Ρε παιδιά πραγματικά, απογοητεύομαι και στεναχωριέμαι να διαβάζω τέτοιες εξομολογήσεις. Δείχνετε απελπισμένοι σαν να τελείωσε η ζωή σας στα 22-23. Χαρείτε τα νιάτα σας και πείτε ευχαριστώ στον εαυτό σας, στον Θεό, όπου πιστεύετε τέλος πάντων που στέκεστε τουλάχιστον όρθιοι στα πόδια σας. Ο καθένας ορίζει τη ζωή μόνος του. Θα πέσεις, θα σηκωθείς ξανά και το αντίστροφο. Στο χέρι σου είναι να σηκωθείς και να απολαύσεις το δώρο της ζωής. Πώς; Βάζοντας στόχους. Βρες αρχικά, μια δουλειά και επικεντρώσου στη σχολή σου. Κάνοντας έστω μια καινούρια φίλη, βγάζοντας λίγα λεφτά, παίρνοντας το πτυχίο σου θα νιώσεις ξανά χρήσιμη και περήφανη με τον εαυτό σου!