ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα.Το μυαλό σου αν δεν το ακούσεις , αν δεν δώσεις σημασία στο χάος που συμβαίνει εκεί,μπορεί να κατρακυλήσει όλη η ζωή σου .Έτσι νιωθω και εγώ αυτήν την στιγμή.Ας παρουμε τα πράγματα με την σειρα.Είμαι 23 ετών και δεν ξέρω τι κάνω ,ή καλύτερα τι θέλω να κάνω για να μαι ευτυχισμένη..Ξυπναω και κοιμάμαι χωρίς καμια εξέλιξη ,καθε μερά ίσα ίσα νιώθω πως βουλιάζω.Το μόνο που έχω να δηλώσω στην ζωή μου σε οποιον ρωτάει είναι ότι "είμαι φοιτήτρια" και αυτό πλέον τείνει να μετανομαστεί σε "αιώνια φοιτήτρια" καθώς και εκεί η πρόοδος μου είναι απογοητευτική.Πως φτάσαμε εδώ;Περνάω πανελλήνιες, δύσκολη σχολή,εγώ πολλή αυτοπεποίθηση τότε, ανυπομονησία αλλά και ένα υποβόσκων άγχος που με κυνηγάει πάντα στην ζωή μου. Σπουδές σε άλλη πόλη και εδώ ξεκινάνε τα δύσκολα.Δεν ήμουν και το πιο κοινωνικό άτομο,δεν είχα γνωστούς ,έκανα δύο παρέες απ' το πανεπιστήμιο αλλά καμία ουσιώδης ,να λαμβάνω διάθεση δηλαδή για περαιτέρω γνωριμία εκτός των ορίων της σχολής και της κλασσικής καφετέριας απέναντι απ' αυτήν που σκοτώνεις το μονόωρο κενό σου .Εφταιγα εγώ που ήμουν τότε πολύ εσωστρεφής και ήθελα χρόνο να ξεδιπλωθώ?Ίσως.Σύντομα βαρέθηκα και λίγο πριν το Πάσχα αποφασίζω να κατέβω στο πατρικό μου, που τοτε πέρναγα καλά και είχα φίλους ,εξεταστική μόνο πήγαινε -έλα και τέλος.Ανεβαινω με το ζόρι νέος έτος ,προσπαθούσα να συμπαθήσω λίγο την σχολή,αλλά ένιωθα άβολα γιατί είχα χάσει επαφή με όλους και ένιωθα κατι σαν περιθωριοποίηση άνευ λόγου,οπότε συντομα σταμάτησα να πηγαίνω. Διαβαζα σε μια καφετέρια και έβγαινα μόνο με μια φίλη που ήρθε και αυτή στην πόλη που σπουδάζω και τίποτα άλλο.Καραντινα λοιπόν και ξανά εγώ στο πατρικό μου.Γελια,χαρές,καμια έννοια για την σχολή,καμία ενασχόληση.Ωσπου φτάνω 4ο έτος φέτος και ατενίζω αναπολώντας το παρελθόν μου.Τι έκανα όλα αυτά τα χρόνια;; Μαθήματα χάλια, φίλους χάλια, εξέλιξη προσωπικότητας, αναζήτηση για κλίσεις και ενδιαφέροντα.Τίποτα.Σπίτιι, σπίτι,σπίτι .Ειμαι εδώ λοιπόν τώρα,τους τελευταίου μήνες,καταπιεζοντας τον εαυτό μου,ότι όλα θα άλλαζαν,ότι δεν θα κατρακυλήσω.Δεν ήθελα να επιτρέψω στον εαυτό μου να πάρει την ευθύνη για λάθη που δεν μπορούν να αλλάξουν,με κανέναν άλλον τρόπο παρά με προσπάθεια, αναπροσαρμογή συνηθειών και καλή διάθεση.Απετυχα θεωρώ.Νιώθω πως εδώ και μήνες ύπαρχω απλά κάπου ανάμεσα στην προσπάθεια και σε έναν εαυτό που έχει εγκαταλείψει και δεν κάνει τίποτα,παρά κοιμάται 6 το πρωί , ξυπνάει και σκοτώνει τον χρόνο του .Υπάρχει διάθεση βέβαια για ενασχολήσεις πχ.για ταξίδια, συναυλίες και δοκιμές αλλά δεν έχω παρέες ,και το θέμα είναι ότι δεν έχω όρεξη να γνωρίσω.Αυτή η διαδικασία ππάντα με αγχωνε ,αλλά πλέον παραπάνω, καθώς έχω χάσει κάθε ίχνος αυτοπεποίθησης.Οι γονείς μου δε, έχουν ως δεδομένο ότι εγώ τελειώνω του χρόνου και αυτό είναι κάτι που δεν ξέρω που θα με οδηγήσει,καθώς για μένα είναι ανέφικτο.Εχω κλειστεί στον εαυτό μου, σχεδιάζοντας την μεγάλη δραπέτευση,αλλά πέρα απ' τις τεχνικές, η αρχή εκτέλεσης της δεν έρχεται..Ουτε θέλω πλέον να πάω στο πατρικό μου,έχει βαρύνει και εκεί το κλίμα για μένα Λεω να κάτσω και το καλοκαίρι εδώ μήπως και το δω αλλιώς .Να βρω δουλειά μόνο έχω σαν πλάνο ,απλά για να σπάσω την ρουτίνα,δεν με αφορά κάτι άλλο.Καποια άλλη συμβουλή εκ μέρους σας;