El professor μου αρέσουν πολύ τα σχόλια σου. Οι τοποθετήσεις σου είναι εξαιρετικές. Αφιερώνεις χρόνο και ψυχή, τα κείμενα σου καλογραμμένα κ ομορφα στοιχειοθετημένα όσα γράφεις, η προσέγγιση σου έχει ενσυναίσθηση εκεί που πρέπει, «αιχμηρότητα» αφύπνισης όταν αυτή χρειάζεται και καθαρή ματιά. Οι τοποθετήσεις μας στο σκεπτικό συγκινούν. Το έθεσες πολύ όμορφα ότι στην συγκεκριμένη εξομολόγηση, είναι ωραίο (και ελπιδοφόρο για τους αναγνώστες) που δυο άνθρωποι κάνουν εκπτώσεις στα θέλω τους για να είναι μαζί. Στην συγκεκριμένη εξομολόγηση θα παρεκκλίνω λίγο από την τοποθέτηση σου (που σχεδόν πάντα, οι απόψεις μας είναι ταυτόσημες). Εξομολογουμενη, θα σταθώ λίγο στις λέξεις που έχεις χρησιμοποιήσει για να περιγράψεις το πως νιώθει ο σύντροφος σου: «δράμα», «μαραζώνει», « πολύ σφιγμένος ψυχολογικά». Είναι σεβαστό κάποιος να νιώθει σαν το ψάρι έξω από το νερό σε μια άλλη πόλη και συγκεκριμένα στην πρωτεύουσα με όλη την ασχήμια της που περιέγραψε πάνω ο/η el professor. Όμως αυτό που μου δημιουργεί «αμηχανία» στην εξομολόγηση και στις παραπάνω λέξεις ειναι πως ο συντροφος σου ΕΠΙΛΕΓΕΙ (συνειδητά η ασυνείδητα) να επηρεαστεί η συναισθηματική του κατάσταση αρνητικά από το ΜΕΡΟΣ=Αθήνα παρά θετικά από την ΕΠΑΦΗ σας. Δηλαδή, σε μια καλά δομημένη σχέση το να είσαι κοντά με τον συντροφος σου θα έπρεπε να λειτουργεί ως αντίδοτο στην δυσφορία που προκαλείται από τον τόπο. Επίσης, στην ζυγαριά που από την μια είναι η δική σου καλή εργασιακη κατάσταση (που δημιουργεί «πολύ χαρά και ευχαρίστηση», που πληρώνεσαι καλά, κ που νιώθεις ότι εξελίσσεσαι) και από την άλλη πλευρά της ζυγαριάς είναι η δυσαρέσκεια του συντρόφου σου με τον ΤΟΠΟ =Αθήνα, νομίζω πως ο συντροφος σου είναι συναισθηματικά άκαμπτος και δυσκοίλιος: αδυνατεί να χαρεί με την χαρά σου και την επιτυχία σου (σπάνια να βρεθεί στις μέρες μας τέτοια εργασιακή κατάσταση), επίσης ο σύντροφος με την στάση του δεν σου επιτρέπει να «γιορτάσεις» και να απολαύσεις με αυτήν την επιτυχία σου και γενικά η χαρά σου δεν γίνεται χαρά του αλλά δυσφορία του που δημιουργεί κ σε εσένα δυσφορία με την χαρά σου. Επιπλέον, θεωρώ ότι είναι άκαμπτος γιατί, όσο και να μην σου αρέσει ένας τόπος, από την στιγμή που για εσένα είναι συνυφασμένος με εργασιακή ευχαριστήση, ωφειλει ΟΧΙ ΝΑ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕΙ με το ζόρι, αλλά να λειτουργήσει από ΣΤΑΣΗ ΑΝΟΙΧΤΟΤΗΤΑΣ πχ «χμ, για να δούμε, μπορώ να ανακαλύψω με την σύντροφο μου κάτι όμορφο και θετικό σε αυτή την άσχημη πόλη»; Γιατί αγαπητή Εξομολογουμενη, δεν είναι απαραίτητο στην ζωή να είναι πάντα «έρωτας με την πρώτη ματιά» αλλά να επέλθει «έρωτας» μέσα από στάση ανοιχτοτητας και υγιούς περιέργειας στο να γνωρίσεις κάτι και στην προκειμένη μια πόλη. Το να μην ελίσσεται ένας ανθρωπος κ να παραμένει δυσκοίλιος στις συνθήκες ζωής, σημαίνει ότι δημιουργεί «δραμα» κ «μαρασμό» εκεί που θα μπορούσε να υπάρξει μια ευχάριστη έκπληξη και συνθήκη.
Όπως δηλώνεις κ εσύ, δεν είναι μια εφ’ορου ζωής συνθήκη, αλλά κάτι προσωρινό όποτε ο συντροφος σου δεν δείχνει το απαραίτητο σθένος και διάθεση να κρατήσει μια ψύχραιμη, αισιόδοξη ισως κ με μια δόση φαιδρότητας στάση σε ένα τέτοιο θέμα. Το ότι δεν θέλει γενικά να ξεβολευεται από τα θέλω του το βλέπω και από την έτοιμη δουλειά που τον περιμένει, ενώ εσύ έπρεπε να παλέψεις να βρεις την δική σου εργασια και τώρα καλείσαι να «ακυρώσεις» όσα κατάφερες και να προσπαθήσεις παλι να παλέψεις για εύρεση εργασίας. Και μιλάω όχι εκτός χορού, αλλά εντός χορού: γιατί στο παρελθόν, σε δυο διαφορετικές συντροφικές περιπτώσεις, έχω δείξει ευελιξία αλλάζοντας χώρες, χωρίς να μου αρέσει ο τοπος/χώρα αλλά επιθυμούσα τον άνθρωπο. Στην θέση σου θα με απασχολούσε, όχι η μοναξιά που θα βίωνα όταν μετά την εργασία γύριζα στο σπίτι (αναμενόμενο), αλλά η μοναξιά που θα βίωνα στην χαρά της επιτυχίας μου από τον σύντροφο μου, και στην μοναξιά που θα βίωνα παρουσία του συντρόφου μου όταν αυτός μαράζωνε για τον τόπο, ενώ ήμασταν μαζί!!!