"Καθίσαμε απέναντι.Τα δικά μου πιόνια ήταν σύννεφα.Τα δικά του σίδερο και χώμα.Αυτός είχε τα μαύρα.Σκληροί, γυαλιστεροί οι πύργοι τουεπιτέθηκαν με ορμήενώ η βασίλισσά μουξεντυνόταν στο σκοτάδι.Ήταν καλός αντίπαλος,προέβλεπε κάθε μου κίνησηπριν καλά καλά ακόμα την σκεφτώκι εγώ παρόλα αυτά την έκανα,με την ήρεμη εγκατάλειψη αυτούπου βαδίζει στον χαμό του.Στο τέλος τέλος ίσως με γοήτευετο πόσο γρήγορα εξόντωσε τους στρατιώτεςτους αξιωματικούς, τους πύργους, τα οχυρά,τις γέφυρες, τον βασιλιά τον ίδιοπόσο εύκολα διαπέρασε, εισχώρησε και άλωσεβασίλεια ολόκληρα αρχαίας σιωπήςκαι πως αιχμαλώτισε εκείνη την βασίλισσα από νεραϊδοκλωστήπου τόσο της άρεσε να διαφεύγειμε πειρατικά καράβιαστις χώρες του ποτέ.Ναι, ομολογώ ότι γνώριζα από πριν πως θα νικήσει.Άλλωστε γι αυτό έπαιξα μαζί του.Γιατί, έστω και μία φορά, μες στη ζωήαξίζει κανείς να παίζει για να χάσει." (Χλόη Κουτσουμπελη) "Στο σκάκι έχανα πάνταποτέ κανένα πιόνι μου δεν έγινε βασίλισσα.Τη δική μου βασίλισσατη μάζευα μαχαιρωμένη απ’ τη σκακιέραμε τις μακριές μαύρες δαντέλες τηςνα στάζουν αίμακαι τον γερμένο πύργο της να φλέγεταιστο βάθος των ωραίων της ματιών.Μου έλεγε κάθε φορά πριν ξεψυχήσειότι κανένα παιχνίδι δεν κερδίζεται πραγματικάότι δεν είναι ζήτημα στρατηγικής αλλά πάθουςπως οι μοναδικές σωστές κινήσεις μαςείναι τα λάθη μας, και άλλα πολλά...Στην Ινδία το σκάκι το έπαιζαν κάποτε με ζωντανούς–τους ηττημένους τούς θανάτωναν αλύπητα–εμείς το παίζουμε κρυφά κάτω απ’ τις λέξειςεκεί που οι σκάλες δεν σταματούν ποτέεκεί που τα πιόνια χτυπούν πισώπλαταχωρίς κανόνες." (Κατερίνα Καριζωνη)