ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Mια χαρά παιχνίδι είναι το σκάκι. Απ'τα αγαπημένα μου.

"Καθίσαμε απέναντι.Τα δικά μου πιόνια ήταν σύννεφα.Τα δικά του σίδερο και χώμα.Αυτός είχε τα μαύρα.Σκληροί, γυαλιστεροί οι πύργοι τουεπιτέθηκαν με ορμήενώ η βασίλισσά μουξεντυνόταν στο σκοτάδι.Ήταν καλός αντίπαλος,προέβλεπε κάθε μου κίνησηπριν καλά καλά ακόμα την σκεφτώκι εγώ παρόλα αυτά την έκανα,με την ήρεμη εγκατάλειψη αυτούπου βαδίζει στον χαμό του.Στο τέλος τέλος ίσως με γοήτευετο πόσο γρήγορα εξόντωσε τους στρατιώτεςτους αξιωματικούς, τους πύργους, τα οχυρά,τις γέφυρες, τον βασιλιά τον ίδιοπόσο εύκολα διαπέρασε, εισχώρησε και άλωσεβασίλεια ολόκληρα αρχαίας σιωπήςκαι πως αιχμαλώτισε εκείνη την βασίλισσα από νεραϊδοκλωστήπου τόσο της άρεσε να διαφεύγειμε πειρατικά καράβιαστις χώρες του ποτέ.Ναι, ομολογώ ότι γνώριζα από πριν πως θα νικήσει.Άλλωστε γι αυτό έπαιξα μαζί του.Γιατί, έστω και μία φορά, μες στη ζωήαξίζει κανείς να παίζει για να χάσει." (Χλόη Κουτσουμπελη) "Στο σκάκι έχανα πάνταποτέ κανένα πιόνι μου δεν έγινε βασίλισσα.Τη δική μου βασίλισσατη μάζευα μαχαιρωμένη απ’ τη σκακιέραμε τις μακριές μαύρες δαντέλες τηςνα στάζουν αίμακαι τον γερμένο πύργο της να φλέγεταιστο βάθος των ωραίων της ματιών.Μου έλεγε κάθε φορά πριν ξεψυχήσειότι κανένα παιχνίδι δεν κερδίζεται πραγματικάότι δεν είναι ζήτημα στρατηγικής αλλά πάθουςπως οι μοναδικές σωστές κινήσεις μαςείναι τα λάθη μας, και άλλα πολλά...Στην Ινδία το σκάκι το έπαιζαν κάποτε με ζωντανούς–τους ηττημένους τούς θανάτωναν αλύπητα–εμείς το παίζουμε κρυφά κάτω απ’ τις λέξειςεκεί που οι σκάλες δεν σταματούν ποτέεκεί που τα πιόνια χτυπούν πισώπλαταχωρίς κανόνες." (Κατερίνα Καριζωνη)

Ωραίο το σκάκι, μου θύμισες αυτα:"Δεν ξέρουν πως το σίγουρο χέριτου παίχτη τους ρυθμίζει τη μοίρα,δεν ξέρουν πως μια τρομαχτική νομοτέλειαελέγχει τις αποφάσεις και τη διαδρομή τους.Αλλά κι ο ίδιος ο παίχτης είναι αιχμάλωτος(η έκφραση είναι του Ομάρ) μιας άλλης σκακιέραςμε μαύρες νύχτες και άσπρες μέρες.Ο Θεός κινάει τον παίχτη κι ο παίχτης τα πιόνια.Μα άραγε ποιος Θεός, πίσω από το Θεό, κινάει το νήματης σκόνης και του χρόνου, του ονείρου και της αγωνίας;" (Χόρχε Λουίς Μπόρχες) "Πώς να σε κερδίσω;Με παίζεις όπως θέλεις. Και μου παίρνειςέναν-έναν τους στρατιώτες. Μου κυκλώνειςτους πύργους. Τ' άλογά μου έχουν τρομάξεικαι τριγυρνούν εδώ κι εκεί χαμένα.Μα πώς να σε κερδίσω; Που ακόμακι αυτή η βασίλισσά μου ξεπορτίζει.Και με προδίνει αδιάκοπα μέσα στα χόρταμε τους στρατιώτες και τους αξιωματικούς σου." (Νάσος Βαγενάς)