Γεννήθηκα στην Αθήνα. Το σπίτι μας ήταν στην Πατησίων, πέριξ της Φωκίωνος Νέγρη. Ήταν η γειτονιά των γονιών μου αυτή, εκεί ερωτεύτηκαν, και ομολογώ πως είμαι από τους πιο τυχερούς ανθρώπους για έναν και μοναδικό λόγο: είχα δυο καταπληκτικούς γονείς που έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν, ακόμα και από το υστέρημά τους. Ήταν άνθρωποι που με οχύρωσαν σε πολλά επίπεδα, ώστε να νιώθω ασφαλής με τον εαυτό μου και πως, αν κάτι μου συμβεί, θα είναι δίπλα μου. Δυνάμωσαν την αυτοπεποίθησή μου και ταυτόχρονα με βοήθησαν να έχω αυτοπειθαρχία. Ήταν πάντα παρόντες στη ζωή μου, κάτι που δεν είναι καθόλου δεδομένο, και τους ευγνωμονώ.
• Ο παππούς μου από τη μεριά του πατέρα μου ήταν αρχιτέκτονας, από τις πιο πλούσιες οικογένειες των Αθηνών, αλλά αποφάσισε να πάει στην Αμερική, αφήνοντας πίσω την οικογένειά του, που ξεκίνησε ξανά από το μηδέν. Έτσι, ο πατέρας μου, ο οποίος δούλευε σε μια εταιρεία με τσιγάρα πριν γεννηθώ εγώ, αποφάσισε να κάνει μια δουλειά απ’ την οποία να βγάζει πολλά χρήματα και έγινε κρεοπώλης. Για μένα ο πατέρας μου ήταν ένα τεράστιο πρότυπο δύναμης και αξιοπρέπειας κι ένα μεγάλο κεφάλαιο. Διέθετε ενσυναίσθηση, σε κοίταζε, αντιλαμβανόταν τι συμβαίνει χωρίς πολλά λόγια και έλυνε το πρόβλημά σου.
• Η μητέρα μου ήταν μια δυναμική, χαρούμενη γυναίκα, εκκεντρική για την εποχή της. Το μότο της ήταν «καλύτερα να σου βγει το όνομα, παρά το μάτι». Θεωρούσε όλα τα στεγανά και τα στερεότυπα άχρηστα και πάντα λειτουργούσε με τα «θέλω» της, μια λέξη που κυριαρχούσε στην οικογένεια.
Έγινε το #me too και καλώς έγινε και το θέατρο έπαιξε σοβαρό ρόλο σε αυτή την υπόθεση. Πιστεύω ότι όλο αυτό είναι μια παρακαταθήκη που αφήνουμε στους επόμενους, στους νέους ηθοποιούς που η εποχή τους δεν έχει καμία σχέση με τη δική μας.
• Πήγα σε ένα σχολείο που σήμερα θα αποκαλούσα «αναρχικό», στου Φωτόπουλου, ενός σπουδαίου δασκάλου από τη Σχολή Μωραΐτη που έφυγε και αποφάσισε να φτιάξει ένα μικρό ιδιωτικό σχολείο. Δεν τον απασχολούσε τίποτα άλλο από το να εκφράζει κάθε παιδί τις δυνατότητές του. Τον ενδιέφερε να μάθεις ελληνικά, μαθηματικά και ξένες γλώσσες, όλα τα άλλα τα θεωρούσε δευτερεύοντα. Επένδυε στις προσωπικότητες των παιδιών, επέμενε εκεί που είχες έφεση. Πράγματα απίθανα για τη δεκαετία του ’70.
• Είμαι μοναχοπαίδι και δεν άκουσα ποτέ «όχι» στις επιθυμίες μου και στον επαγγελματικό μου προσανατολισμό, σε μια εποχή που αν έλεγες «θέλω να γίνω χορεύτρια», οι γονείς κοιτιόντουσαν μεταξύ τους. Η επιθυμία μου να κάνω χορό γεννήθηκε βλέποντας το μπαλέτο Κοπέλια στην τηλεόραση. Ήμουν έξι χρονών και όταν το είπα, η μητέρα μου, την επόμενη κιόλας μέρα, με έγραψε σε σχολή και αργότερα συνέχισα στη σχολή της Άννας Πέτροβα∙ από αυτήν πήρα και όλα τα πτυχία μου.
• Από τα 13 μέχρι τα 19 μου, όταν ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στον χορό, ταξίδευα πολύ. Κάθε καλοκαίρι με έστελναν από το υστέρημά τους οι γονείς μου εσωτερική στη Royal Academy of Dance. Ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία, γιατί αναμετριόσουν πραγματικά όχι μόνο με τον εαυτό σου αλλά και με το επίπεδο που υπήρχε στο εξωτερικό. Ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος και όταν επέστρεφα σκεφτόμουν πως θα είμαι καλύτερη την επόμενη χρονιά. Αυτή ήταν μια μεγάλη πρόκληση, κάτι που με απασχολούσε διαρκώς. Η άλλη σχολή που πήγαινα στο εξωτερικό ήταν της θρυλικής Rosella Hightower στις Κάννες, ένα απίθανο σχολείο με καταπληκτικούς χορογράφους. Όταν τελείωσα τη σχολή της Πέτροβα με ήθελαν στη Λυρική, αλλά σκεφτόμουν ότι θα ήμουν δημόσιος υπάλληλος και δεν θα μπορούσα να έχω εναλλαγές και να ενεργώ όπως ήθελα και το απέρριψα.
• Όταν πέθανε ο παππούς μου στην Αμερική, φύγαμε και πήγαμε εκεί με τον πατέρα μου, στη Βοστόνη και μετά στη Νέα Υόρκη. Ήμουν 19 χρονών και είχα ήδη αποφασίσει να πάω στη σχολή της Martha Graham να κάνω ένα μεταπτυχιακό και όταν επιστρέψω να γίνω δασκάλα αυτής της μεθόδου, που στην Ελλάδα δεν τη δίδασκαν. Μπήκα στη σχολή και πέρασα μια από τις ωραιότερες περιόδους της ζωής μου. Ενώ στη RAD ένιωθα συνέχεια αγχωμένη, εκεί ένιωσα μεν ότι είναι πιο εύκολο το σύστημα, αλλά δεν μου άρεσε τελικά. Έχω ένα πολύ δυνατό μυϊκό σύστημα που εκεί δυνάμωνε περισσότερο και δεν άφηνε περιθώριο στο σώμα μου να χαλαρώνει και να ανοίγει. Έτσι, έκανα μαθήματα και σε άλλες σχολές, όπως στην Perry Dancing και στον Alvin Ailey. Το όνειρό μου ήταν να περάσω από οντισιόν για το American Ballet Theatre.
• Πέρασα από οντισιόν, αλλά δεν θα με έπαιρναν ποτέ γιατί είχα κάνει ήδη εγχείρηση στο γόνατό μου και το αντιλήφθηκαν αμέσως. Δεν θα μπορούσα να εξελιχθώ περισσότερο ως μπαλαρίνα και αυτό ήταν το πρώτο χαστούκι. Σήμερα, εκ των υστέρων, καταλαβαίνω ότι ήταν ένα θείο δώρο, γιατί εκεί που ήθελα να φτάσω δεν θα έφτανα ποτέ. Μέσα μου έλεγα «βρες εναλλακτική» και έτσι ήρθε το θέατρο. Μια φορά, παλιότερα, κάναμε διαγωνισμό χορού στο Θέατρο Κνωσός που είχε ο Λάμπρος Τσάγκας. Αυτός ήταν ο πρώτος που μου είπε ότι είμαι πολύ θεατρική όταν χορεύω και να κοιτάξω το κομμάτι της υποκριτικής, αλλά τότε δεν έδωσα σημασία.
• Ένας κολλητός φίλος μου μού μίλησε τότε για τον Lee Strasberg και το Actors Studio. Σκέφτηκα ότι μπορώ να κάνω μοντέρνο χορό και να είμαι σε μιούζικαλ, ότι μπορώ να χορεύω και να είμαι καλή χωρίς τις απαιτήσεις του κλασικού χορού. Ο πατέρας μου έπαθε σοκ όταν είπα ότι θα σταματήσω από την Graham, αλλά η μητέρα μου με υποστήριξε. Μπήκα στο Actors Studio και εκεί τέλειωσα τις σπουδές μου.
• Αποφάσισα να κάνω μιούζικαλ στην πόλη που βλέπεις φαντασμαγορικά θεάματα και ηθοποιούς με τρομερές επιδόσεις σε όλα, ολοκληρωμένους καλλιτέχνες-πολυεργαλεία. Αυτό με γοήτευε πολύ, αλλά είχε τεράστιο βαθμό δυσκολίας γιατί η φωνή μου δεν ήταν ωραία, ήμουν η απόλυτη καρακάξα. Ξεκίνησα τραγούδι με τον Gregory Toroian και αυτός ο γλυκός άνθρωπος πέρασε τα πάνδεινα μαζί μου μέχρι να φτάσω σε ένα επίπεδο.
• Αποφάσισα να δώσω την πρώτη μου οντισιόν για το Cats. Η ουρά των υποψηφίων ήταν ένα ολόκληρο μπλοκ, ατελείωτη, γιατί ζητούσαν union και non-union ανθρώπους. Πέρασα την πρώτη ακρόαση, χάρηκα απίστευτα, αλλά από τη χαρά μου στη δεύτερη οντισιόν έχασα τη συγκέντρωσή μου και δεν έπιασα βήμα. Και κόπηκα. Ορκίστηκα όμως να μη μου ξανασυμβεί αυτό το πράγμα.
• Το West Side Story έκανε τότε περιοδεία και έκανε ακροάσεις. Πηγαίνοντας στη σχολή, άλλαξα τρένο και πήγα στην οντισιόν. Είπα τότε στον εαυτό μου «αυτή δεν θα τη χάσεις». Ούτε παπούτσια δεν είχα μαζί μου. Πήγα, έδωσα, πέρασα δύο ακροάσεις, αλλά στην ακρόαση για τραγούδι με μεγάλο θράσος ζήτησα να πω το «The way we were». Όχι μόνο δεν πάτησα νότα, αλλά με έπιασε νευρικό γέλιο με τα χάλια μου, το ίδιο και όσους με έβλεπαν. Και έφυγα δίνοντας το τηλέφωνο της σχολής∙ από το άγχος δεν θυμόμουν του σπιτιού μου. Με πήραν στη σχολή λίγο αργότερα και μου είπαν ότι με πήραν, τόσα τα χρήματα, αυτός ο ρόλος, δέχεστε; Έπαθα σοκ. Και έτσι έκανα την Γκρατσιέλα, που ευτυχώς δεν τραγουδούσε σόλο, μόνο στα σύνολα. Ήταν σπουδαία εμπειρία και είχα την ευκαιρία μετά να παίξω και σε άλλες παραστάσεις. Έκανα και μια μικρού μήκους και ήμουν και στο Omega Dance Company, ενώ δούλευα και στην γκαρνταρόμπα ενός εστιατορίου. Η Αμερική ήταν για μένα ένας πολύ φωτεινός τόπος, ευλογημένος, και μου δόθηκαν απλόχερα τα πράγματα, ίσως γιατί κι εγώ ήμουν πολύ παρούσα και ανοιχτή.
• Επέστρεψα την Ελλάδα γιατί δεν μπόρεσα να ανανεώσω τη βίζα μου. Έπρεπε να έχω περισσότερα από δέκα εκατομμύρια δραχμές ή να παντρευτώ, πράγμα που καλώς αποφάσισα να μην κάνω. Το σχέδιο που συζήτησα και με τους γονείς μου ήταν να δω τι μπορώ να κάνω εδώ και, αν δεν έβρισκα άκρη, θα επέστρεφα.
• Στην Ελλάδα έγιναν όλα πολύ γρήγορα, σε πολύ λιγότερο χρόνο από το περιθώριο που είχα δώσει στον εαυτό μου. Εμένα μου αρέσει να τρέχουν τα πράγματα, αυτή είναι η σχέση μου με τον χρόνο, γιατί πιστεύω ότι είμαι εδώ για να πάρω όσο περισσότερες εμπειρίες μπορώ. Μια επιτυχία είναι απλώς μια εμπειρία, το ίδιο και μια αποτυχία. Με νοιάζει περισσότερο η εσωτερική μου εξέλιξη μέσω της κίνησης, σιχαίνομαι τη στατικότητα και θέλω να εξελίσσομαι διαρκώς.
• Στην Αμερική είχα γνωρίσει τον Παντελή Βούλγαρη. Ήταν ο μόνος που ήξερα όταν επέστρεψα και επικοινώνησα μαζί του. Δεν συνεργαστήκαμε γιατί εν τω μεταξύ είχα κλείσει δουλειά στο θέατρο, αλλά ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος που με ενθάρρυνε.
• Τον κόσμο του θεάτρου τον γνώρισα βλέποντας τηλεόραση∙ είχαν ανοίξει και τα ιδιωτικά κανάλια και ήταν κάπως πιο εύκολα τα πράγματα για εμάς. Άρχισα να κάνω γκεστ, στον Κώστα Κουτσομύτη, στον Πάνο Κοκκινόπουλο, και έτσι άρχισε να κυλάει το πράγμα. Ταυτόχρονα με την τηλεόραση, έκανα την πρώτη μου δουλειά στο θέατρο με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Με πήρε από μια ανοιχτή ακρόαση και έπαιξα στο Ωραία μου Κυρία. Αμέσως μετά έψαχνε ο Γιώργος Λεμπέσης ηθοποιούς για το West Side Story, πέρασα από ακρόαση, με πήρε και έτσι ξεκίνησα. Μέχρι και σήμερα συγκινούμαι όταν θυμάμαι τον Λεμπέση, γιατί ήταν ένας παραγωγός που ήξερε το θέατρο, τους ηθοποιούς και τις ιδιορρυθμίες τους, γνώριζε τα έργα, έδινε ευκαιρίες στους νέους και ήταν ένας πολύ δίκαιος άνθρωπος.
• Πάντα πέρναγα από ακροάσεις, δεν μου χαρίστηκε τίποτα. Γενικά με προόριζαν για δραματικούς ρόλους, τέτοιους έκανα και στο ξεκίνημά μου, στην Αμερική. Μάλιστα ο δάσκαλός μου, George Loros, μού είχε πει: «Εβελίνα, μην παίξεις ποτέ κωμωδία». Μέχρι που έκανα μια ακρόαση για κωμωδία, για τη σειρά «Ασυνήθεις ύποπτοι» και άρχισε να λειτουργεί και το κωμικό μου κομμάτι. Αφέθηκα στην παιδική μου τρέλα και εκεί ανακάλυψα τη χαρά να εκφράζεσαι ελεύθερα. Έτσι με πήραν και στους «Δυο ξένους», πάλι με ακρόαση.
• Αυτό τον ρόλο δεν ήθελα να τον δω μονοδιάστατα. Ήθελα να υπάρχουν και οι δραματικές στιγμές και αυτές με χαζομάρα και αφέλεια, όσο πιο αληθινές γίνεται. Έψαχνα να βρω μια ταυτότητα και μια αλήθεια στον ρόλο, να δείξω πόσο χειριστική ήταν η Μαρίνα Κουντουράτου, που δεν ήταν καθόλου χαζή αλλά γινόταν ελκυστική μέσα από την αφέλειά της. Με τον Αλέξανδρο Ρήγα και τον Νίκο Σεργιανόπουλο κάναμε έναν μήνα πρόβες. Είχαμε το σενάριο πολύ νωρίτερα, ξέραμε τις σκηνές μας πριν μπούμε στο πλατό, είχε βρεθεί η χημεία, κάτι που σήμερα δεν συμβαίνει. Το πρώτο πλάνο που κάναμε ήταν στο στούντιο της Μαρίνας Κουντουράτου, κάτι που ο Αλέξανδρος θεωρούσε πολύ δύσκολο κι εγώ πολύ εύκολο και απελευθερωτικό, γιατί είχε τραγούδι και χορό. Λύθηκα και νιώσαμε όλοι ασφάλεια, και επικοινωνούσαμε με τα μάτια. Ο Νίκος για μένα, πέρα από πολύ όμορφος και γοητευτικός άντρας, με το πιο βαθύ βλέμμα που έχω δει σε Έλληνα ηθοποιό, ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας εκπληκτικός συνεργάτης, γλυκός και δοτικός, που λάτρευε τη γυναίκα. Είχε μια ποιότητα που συναντάς σπάνια.
• Αυτή η σειρά έγινε επιτυχία με το «καλημέρα», αλλά εγώ εκείνη την εποχή έπαιζα στο Βίρα τις άγκυρες στο Εθνικό και έτρεχα από το πρωί μέχρι το βράδυ, γιατί τα γυρίσματα ήταν πολύ απαιτητικά. Την επιτυχία του σίριαλ δεν την καταλάβαινα, γιατί δεν είχα δει ούτε ένα επεισόδιο. Μου μιλούσαν και δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Μου έβγαινε και ένα «κομπλεξικό» κομμάτι, ότι ήμουν δραματική ηθοποιός και έγινα γνωστή από κωμωδία.
• Χαιρόμουν, αλλά μέσα μου είχε ξεσηκωθεί μια θύελλα συναισθημάτων, και ενώ μέχρι τότε είχα μια ήσυχη ζωή, σε κάθε βήμα μου κάποιος με σταμάταγε για να μου μιλήσει. Αυτό ήταν δύσκολο στη διαχείριση. Καταλάβαινα την αξία της δουλειάς μας, αλλά ήμουν σε μια μεταιχμιακή κατάσταση, σε μια διαρκή σύγχυση και θλίψη, έκλαιγα τόσο που τρόμαζα με τους λυγμούς μου.
• Με ταρακούνησε το εξής περιστατικό: βγαίνοντας από ένα μαγαζί, με σταμάτησε μια κοπέλα, με αγκάλιασε και μου είπε «πέθανε ο πατέρας μου και σε ευχαριστώ γιατί η μοναδική στιγμή που νιώθω χαρά είναι όταν βλέπω τη σειρά». Εκεί μου έφυγαν όλα τα κόμπλεξ, τα ερωτήματα, και κατάλαβα ότι κάτι καλό γινόταν. Ωστόσο, ήταν μια πολύ έντονη περίοδος και άρχισα να θέλω να κρύβομαι. Ήθελα να οχυρωθώ και να ξαναμπώ στην Εβελίνα που ήξερα, να μην είμαι τόσο εκτεθειμένη. Αυτό με έκανε να αρχίσω να βλέπω και να θέλω κι άλλα πράγματα.
• Όταν τελείωσε η σειρά, μου έκαναν παρόμοιες προτάσεις που με υποχρέωσαν να μπω στη διαδικασία των «όχι» και των επιλογών, κάτι που ήταν και δύσκολο και επίπονο και εμπεριείχε και την αποτυχία, γιατί αυτοί που αγόραζαν ένα εισιτήριο ήθελαν να δουν το «προϊόν» που ήξεραν. Σε αυτό το περιβάλλον, πήρα το θάρρος και ανέβασα στο Club 22 το Hedwig and the Angry Inch. Αποφάσισα να το σκηνοθετήσω και να παίξω τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, πολύ νωρίς για την τότε θεατρική πραγματικότητα, παίρνοντας το ρίσκο μέχρι τέλους, ενώ όλοι μου έλεγαν «θα καταστραφείς». Είναι κάτι για το οποίο δεν έχω μετανιώσει ποτέ, γιατί τα ζητήματα φύλου με απασχολούσαν πάντα. Γιατί να στεκόμαστε στη σεξουαλικότητα, γιατί η ερωτική ζωή των άλλων να είναι η ταυτότητά τους και όχι ο ίδιος ο άνθρωπος ως ποιότητα; Το τολμηρό εγχείρημα λειτούργησε τελικά, αλλά δεν ήταν λίγοι αυτοί που στον χώρο μας με «χτύπησαν», ήταν το πρώτο χαστούκι που έφαγα εδώ. Μέχρι σήμερα λέω ότι αυτή είναι από τις πιο ωραίες δουλειές που έχω κάνει και από τους καλύτερους ρόλους που έχω παίξει.
• Τα πράγματα συνεχίστηκαν ομαλά, έκανα ένα παιδί, την υπέροχη Αφροδίτη που είναι ηθοποιός, μια γυναίκα χειραφετημένη και ανεξάρτητη. Θεωρώ τη σχέση μας το πιο ουσιαστικό σχολείο από το οποίο έχω περάσει. Ήταν δύσκολη η διαδρομή, είχαμε ήδη χωρίσει με τον πατέρα της και πάλευα για την επιβίωση. Έτσι, ρύθμιζα το πρόγραμμά μου και τις δουλειές μου για να μπορώ να έχω χρόνο αλλά και με βάση τις οικονομικές απολαβές. Για μένα προτεραιότητα ήταν να δώσω όσο το δυνατόν περισσότερα στο παιδί μου, γιατί αυτό το παράδειγμα είχα. Γινόμουν εκατό χιλιάδες κομμάτια συνειδητά, γιατί είμαι γυναίκα καριέρας. Αν δεν δούλευα, δεν θα ένιωθα ολοκληρωμένη και αυτό θα είχε αντίκτυπο στη ζωή της κόρης μου.
• Στο θέατρο έχω δουλέψει πολλά χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι πάντα ήμουν τολμηρή και άφοβη. Δεν έδωσα ποτέ σημασία στον περίγυρο, ποιος με συμπαθεί ή όχι, ήμουν παρούσα ολόψυχα στη δουλειά μου, είχα σχέσεις και επαφές όσο επιτρέπει το σύντομο διάστημα των παραστάσεων. Έμαθα να εκτιμώ κάποιους ανθρώπους και πορεύτηκα με αυτό τον τρόπο. Δεν με απασχόλησε να αφομοιωθώ από μια παρέα για να υπάρχω, αλλά με ευθύτητα και προσήλωση κατάφερα και δούλεψα σχεδόν πάντα με ανθρώπους με τους οποίους ένιωθα καλά.
• Φυσικά, υπήρχαν και άλλες συμπεριφορές. Έγινε το #metoo και καλώς έγινε. Το θέατρο έπαιξε σοβαρό ρόλο σε αυτή την υπόθεση. Πιστεύω ότι όλο αυτό είναι μια παρακαταθήκη που αφήνουμε στους επόμενους, στους νέους ηθοποιούς που η εποχή τους δεν έχει καμία σχέση με τη δική μας. Τώρα βιώνουν κάτι εξαιρετικά δύσκολο και πρέπει να αποδεικνύουν την αξία τους σε καθημερινή βάση. Αυτά τα παιδιά αναμετριούνται με δύσκολες καταστάσεις, αλλά είναι πιο χειραφετημένα και διαφορετικά μεγαλωμένα. Πρέπει να καταλάβουν ότι μπορούν να μιλάνε και να βάζουν τα όριά τους. Πιστεύω ότι ο χώρος μας απαρτίζεται από καλούς ανθρώπους με πολλή αγάπη και πάθος και νοιάξιμο και ότι οι εξαιρέσεις δεν δείχνουν το σύνολο.
• Μετά την πανδημία, που έβγαλε πολλά πράγματα στον αέρα γιατί όλοι αναμετρηθήκαμε με τον εαυτό μας, με το παρελθόν μας και με πράγματα τα οποία με τη βιασύνη που είχαμε δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε, έμεινα στο κρεβάτι με ένα σοβαρό πρόβλημα που είχα στη μέση μου. Με συμβούλεψαν να σταματήσω να κινούμαι, κάτι καταστροφικό για ένα σώμα που ήταν σε κίνηση από τα έξι, και όταν κόπηκε το νήμα της κίνησης βγήκαν στην επιφάνεια όλοι οι τραυματισμοί, ψυχικοί και σωματικοί. Ένας φυσιοθεραπευτής με επανέφερε στην προσωπική μου τάξη, στη φύση μου, στην κίνηση. Ξεκίνησα να κάνω γιόγκα, χορό, να κινούμαι, και έφτιαξα ένα σύστημα που εξυπηρετούσε αρχικά εμένα, με θεράπευσε. Αποφάσισα να το κάνω και σε άλλους και εξελίχθηκε σε μια δική μου μέθοδο. Μου έφερε μεγάλη ικανοποίηση και ευτυχία το να μπορώ να βοηθήσω κάποιον.
• Είμαι πια ο εαυτός μου, κάτι που στην υποκριτική δεν μπορείς να το έχεις, είσαι πάντα κάποιος άλλος. Η γιόγκα που κάνω έχει να κάνει με την ανατολική φιλοσοφία, με την αναπνοή, τίποτα δεν γίνεται βιαστικά, και αφορά και τη δική μου σχέση με τον χρόνο. Είμαι αφιερωμένη σε αυτό, και στο θέατρο θέλω πλέον να παίζω θετικούς χαρακτήρες, κι ας είναι πιο δύσκολοι και στη σκηνή και στη ζωή.
• Αυτό που μου δίνει επίσης μεγάλη ελευθερία και τη δυνατότητα να μπορώ να κάνω επιλογές στο θέατρο είναι το ραδιόφωνο. Κάνω μια εκπομπή στον Ελληνικό 93,2 με τον Διονύση Καστόρα εδώ και τέσσερα χρόνια, ένα χιουμοριστικό πρωινό μαγκαζίνο. Αποφασίσαμε να βλέπουμε τη φωτεινή πλευρά της ζωής στην εκπομπή και τα θέματα που βρίσκουμε είναι σατιρικά. Συνειδητοποιείς, όταν τα ψάχνεις, ότι η πραγματικότητα ξεπερνά τα πιο σουρεαλιστικά σενάρια. Αυτό που κάνω το απολαμβάνω, είμαι ο εαυτός μου, δεν κουβαλάω τίποτα άλλο μέσα στη μέρα και έχω την πολυτέλεια του χρόνου να ασχοληθώ με αυτό που με ενδιαφέρει, να μπορώ να παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου και να κάνω έναν ολόκληρο κύκλο για να θυμηθώ ξανά τη βάση μου. Να μπορώ να βλέπω το καλό γύρω μου και στους ανθρώπους, γιατί για μένα η αγάπη είναι το πιο βασικό συστατικό της ζωής μας.
Η Εβελίνα Παπούλια διδάσκει τη μέθοδο Yoga Dance Choreography και κάνει την εκπομπή «Πρωινό στον Ελληνικό 93,2» καθημερινά 7:00-10:00.
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
