ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
29.8.2021 | 12:35

Σχέση-Δουλειά

Εγώ και ο σύντροφός μου είμαστε μεγαλωμένοι σε χωριά επομένως έχουμε συνηθίσει εκείνους τους ρυθμούς ζωής. Γνωριστήκαμε στην πόλη που σπουδάζαμε ο καθένας στο αντικείμενό του και είμασταν μαζί σχεδόν απ το 2ο έτος. Εγώ τελείωσα πιο γρήγορα τη σχολή και άμεσα βρήκα δουλειά στην Αθήνα, καμία σχέση με την πόλη που σπουδάζαμε. Αυτό εξελίχθηκε σε δράμα διότι σε εκείνον δεν άρεσε καθόλου η πρωτεύουσα και δεν μπορούσε να συνηθίσει με τίποτα τους ρυθμούς. Κάθε φορά που ερχόταν για μεγάλο χρονικό διάστημα τον έβλεπα να μαραζώνει και να είναι πολύ σφιγμένος ψυχολογικά. Ούτε το δικό μου όνειρο ήταν να μείνω για το υπόλοιπο της ζωής μου στην Αθήνα αλλά η δουλειά ήταν ευκαιρία ζωής καθώς είναι πάνω στο αντικείμενο μου, πληρώνομαι καλά, περνάω ευχάριστα και νιώθω ότι εξελίσσομαι. Επομένως είχα πει ότι θα πάρω ότι μπορώ να πάρω από αυτή τη δουλειά και έπειτα θα αποχωρήσω για μια πιο ήρεμη ζωή. Το θέμα είναι ότι παρόλο που περνάω πολύ ωραία στη δουλειά κάθε φορά που γυρνάω στο άδειο σπίτι καταρρακωνομαι και εγώ. Μου έλειπε η παρέα του συντρόφου μου, μια αγκαλιά όταν δεν ήμουν καλά, να φτιάξουμε ένα φαγητό παρέα και να μην τρώω μόνη μου και όλες αυτές οι όμορφες συνήθειες που είχαμε. Για να μην συνεχίσω να γίνομαι πιο αναλυτική, ξεκίνησα να ψάχνω δουλειά για να μετακομίσουμε μαζί σε μία πόλη που βρίσκεται 1 ώρα μακριά απ το χωριό του όπου εκείνος θα έχει και έτοιμη δουλειά. Δεν βρίσκω τίποτα, έχω απελπιστεί, ακόμα και για μία αγγελία που βρήκα δεν έχω την απαραίτητη προϋπηρεσία και δεν θα με προσέξουν. Έχω βαρεθεί τη μοναξιά αλλά δε μπορώ να κάνω βήμα .. Το ξέρω ότι δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή τη ζωή..
12
 
 
 
 
σχόλια

Επιλογές είναι όλα..ζύγισε τα και αποφάσισε τι είναι καλύτερο για σένα. Μπορεί να πάει αυτός εκεί, να συνεχίσεις να δουλεύεις για λίγο Αθήνα μέχρι να βρεις κάτι και μετά γυρνάς.

Είσαι πάρα πολύ νέα, και κανένας δεν μπορεί σου να εγγυηθεί ότι και στο χωριό να πας, ότι θα εξακολουθήσετε μετά από ένα χρόνο. Αλλά γιατί να πας; Επειδή δεν αντέχει αυτός να είναι μακριά από τους δικούς τους; Και τι πάει να πει αυτό για σένα; Αν θέλει, ας έρθει στην Αθήνα, που έχει χιλιάδες πράγματα να κάνει κανείς Θα τα αλλάξεις όλα για να γίνεις γιδοβοσκός στην επαρχία, όταν αυτό δεν είναι το όνειρό σου; Αν γούσταρε θα ήταν στην Αθήνα μαζί σου, αλλά η δουλειά που λες ότι έχει εξασφαλίσει στο χωριό (κάποια οικογενειακή επιχείρηση προφανώς ή αγροτική δουλειά) βαραίνει περισσότερο για αυτόν από ό,τι η σχέση σας. Καλώς ή κακώς, δεν το κρίνω, αλλά αυτό ισχύει. Και μόνο ότι ένας άνθρωπος δεν μπορεί την Αθήνα αλλά θέλει την επαρχία και δεν μετακινείται ρούπι από αυτή τη θέση είναι red flag γεροντικής συμπεριφοράς. Στο χέρι σου είναι η επιλογή. Απλώς σκέψου μη γυρίσεις μετά από πέντε χρόνια και του πεις "έφαγα τη ζωή μου στο χωριό", γιατί αυτός τουλάχιστον ήταν ξεκάθαρος.

Αρχικά προφανώς, για να πηγαινοέρχεται ο τύπος Αθήνα στην αρχή και έπειτα η κοπέλα να προτίθεται να μετακομίσει στην επαρχία για να είναι μαζί, μιλάμε για δύο άτομα συναισθηματικά δεμένα εντός μιας αρμονικής σχέσης. Τουλάχιστον η εξομολογήτρια δεν αφήνει να εννοηθεί πως είναι στη σχέση το πρόβλημα, αλλά στην απόσταση. Επομένως, με τη λογική σου και ποιος μπορεί να της εγγυηθεί πως και στην Αθήνα να μείνει θα βρει αυτά που έχει βρει στην παρούσα της σχέση και της αρέσουν; Αν η εξομολογήτρια έχει κάτι να προσθέσει μετά χαράς να συζητήσουμε σε άλλη βάση τότε, αν και, απ' ό,τι γράφει, ούτε η ίδια είχε ποτέ πρόθεση να περάσει τη ζωή της στην Αθήνα (τροφή για σκέψη τι διαπιστώσεις περιλαμβάνει αυτή η δήλωση).
Έπειτα, πού γράφει ότι δε μένει ο άνθρωπος στην Αθήνα γιατί δε μπορεί να είναι μακριά από τους δικούς του; Αυθαίρετο συμπέρασμα δικό σου, με παντελή έλλειψη ενσυναίσθησης για τους ανθρώπους που όντως ρε παιδί μου, ούτε τους αρέσει η ζωή στη μεγάλη πόλη, ούτε μπορούν να ακολουθήσουν τους ρυθμούς της. Όλοι έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέμε, αλλά μέσα στο χορό απαιτούνται μεγάλα αποθέματα ενέργειας και ψυχικής δύναμης για να προσαρμόσεις το βιολογικό σου ρολόι και προγραμματισμό σε κάτι που δεν έχεις συνηθίσει και προπαντός, δε σου αρέσει κιόλας.
Και το ένα αυθαίρετο συμπέρασμα να διαδέχεται το άλλο. Επειδή δεν είναι στην Αθήνα σημαίνει πως δεν τη γουστάρει και έχει εξασφαλίσει οικογενειακή ή αγροτική δουλειά στο χωριό; Μπορεί και να μην τη γουστάρει εντέλει, αλλά εσύ πού το ξέρεις; Αφού, απ' ό,τι γράφεται στην εξομολόγηση, η δουλειά που θα έχει αυτός θα είναι σε πόλη, 1 ώρα μακριά από το χωριό του. Άρα περισσότερο για συμβιβασμός μου φαίνεται (μετακομίζω εγώ από Αθήνα στην τάδε πόλη για να βρω εσένα που θα μένεις στην τάδε πόλη για δουλειά). Θες να είναι ανισοβαρής ο συμβιβασμός; Έστω.
Και στην τελευταία παράγραφο μαθαίνουμε ότι όποιοι μένουν σε χωριά "τρώνε τη ζωή τους". Ενώ όσοι μένουν στη μητρόπολη των 4 εκατομμυρίων, κάνουν ζωή ροκστάρς ας πούμε..Γι' αυτό άμα μπεις 7 το πρωί στο μετρό βλέπεις κάτι μουτσούνες λες και τους έχει φάει η γαϊδούρα το ψωμί, από τα "χίλια πράγματα που έχουν να κάνουν", τα χαϊλίκια και την καλοπέραση.
Ακριβώς αυτή η μπουρζουά έπαρση και δηθενιά είναι που οδήγησε 4 εκατομμύρια Έλληνες να μένουμε σε μια μητρόπολή, τη στιγμή που η επαρχία ερημώνει, χωρίς να παράγουμε τίποτα και με ένα αχανές υδροκέφαλο και αργοκίνητο κρατικό μηχανισμό, χρωστώντας σε όλο τον κόσμο, κοινωνικά αποξενωμένοι, ηθικά έκπτωτοι, αλλοτριωμένοι από τους σύγχρονους αδυσώπητους ρυθμούς της ζωής να χαιρόμαστε για το εποικοδόμημα και από μέσα μας να βράζουμε με χίλια-δυο ψυχολογικά ο καθένας.
Συμπερασματικά, όποιος θέλει να μείνει στην πόλη και όποιος θέλει να μείνει στην επαρχία, χωρίς ο ένας να χλευάζει την επιλογή του άλλου. Ο καθένας τα ζυγίζει και κάνει ό,τι θεωρεί καλύτερο για την πάρτη του. Το ότι είναι κάτι καλύτερο για σένα δε σημαίνει πως είναι για όλους.

Μερικοί άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν πως μόνο η καθημερινότητα στην Αθήνα τους επηρεάζει χωρίς να το ξέρουν.. οι γρήγοροι ρυθμοί της Αθήνας, πάντα να τρέχεις για να προλάβεις στην ώρα σου νσ είσαι κάπου, το αυξημένο στρες.. όλα αυτά και άλλα πολλά καλώς ή κακώς επηρεάζουν τους πιο πολλούς και πρέπει να υπάρχει κατανόηση και να βρεθεί μια μέση λύση που και οι δύο θα είναι χαρούμενοι.

Αρχικά χαίρομαι που διαβάζω για δυο ανθρώπους που κάνουν εκπτώσεις στα θέλω τους για να βρίσκονται με το σύντροφό τους: απ' ό,τι κατάλαβα οι επισκέψεις του συντρόφου σου στην Αθήνα ήταν για να σε δει και τώρα εσύ προτίθεσαι να μετακομίσεις αφού αυτός δε μπορεί να ανταπεξέλθει στους ρυθμούς της μητρόπολης. Έχοντας και ο ίδιος μεγαλώσει στην επαρχία, μπορώ να καταλάβω τόσο το σύντροφό σου και τη δυσκολία του να ανταπεξέλθει στο ύφος και τους ρυθμούς της ζωής στην Αθήνα, όσο και εσένα που έχεις μεν όλη την καλή διάθεση να μετακομίσεις κάπου αλλού για να είστε μαζί, αλλά βρίσκεσαι δε αντιμέτωπη με το επαγγελματικό αδιέξοδο, το οποίο αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι νέοι που θα ήθελαν να απομακρυνθούν από το "κλεινόν άστυ" αλλά δε βρίσκουν απασχόληση σε μικρότερα και πιο τσιλαριστά μέρη.
Αυτό που έχω να πω είναι να μην απογοητεύεσαι και, εφόσον έχεις αποφασίσει πως θες να είσαι με αυτό τον άνθρωπο, να συνεχίσεις να διερευνάς τις επαγγελματικές επιλογές που θα είχες στην πόλη που θες να μετακομίσεις, χωρίς να προεξοφλείς καταστάσεις (όπως το αν θα σε προσέξουν λόγω προϋπηρεσίας). Τώρα δεν παίζει τίποτα, αύριο μπορεί να υπάρξει όμως μια θετική εξέλιξη. Ψάξου, στέλνε βιογραφικά ανεξαρτήτως των απαιτήσεων της θέσης (στην επαρχία είναι δυσκολότερο να βρεις εξειδικευμένο προσωπικό έτσι κι αλλιώς), ζήτα βοήθεια και από το σύντροφό σου αν είναι αυτό εφικτό (στην επαρχία οι γνωριμίες παίζουν ακόμα μεγαλύτερο ρόλο απ' ό,τι στην πόλη) κάνε υπομονή και ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο. Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια γι' αυτά, να σε θέλει και να τον θες πραγματικά.
Γεμίστε με αγάπη, για να μην υπάρχει χώρος για απελπισία. Τα πάντα είναι δυνατά. Καλή τύχη!

El professor μου αρέσουν πολύ τα σχόλια σου. Οι τοποθετήσεις σου είναι εξαιρετικές. Αφιερώνεις χρόνο και ψυχή, τα κείμενα σου καλογραμμένα κ ομορφα στοιχειοθετημένα όσα γράφεις, η προσέγγιση σου έχει ενσυναίσθηση εκεί που πρέπει, «αιχμηρότητα» αφύπνισης όταν αυτή χρειάζεται και καθαρή ματιά. Οι τοποθετήσεις μας στο σκεπτικό συγκινούν. Το έθεσες πολύ όμορφα ότι στην συγκεκριμένη εξομολόγηση, είναι ωραίο (και ελπιδοφόρο για τους αναγνώστες) που δυο άνθρωποι κάνουν εκπτώσεις στα θέλω τους για να είναι μαζί. Στην συγκεκριμένη εξομολόγηση θα παρεκκλίνω λίγο από την τοποθέτηση σου (που σχεδόν πάντα, οι απόψεις μας είναι ταυτόσημες). Εξομολογουμενη, θα σταθώ λίγο στις λέξεις που έχεις χρησιμοποιήσει για να περιγράψεις το πως νιώθει ο σύντροφος σου: «δράμα», «μαραζώνει», « πολύ σφιγμένος ψυχολογικά». Είναι σεβαστό κάποιος να νιώθει σαν το ψάρι έξω από το νερό σε μια άλλη πόλη και συγκεκριμένα στην πρωτεύουσα με όλη την ασχήμια της που περιέγραψε πάνω ο/η el professor. Όμως αυτό που μου δημιουργεί «αμηχανία» στην εξομολόγηση και στις παραπάνω λέξεις ειναι πως ο συντροφος σου ΕΠΙΛΕΓΕΙ (συνειδητά η ασυνείδητα) να επηρεαστεί η συναισθηματική του κατάσταση αρνητικά από το ΜΕΡΟΣ=Αθήνα παρά θετικά από την ΕΠΑΦΗ σας. Δηλαδή, σε μια καλά δομημένη σχέση το να είσαι κοντά με τον συντροφος σου θα έπρεπε να λειτουργεί ως αντίδοτο στην δυσφορία που προκαλείται από τον τόπο. Επίσης, στην ζυγαριά που από την μια είναι η δική σου καλή εργασιακη κατάσταση (που δημιουργεί «πολύ χαρά και ευχαρίστηση», που πληρώνεσαι καλά, κ που νιώθεις ότι εξελίσσεσαι) και από την άλλη πλευρά της ζυγαριάς είναι η δυσαρέσκεια του συντρόφου σου με τον ΤΟΠΟ =Αθήνα, νομίζω πως ο συντροφος σου είναι συναισθηματικά άκαμπτος και δυσκοίλιος: αδυνατεί να χαρεί με την χαρά σου και την επιτυχία σου (σπάνια να βρεθεί στις μέρες μας τέτοια εργασιακή κατάσταση), επίσης ο σύντροφος με την στάση του δεν σου επιτρέπει να «γιορτάσεις» και να απολαύσεις με αυτήν την επιτυχία σου και γενικά η χαρά σου δεν γίνεται χαρά του αλλά δυσφορία του που δημιουργεί κ σε εσένα δυσφορία με την χαρά σου. Επιπλέον, θεωρώ ότι είναι άκαμπτος γιατί, όσο και να μην σου αρέσει ένας τόπος, από την στιγμή που για εσένα είναι συνυφασμένος με εργασιακή ευχαριστήση, ωφειλει ΟΧΙ ΝΑ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕΙ με το ζόρι, αλλά να λειτουργήσει από ΣΤΑΣΗ ΑΝΟΙΧΤΟΤΗΤΑΣ πχ «χμ, για να δούμε, μπορώ να ανακαλύψω με την σύντροφο μου κάτι όμορφο και θετικό σε αυτή την άσχημη πόλη»; Γιατί αγαπητή Εξομολογουμενη, δεν είναι απαραίτητο στην ζωή να είναι πάντα «έρωτας με την πρώτη ματιά» αλλά να επέλθει «έρωτας» μέσα από στάση ανοιχτοτητας και υγιούς περιέργειας στο να γνωρίσεις κάτι και στην προκειμένη μια πόλη. Το να μην ελίσσεται ένας ανθρωπος κ να παραμένει δυσκοίλιος στις συνθήκες ζωής, σημαίνει ότι δημιουργεί «δραμα» κ «μαρασμό» εκεί που θα μπορούσε να υπάρξει μια ευχάριστη έκπληξη και συνθήκη.
Όπως δηλώνεις κ εσύ, δεν είναι μια εφ’ορου ζωής συνθήκη, αλλά κάτι προσωρινό όποτε ο συντροφος σου δεν δείχνει το απαραίτητο σθένος και διάθεση να κρατήσει μια ψύχραιμη, αισιόδοξη ισως κ με μια δόση φαιδρότητας στάση σε ένα τέτοιο θέμα. Το ότι δεν θέλει γενικά να ξεβολευεται από τα θέλω του το βλέπω και από την έτοιμη δουλειά που τον περιμένει, ενώ εσύ έπρεπε να παλέψεις να βρεις την δική σου εργασια και τώρα καλείσαι να «ακυρώσεις» όσα κατάφερες και να προσπαθήσεις παλι να παλέψεις για εύρεση εργασίας. Και μιλάω όχι εκτός χορού, αλλά εντός χορού: γιατί στο παρελθόν, σε δυο διαφορετικές συντροφικές περιπτώσεις, έχω δείξει ευελιξία αλλάζοντας χώρες, χωρίς να μου αρέσει ο τοπος/χώρα αλλά επιθυμούσα τον άνθρωπο. Στην θέση σου θα με απασχολούσε, όχι η μοναξιά που θα βίωνα όταν μετά την εργασία γύριζα στο σπίτι (αναμενόμενο), αλλά η μοναξιά που θα βίωνα στην χαρά της επιτυχίας μου από τον σύντροφο μου, και στην μοναξιά που θα βίωνα παρουσία του συντρόφου μου όταν αυτός μαράζωνε για τον τόπο, ενώ ήμασταν μαζί!!!

Αγαπητή ανώνυμη,
το γεγονός ότι έκανες τον κόπο να γράψεις αυτή τη μικρή εισαγωγή πριν διαφωνήσεις μαζί μου το εκτιμώ ιδιαίτερα. Η απόκλιση πάντα έχει το ενδιαφέρον της και γι' αυτό μου αρέσει η λογική της "ανοικτότητας" που προκρίνεις στο σχόλιό σου, το οποίο παρεπιμπτόντως δίνει μια διαφορετική, ενδιαφέρουσα οπτική στο ζήτημα.
Ωστόσο, επέτρεψέ μου ορισμένες επιφυλάξεις.
Πρώτον, θεωρώ πως υπερεκτιμάς λίγο το ψυχολογικό-συναισθηματικό κομμάτι, εις βάρος του βιολογικού. Οι ρυθμοί που ζεις, η διατροφή, ο αέρας που αναπνέεις, η ηχορύπανση, τα επίπεδα στρες και άλλα πολλά, είναι όλοι ανεξάρτητες μεταβλητές που επηρεάζουν την ποιότητα της ζωής σου και είναι υπεράνω του ελέγχου μας. Η φύση είναι αντικειμενική και τους επηρεάζει όλους, άλλους περισσότερο τη στιγμή που άλλοι είναι περισσότερο "εύκαμπτοι", όπως θα τους έλεγες.
Δεύτερον, μπορεί να έχεις και δίκιο σε αρκετές από τις εκτιμήσεις σου. Όπως προανέφερα δίνεις μια διαφορετική οπτική στο θέμα. Ωστόσο, οι πληροφορίες μας για την κατάσταση και το πώς βλέπει τα πράγματα ο σύντροφός της είναι συγκεχυμένες και δωσμένες από την πλευρά της κοπέλας. Ούτε την οπτική του ξέρουμε, ούτε πώς θα περιέγραφε και τι εξηγήσεις θα έδινε για τη συγκεκριμένη κατάσταση. Γι' αυτό στα σχόλιά μου περιορίζομαι, όσο μπορώ, σε αυτά που γράφει η/ο εξομολογούμενη-εξομολογούμενος, προσπαθώντας να αποφεύγω προσωπικές εκτιμήσεις, που μπορεί να είναι και μεροληπτικές. Με αυτή τη λογική, έλαβα ως αφετηρία το κλείσιμο της εξομολόγησης, όπου η εξομολογούμενη, αφού περιέγραψε την κατάσταση, έδωσε την εντύπωση πως ήδη έλαβε την απόφαση να μετακομίσει και μάλιστα αναζήτησε και εργασία θέλοντας να είναι με το σύντροφό της.
Τρίτον, δεν είναι απίθανο κάποιοι άνθρωποι να ξέρουν τι τους αρέσει και τι όχι πριν το δοκιμάσουν. Που στην προκειμένη ο συγκεκριμένος φαίνεται να έκανε και ορισμένες απόπειρες.
Τέταρτον, συχνά, ουδέν μονιμότερον του προσωρινού αγαπητή.
Σε κάθε περίπτωση, όπου δε μπορεί να αποφανθεί η λογική, ας μιλήσει η καρδιά. Συνήθως οι ίδιοι μέσα μας έχουμε ήδη τις απαντήσεις που αποζητάμε.
Καλό ξημέρωμα :)

Θα συμφωνήσω με τον El Professor για άλλη μια φορά και έχω να πω πως σίγουρα υπάρχει λύση για να είστε μαζί και να μην σταματήσετε κάτι τόσο ωραίο. Πρέπει να υπάρχει θέληση και προσπάθεια και από τους δύο για κάτι τέτοιο, αν υπάρχουν αυτά που τα θεωρώ βασικά τότε σίγουρα θα βρείτε την καλύτερη λύση και για τους δυο σας.

Να ακολουθήσεις την καρδιά και τον άντρα σου στο χωριό να φτιάξετε μαζί μια όμορφη οικογένεια. Όπως έχω χιλιογράψει, προορισμός του ανθρώπου είναι η δημιουργία της οικογένειας. Όλα τα υπόλοιπα είναι εφήμερες χαρές στη ζωή. Αν σε απορρίψουν στη μία δουλειά, θα σε πάρουν στην άλλη. Και στην τελική, αν ο άντρας σου δεν είναι τεμπέλης, μπορεί να σας αναθρέψει και μόνος του. Δεν είναι απαραίτητο να εργάζεται η γυναίκα. Ειδικά όταν γεννήσει κι έχει μικρά παιδιά. Αφοσιώνεται για ένα διάστημα πλήρως εκεί.
Άντε καλή τύχη και καλή διαμονή στη φύση!

Scroll to top icon