντας και κατανοώντας την ανάγκη τους για φροντίδα και γνωρίζοντας για τη ΖΩΟΠΙ (Ζωοφιλική Ομάδα Πανεπιστημίου Ιωαννίνων), αποφάσισα να βοηθήσω κι εγώ ενεργά και οργανωμένα» λέει η Έλένη, φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.
Στα Ιωάννινα υπάρχουν αρκετά φιλοζωικά σωματεία με υποδομές και προσωπικό αλλά και μεμονωμένα άτομα που με τον τρόπο τους συμβάλλουν στο φιλοζωικό έργο. Καθοριστικό ρόλο έχει και η συνεργασία μεταξύ των σωματείων που διευκολύνει αναμφίβολα την προσπάθεια και την καθιστά αποτελεσματική. Από την άλλη, οι ανάγκες είναι πολλές και ολοένα αυξανόμενες, όπως και ο αριθμός των ζώων, και γι' αυτό χρειάζεται συνεχής στήριξη από την πολιτεία. Ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα είναι η έλλειψη χώρου φύλαξης αδέσποτων που δεν μπορούν να επανενταχθούν. «Το να είσαι μέλος μιας φιλοζωικής οργάνωσης δεν είναι εύκολη υπόθεση. Απαιτεί ισχυρή θέληση, υπομονή, επιμονή, ψυχική δύναμη και συνέπεια. Ωστόσο, με τη συλλογική δράση και την οργάνωση, σε επίπεδο σωματείου μπορούν να επιτευχθούν πολλά. Αναμφισβήτητα –και νομίζω ότι αυτό ισχύει για όλους–, η κινητήριος δύναμη είναι η αγάπη που εισπράττεις από τα ζώα αλλά και όλα τα θετικά συναισθήματα, όπως η ανακούφιση που νιώθεις όταν ένα ζώο θεραπεύεται και η χαρά όταν ένα κουταβάκι βρίσκει σπίτι και οικογένεια. Για να στηθεί μια φιλοζωική οργάνωση χρειάζονται, πάνω απ' όλα, εθελοντές και άνθρωποι που αγαπούν και σέβονται τα ζώα. Απαιτείται πολύς χρόνος και πολύς κόπος για να μπορέσεις να αντεπεξέλθεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζεις κάθε μέρα».
Takis Shelter Non Profit Organization
Σε ένα καταφύγιο στην Ιεράπετρα της Κρήτης ο Τάκης φιλοξενεί 170 αδέσποτα σκυλιά τα οποία βρήκε στην περιοχή, τραυματισμένα ή κακοποιημένα. Ο Τάκης ξεκίνησε την προσπάθεια πριν από δύο χρόνια κι έχει καταφέρει, μέσα από τη δράση και την έντονη παρουσία του στα social media, να ευαισθητοποιήσει αρκετό κόσμο και να δώσει για υιοθεσία πολλά αδέσποτα, ακόμη και στο εξωτερικό. Έχει καταφέρει να συγκεντρώσει κάποια χρήματα για να κάνει στειρώσεις και να συντηρεί τα ζώα που μένουν μαζί του, αλλά τα προβλήματα παραμένουν πολλά. Πολλά από τα σκυλιά που έχει σώσει είναι κυνηγόσκυλα που έχουν εγκαταλειφθεί στα βουνά, χωρίς νερό και τροφή. Κάποια άλλα τα έχει σώσει από άθλιες συνθήκες διαβίωσης (π.χ. δεμένα με ένα κοντό σκοινί σε μόνιμη βάση). Μόνος του, χωρίς καμιά βοήθεια, έχει δημιουργήσει έναν χώρο με όλες τις προδιαγραφές για να φιλοξενεί τα ζώα που βρίσκει πριν τα δώσει για υιοθεσία και να δώσει στέγη σε αυτά που δεν θα καταφέρουν ποτέ να κοινωνικοποιηθούν εξαιτίας της κακοποίησης που έχουν υποστεί. Σε τηλεφωνική συνομιλία που είχαμε ανέφερε ότι η τοπική κοινότητα δεν τον στηρίζει καθόλου, μάλλον το αντίθετο.
SCARS
Το SCARS - Second Chance Animal Rescue Society, Greece είναι ένα νέο σωματείο και συστάθηκε επίσημα τον Νοέμβριο του 2015. Η προτίμηση τους σε αδέσποτα ζώα με αναπηρία κάνει το έργο τους ακόμη πιο σημαντικό. «Αν και μετράμε μόλις δέκα μήνες δράσης, μπορούμε να πούμε πως έχουμε καταφέρει ήδη πολλά. Έχουμε διασώσει πολλά ζώα απ' τον δρόμο, κυρίως σκύλους και γάτες. Όλα τους εμβολιάστηκαν και έλαβαν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη όταν χρειάστηκε. Κάποια έπρεπε να χειρουργηθούν. Ελάχιστα από αυτά δεν τα κατάφεραν. Πολλά έχουν υιοθετηθεί ήδη και πολλά φιλοξενούνται ακόμα στα σπίτια μας, αναζητώντας την κατάλληλη οικογένεια. Προβαίνουμε τακτικά σε στειρώσεις αδέσποτων γατών σε αποικίες που σιτίζουμε, κυρίως στα νότια προάστια της Αττικής. Με τα κείμενά μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στην ιστοσελίδα μας προσπαθούμε να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο σχετικά με την τεράστια σημασία της στείρωσης των αδέσποτων, ενώ θίγουμε και άλλα ζητήματα φιλοζωικού ενδιαφέροντος. Ιδίως όταν πρόκειται για ζωάκια με ιδιαιτερότητες, για κάποια από τα οποία μπορεί να έχουμε δώσει και μάχη για να κρατηθούν στη ζωή, και τελικά κάποιος τα υιοθετεί. Η κακοποίηση των ζώων, είτε αδέσποτων είτε δεσποζόμενων, από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες τους, εκτός από πράξη παράνομη και ποινικά κολάσιμη, είναι κάτι που μας εξοργίζει και μας κάνει να νιώθουμε φρικτά. Δυστυχώς, έχουμε βιώσει εικόνες δηλητηριασμένων ζώων, παρατημένων και φοβικών λόγω της κακοποίησης που έχουν υποστεί. Είναι πολύ σημαντικό να αντιληφθούμε αρχικά ότι η αιτία ύπαρξης τόσων αδέσποτων είναι ο άνθρωπος. Αυτός που δεν στείρωσε το ζώο του και εγκατέλειψε τα μωρά του, αυτός που το παράτησε για να πάει διακοπές το καλοκαίρι, αυτός που το βαρέθηκε ή δεν αντέχει άλλο την ευθύνη του. Όταν κατανοήσουμε ότι κανένα ζώο που είναι στον δρόμο και ζει ως αδέσποτο δεν επέλεξε να ζει έτσι άλλα αναγκάστηκε λόγω συγκεκριμένων συνθηκών, τότε θα νιώσουμε αμέσως πόσο σημαντικό είναι να υιοθετήσουμε ένα αδέσποτο ζώο. Με κάθε υιοθεσία ενός αδέσποτου, μια ακόμα ψυχή σώζεται από τους κινδύνους της ζωής στον δρόμο. Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, τα ζώα το καταλαβαίνουν απόλυτα αυτό και δείχνουν τεράστια ευγνωμοσύνη και αγάπη προς τον άνθρωπό τους».
Λαμπρινή Κουβαρά - Δέσποινα Ράπτη, εθελόντριες
