Η Manuela Olivos ζει σε μια καλύβα που περιβάλλεται από βουνά μεταχειρισμένων και απούλητων ρούχων. Βγάζει τα προς το ζην από αυτή την τεράστια χωματερή της fast fashion, στην έρημο Ατακάμα στη βόρεια Χιλή, συλλέγοντας οτιδήποτε μπορεί να πουλήσει.
Πολλά από αυτά είναι απούλητα ρούχα από χώρες όπου οι απαιτήσεις έχουν οδηγήσει σε χρόνια υπερπαραγωγή. Τα ρούχα που καταλήγουν εδώ είναι συνήθως κατασκευασμένα από συνθετικά υφάσματα που δεν είναι βιοδιασπώμενα.
Η χωματερή στην έρημο αποτελεί ντροπή για τις αρχές της γειτονικής κοινότητας Alto Hospicio. Ο Έντγκαρ Ορτέγκα εργάζεται στο τμήμα περιβάλλοντος της πόλης και λέει ότι είναι αδύνατον να κάνει κάτι γι' αυτό. Νέα φορτία μεταχειρισμένων ρούχων φτάνουν στη χωματερή κάθε εβδομάδα. «Η επιχείρηση με τα μεταχειρισμένα ρούχα είναι ιδιαίτερα προσοδοφόρα για τους εμπόρους της ζώνης ελεύθερου εμπορίου της επαρχίας Iquique, οι οποίοι εισάγουν μεταχειρισμένα υφάσματα» λέει. «Αλλά μόνο γι' αυτούς. Είναι επιζήμια για την ευρύτερη κοινότητα».
Η Iquique, η πρωτεύουσα της επαρχίας, ήταν κάποτε οικονομικά υποβαθμισμένη ώσπου η κυβέρνηση της Χιλής κατασκεύασε ένα λιμάνι και δημιούργησε τη ζώνη ελεύθερου εμπορίου γνωστή ως «Zofri». Εδώ μεταφέρονται 59.000 τόνοι μεταχειρισμένων ρούχων κάθε χρόνο. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, έως και το 40% από αυτά πετιούνται και καταλήγουν στην έρημο.
Πολλοί από τους ανθρώπους που σταχυολογούν τα βουνά των πεταμένων ρούχων είναι πρόσφυγες από τη Βενεζουέλα. Ψάχνουν για ρούχα που μπορούν να φορέσουν οι ίδιοι και για οτιδήποτε μπορούν να πουλήσουν. Πολλοί απ' αυτούς θα μπορούσαν κάλλιστα να καταλήξουν να ζουν από τα βουνά υφασμάτων στο νεκροταφείο μεταχειρισμένων ρούχων της ερήμου Ατακάμα.
Πηγή: DW Documentary
