ADVERTORIAL
Να πλατσουρίζεις τα πόδια σου στο κύμα που σκάει στην αμμουδιά την ώρα που, εκστασιασμένη από τον φωτεινό ήλιο και τα ακούραστα τζιτζίκια, βρέχεις τα χείλη σου με εξωτικές και φρουτένιες γεύσεις από ένα δροσερό κοκτέιλ. Αυτό είναι το πολυπόθητο καλοκαίρι στην Ελλάδα, το οποίο σχεδόν όλοι μας ονειρευόμαστε κατά τους γεμάτους υποχρεώσεις και άγχος χειμωνιάτικους μήνες.
Ωστόσο για χάρη του έρωτα μπορεί να κάνεις πολλές θυσίες, να δεις τον εαυτό σου και να μην τον αναγνωρίζεις. Κάπως έτσι λοιπόν κι εγώ φέτος στο όνομα του έρωτα και... του Διονύση αποφάσισα να θυσιάσω την καλοκαιρινή μου άδεια κι αντί για βουτιές σε κάποιο κυκλαδονήσι να βρεθώ για πεζοπορία στο φαράγγι του Βίκου. Βλέπετε τόσο ο Διονύσης όσο και η κοινή μας παρέα είναι από εκείνες τις εξαιρέσεις που ο ζεστός καλοκαιρινός ήλιος τους προκαλεί «αλλεργία».
Και μπορεί οι υπόλοιποι πέντε να ήταν φυσιολάτρες και να είχαν πραγματοποιήσει αρκετές φορές παρόμοιες εκδρομές όμως για μένα και για τη δική μου φυσική κατάσταση ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Και η αλήθεια είναι πως η ιδέα να περπατώ τέσσερις, πέντε και έξι ώρες την ημέρα με το φόβο μήπως τραυματίσω κανέναν αστράγαλο ανά πάσα στιγμή δεν έμοιαζε καθόλου ελκυστική. Ούτε μου είχε ξανασυμβεί σε καλοκαιρινές διακοπές αντί για σαγιονάρες και πέδιλα να κουβαλώ ορειβατικά παπούτσια και κάλτσες.
Παρόλα αυτά ο έρωτας συχνά σε κάνει να αισθανθείς είτε ανόητος είτε ατρόμητος. Στην περίπτωση μου ένιωθα... ανόητα ατρόμητη. Κι ειδικά μετά την πρώτη ημέρα που τελείωσε χωρίς ευτυχώς να επιβεβαιωθεί καμία αρνητική μου σκέψη και φόβος. Απεναντίας χαρήκαμε όλοι πολύ τη διαδρομή, τη φύση και την παρέα. Τη δεύτερη ημέρα λοιπόν με αρκετά χαλαρή διάθεση ακολουθούσα ξέγνοιαστη και ανέμελη την υπόλοιπη παρέα έχοντας πλέον απόλυτη εμπιστοσύνη στην εμπειρία τους.
Η ξεγνοιασιά αυτή άρχισε ωστόσο να ξεθωριάζει το ίδιο απόγευμα που μας έπιασε απροετοίμαστους στο δρόμο για το καταφύγιό μας μια αναπάντεχη μπόρα. Η κυριότερη αγωνία ήταν να επιστρέψουμε πίσω προτού το σκοτάδι καλύψει τα πάντα γύρω μας. Όμως για κάποιον ανεξήγητο λόγο η ικανότητα προσανατολισμού μας είχε εγκαταλείψει όλους. Και επειδή ως γνωστόν ενός κακού μύρια έπονται ακόμα και η τεχνολογία μας άφησε εκτεθειμένους σε εκείνες τις δύσκολες στιγμές. Μετά από δύο ημέρες με αμέτρητες λήψεις φωτογραφιών και βίντεο, μερικών κλήσεων και τσεκ στα email και τα social media, τα κινητά όλων στην παρέα είχαν κλείσει.
Όλα εκτός από το Nokia 3, το πρόσφατο τεχνολογικό μου απόκτημα με την αξιόπιστη μπαταρία που προσφέρει μοναδική ενεργειακή αυτονομία. Το νέο smartphone της Nokia διατηρεί το λειτουργικό android της μαμάς εταιρείας κάνοντάς το ακόμα πιο λειτουργικό και συμβατό σε όλα. Έτσι, η μεγάλη διάρκεια της μπαταρίας του κινητού μου και το GPS του εξασφάλισαν στην παρέα το δρόμο της επιστροφής με ασφάλεια και σε μένα... τον αριθμό τηλεφώνου του Διονύση!
σχόλια